Morgunblaðið - 17.06.2004, Qupperneq 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. JÚNÍ 2004 41
þeirri list var Laugi fremstur í flokki,
einkanlega í hraðskák þar sem eng-
inn stóðst honum snúning.
Gunnlaugur var skarpgreindur og
fylginn sér í hverju sem hann tók sér
fyrir hendur, keppnismaður með af-
brigðum og lét ekki hlut sinn fyrr en í
síðustu lög. Það átti fyrir okkur að
liggja að verða „makkerar“ í bridge í
aldarfjórðung en í þeirri íþrótt var
Laugi afar slyngur og vann hann til
margra verðlauna á þeim vettvangi
sem og í skákinni.
En Gunnlaugur átti fleiri og jafn-
framt mýkri áhugamál. Hann var frí-
múrari og virkur félagi í Guðspeki-
félaginu og lét sér mjög annt um
andleg málefni þó að hann flíkaði því
ekki hversdags. Gunnlaugur hafði
mikla samkennd með þeim sem liðu
þjáningar og bað fyrir þeim sem voru
hjálpar þurfi. En nú er hann kominn
á þann stað þar sem bíða hans þeir
akrar er hann sáði til með gæsku
sinni og góðvild í lifanda lífi.
Gunnlaugur hafði ekki gengið heill
til skógar í nokkurn tíma en engan
grunaði hve alvarleg veikindi hans
voru þar til fyrir mánuði er hann var
fluttur á Fjórðungssjúkrahúsið á Ak-
ureyri. Við áttum tal saman meðan
hann var sæmilega málhress og þá
sagði hann mér æðrulaus og yfirveg-
aður að hann gæti kvatt þetta jarðlíf
sáttur. Hann hefði ætíð reynt að gera
skyldu sína og það sem ætlast væri til
af honum og dætur hans hefðu eign-
ast góða menn og síðast en ekki síst
væri ánægjulegt hve sólargeislinn,
nafni hans, væri hraustur og kátur
drengur.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt
Gunnlaug að vini og félaga og þakka
honum vegferðina og allar góðu
stundirnar. Við Ragna viljum votta
þeim systrum, Jóhönnu og Önnu, og
allri fjölskyldunni samúð okkar. Í
Guðs friði.
Magnús Aðalbjörnsson.
Vegna fráfalls Gunnlaugs Guð-
mundssonar vill Félag verslunar– og
skrifstofufólks á Akureyri minnast
hans í fáeinum orðum.
Gunnlaugur gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir félagið um árabil,
m.a. var hann varaformaður félagsins
í tíu ár.
Hann var góður samstarfsmaður,
réttsýnn og ósérhlífinn og hafði
næmt auga fyrir bágindum annarra,
sem best kom í ljós er hann sat í
stjórn sjúkrasjóðs félagsins.
Félagið vill að leiðarlokum þakka
honum samfylgdina og sendir ástvin-
um hans öllum samúðarkveðjur.
F.h. Félags verslunar– og skrif-
stofufólks á Akureyri
Páll H. Jónsson.
Kveðja frá Guðspekistúkunni
Systkinabandinu á Akureyri
Við kveðjum nú kæran vin og fé-
laga Gunnlaug Guðmundsson. Gunn-
laugur hafði um árabil setið í stjórn
Guðspekistúkunnar Systkinabands-
ins og gegnt þar stöðu gjaldkera.
Gunnlaugur var hægur maður og
hógvær, en traustur vinur og góður
félagi. Snöggt fráfall hans veldur
okkur söknuði, en við trúum því að
við eigum eftir að hittast aftur á öðru
sviði.
Vísurnar úr eftirfarandi kvæði,
sem ort var í minningu annars guð-
spekifélaga, eiga einnig við hér.
Ötull, trúr, með ilm í sporum
aldrei brást þú málstað vorum.
Þar var blóð og fjör þitt falt.
Það skal odd og eggjar brýna.-
Ei skal harma burtför þína,
heldur þakka eitt og allt!
Fyrir þínar fögru tryggðir,
fyrir allar þínar dygðir,-
allt, sem vannstu og varstu oss,
hafðu þakkir, hollvin góði.
Hjartans kveðja í þessu ljóði
berst þér – eins og bróðurkoss.
Við horfum vongóð fram á veginn
og minnumst Gunnlaugs með þakk-
læti í hjarta fyrir góðan vin.
Dætrum Gunnlaugs og öðrum
vandamönnum sendum við samúðar-
kveðjur við fráfall ástvinar.
Fyrir hönd félaga,
Eva Sólveig Úlfsdóttir,
formaður.
✝ Ingibjörg Sturlu-dóttir fæddist á
Görðum í Aðalvík í
N-Ísafjarðarsýslu
21. nóvember 1913.
Hún lést á Hrafnistu
í Reykjavík 9. júní.
Foreldrar hennar
voru Jóhanna Guð-
rún Sigurðardóttir,
f. 13.6. 1885, d. 2.5.
1970, og Sturla
Benediktsson, f. 8.6.
1889, d. 27.11. 1915,
fórst í fiskiróðri
ásamt fimm öðrum,
þeirra á meðal var
fóstri hans Jósef Gíslason. Hann
var kvæntur Rebekku Bárðar-
dóttur móður Sturlu. Albróðir
Ingibjargar er Sigurður Sturlu-
son, f. 14.12. 1915 fyrrverandi
verslunarmaður í Keflavík. Hálf-
bróðir (sammæðra) var Ísleifur
Jóhannsson, f. 22.12. 1921, d.
10.9. 1987.
Ingibjörg giftist 15.12. 1942
Ólafi Guðmundssyni sjómanni, f.
4.3. 1912 í Bolungarvík, d. 17.7.
1966. Foreldrar hans voru Guð-
mundur Magnús Sólmundsson, f.
12.6. 1890, d. 4.9. 1912, og Lilja
Torfadóttir, f. 1.1. 1884, d. 24.5.
1968. Ingibjörg og Ólafur eign-
uðust fjögur börn. Þau eru: 1)
Jón Arinbjörn, vélstjóri, f. 29.12.
1938, d. af slysförum 25.8. 1965.
Hann var kvæntur Sigurlínu
Stefánsdóttur frá Akureyri. Dæt-
ur þeirra eru: a) Ásgerður Ingi-
björg kaupmaður, f. 1961, gift
Kjartani Haukssyni tæknifræð-
ingi. Þau eiga þrjú börn: Selmu,
f. 1990, Bjarka, f. 1995, og Arn-
ar, f. 1998. Þau búa á Akureyri.
b) Jóhanna Rósa, þroskaþjálfi, f.
1964, gift Ríkarði Guðjónssyni
starfsmanni Vífilfells. Þau eiga
tvö börn: Einar Má, f. 1988, og
Hildi, f. 1992. Þau búa einnig á
Akureyri. Sigurlína giftist síðar
Einari Þ. Árnasyni og eru börn
þeirra: Þórlaug, f. 1967, og Jón
Stefán, f. 1970. 2) Magnús, verk-
fræðingur, f. 10.11. 1942, d. 23.2.
2003, kvæntur Herdísi Heiðdal
kennara. Börn þeirra eru: a)
Ingibjörg, eðlis-
fræðingur, f. 1974,
gift Örvari Arnar-
syni læknanema.
Þeirra sonur er
Magnús, f. 20.8.
2003. Þau búa í
Kaupmannahöfn. b)
Ólafur, verkfræð-
ingur, f. 1975,
kvæntur Írisi Bald-
ursdóttur verkfræð-
ingi. Þau búa í
Stokkhólmi. Fóstur-
sonur Magnúsar og
Herdísar var Vil-
berg Hauksson
verkstjóri, f. 4.10. 1962, d. 6.6.
2000. Hans sonur er Ingvar
Steinar, f. 1985. 3) Jóhanna
Svandís, bókavörður, f. 17.8.
1946, d. 13.2. 1996. 4) Sigríður
Pálína, hjúkrunarfræðingur, f.
3.2. 1949, gift Ingimari Halldórs-
syni húsasmið.
Ingibjörg ólst upp á Sæbóli í
Aðalvík ásamt Ísleifi bróður sín-
um hjá móður sinni og stjúp-
föður Jóhanni Ísleifssyni, f.
30.12. 1882, d. 14.8. 1964. Móðir
þeirra varð að láta Sigurð frá
sér um þriggja mánaða aldur.
Fór hann til sæmdarhjónanna í
Þverdal, þeirra Jónínu Sveins-
dóttur og Guðmundar Snorra
Finnbogasonar.
Um 1930 fer Ingibjörg að
vinna fyrir sér, fyrst í vist á Ísa-
firði, svo í vistum í Reykjavík.
Einnig vann hún hin ýmsu störf
ásamt heimilisstörfum, í fisk-
vinnslu hjá Júpiter og Marz h/f,
við ræstingar á barnaheimilinu
Steinahlíð og í Iðnó. Síðast vann
hún í Kjötiðnaðarstöð Sambands-
ins við Laugarnesveg. Ingibjörg
bjó í Reykjavík frá því árið 1936,
fyrst á Hverfisgötu 64, síðan í
Sogamýri en lengst bjó hún að
Réttarholtsvegi 39 eða í 41 ár.
Hún dvaldist á Hrafnistu í
Reykjavík frá febrúar 1998 til
æviloka.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Bústaðakirkju á morgun, föstu-
daginn 18. júní, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Látin er í hárri elli Ingibjörg
Sturludóttir tengdamóðir mín. Dag-
inn fyrir andlát hennar sat ég við
sjúkrabeðinn, augun enn skýr og
leiftrandi þótt kraftarnir væru þrotn-
ir og hún brosti til mín þrátt fyrir
vanlíðan sína.
Ingibjörg var sterkur persónu-
leiki, sem bugaðist ekki þótt á móti
blési, strax á barnsaldri vann hún
umfram getu og má segja að mikil
vinna og þung áföll hafi fylgt henni en
óbuguð var hún er kallið kom.
Eiginmann sinn, Ólaf Guðmunds-
son, missti hún 52 ára gömul. Börnin
voru fjögur og aðeins eitt þeirra lifir
móður sína, Sigríður, en hún heim-
sótti hana daglega á Hrafnistu. Eftir
lát Ólafs bjó Ingibjörg með dætrum
sínum þeim Sigríði og Jóhönnu, Sig-
ríður stofnaði eigið heimili 1986 en
Jóhanna lést 1996.
Við fjölskyldan heimsóttum þær
jafnan á Réttó í eftirmiðdaginn á
sunnudögum og þar mætti okkur
hlaðborð og glaðar og góðar mót-
tökur. Oft og iðulega fór Magnús eig-
inmaður minn einnig með börnin í
morgunkaffi og biðu þau þess í of-
væni að fara í sparifötin og heim-
sækja ömmu, Jóu og Siggu.
Ingibjörg var ekki rík af verald-
arauði en því ríkari af gestrisni,
hlýju, gjafmildi og reglusemi. Hún
var skarpgreind, glögg á menn og
málefni, stundum snögg til andsvara
og átti auðvelt með að nálgast fólk í
viðræðum enda aflaði hún sér
margra vina.
Eitt sinn fór tengdamóðir mín með
okkur hjónum til Júgóslavíu og er
mér minnisstætt hve lifandi áhuga
hún hafði á því er fyrir augu bar.
Sterk vináttubönd mynduðust milli
Ingibjargar, móður minnar og móð-
ursystur, reynslan í skóla lífsins var
þeim eilíft umræðuefni og á milli fjöl-
skyldna okkar Magnúsar hefur frá
fyrstu tíð ríkt mikil vinátta, sem hef-
ur verið okkur öllum styrkur.
Að leiðarlokum,vil ég þakka
tengdamóður minni þá traustu vin-
áttu og umhyggju, sem hún sýndi
mér, einkum á sorgarstundum.
Ó, blessuð stund, er burtu þokan líður,
sem blindar þessi dauðleg augu vor,
en æðri dagur, dýrðarskær og blíður,
með Drottins ljósi skín á öll vor spor.
(M. Joch.)
Herdís Heiðdal.
Fallegar minningar koma upp í
hugann þegar við minnumst ömmu
okkar, ömmu á Réttó, eins og við köll-
uðum hana jafnan. Sunnudagsheim-
sóknirnar á Réttó til ömmu, Jóu og
Siggu, þegar við vorum yngri. Kaffi á
könnunni, hellt upp á á gamla mát-
ann, fyrir fullorðna fólkið. Mjólk og
kringlur fyrir okkur krakkana, súr-
mjólkurterta eða annað góðgæti.
Andrúmsloftið fyllt notalegheitum og
hlýju. Þegar við fjölskyldan ókum
heim á leið að lokinni góðri heimsókn
komu þær jafnan út í dyr og við veif-
uðum hvert öðru í kveðjuskyni þar til
við vorum horfin úr augsýn. Hefðirn-
ar voru í hávegum hafðar og við viss-
um að hverju við gengum á Réttó. Við
héldum jólin ávallt með þeim á Réttó.
Við vorum öll samankomin á aðfanga-
dagskvöld heima hjá okkur í Álfheim-
unum; stóra fjölskyldan í Álfheimun-
um og „Rétturnar“. Á jóladag vorum
við á Réttó. Þetta voru notalegar
stundir sem ylja okkur um hjarta-
rætur þegar við lítum til baka.
Síðustu ár sín dvaldi amma á
Hrafnistu. Eftir að hafa unnið erfiðis-
vinnu frá unga aldri var líkaminn bú-
inn en hugurinn var samt alltaf skýr
og minnið óbrigðult. Við systkinin
höfum búið erlendis síðustu fimm ár
og það hefur verið fastur liður í
hverri Íslandsheimsókn að koma við
á Hrafnistu að hitta ömmu. Hún tók
þá upp þráðinn frá síðustu samræð-
um, spurði fregna frá útlöndum og
bauð upp á sælgæti. Það var gott að
koma í heimsókn til ömmu og það
verður skrítið að hafa ekki lengur
þann fasta punkt í tilverunni.
Amma fékk friðsælt andlát á björt-
um sumardegi og var hún hvíldinni
fegin. Hinum megin bíða afi, Jón, Jóa
og pabbi og þau hafa eflaust tekið vel
á móti þér.
Hvíl í friði, elsku amma.
Ingibjörg og Óli.
Þá er komið að kveðjustund. Nú er
hún amma á Réttó búin að kveðja
þetta jarðneska líf og fær nú að hitta
horfna ástvini sína, eiginmann sinn
og þrjú börn sem kvöddu þetta líf
langt um aldur fram. Síðustu árin
dvaldi hún á Dvalarheimili aldraðra
sjómanna í Reykjavík. Þegar við
systur komum þangað til hennar með
börnin okkar sagði hún nærstöddum
stolt frá því að þarna væru sonardæt-
ur hennar komnar að norðan, dætur
Jóns heitins, ásamt langömmubörn-
um sínum.
Í minningunni sjáum við ömmu í
eldhúsinu, á Réttarholtsveginum,
laga kaffi „upp á gamla mátann“ og
bjóða það í rósóttu fallegu bollunum.
Með kaffinu var ævinlega eitthvert
góðgæti. Henni þótti gaman að gefa
kaffi og með því.
Amma var sérstaklega minnug á
afmælisdaga. Það leið aldrei sá af-
mælisdagur að hún hringdi ekki í
okkur. Þegar langömmubörnin fædd-
ust eitt af öðru bættust þau í hóp
þeirra sem hún hringdi í á afmælis-
dögum og hlýjaði þetta ávallt um
hjartarætur.
Nú blundar fold í blíðri ró,
á brott er dagsins stríð,
og líður yfir land og sjó
hin ljúfa næturtíð.
Þá mæða sálar hverfur hver,
Svo hvílst þú getur rótt,
og sjálfur drottinn sendir þér,
er sefur, góða nótt.
(J. Helgason.)
Elsku amma, takk fyrir samveru-
stundirnar.
Hanna og Ásgerður.
Á yndislegum júnídegi kvaddi Inga
mágkona mín þetta jarðneska líf á
sinn hljóðláta hátt eins og hún hafði
lifað. Umvafin hlýju Sigríðar dóttur
sinnar og Herdísar tengdadóttur.
Hún var búin að eiga við vanheilsu að
stríða mörg undanfarin ár og þurfti
því að flytja frá heimili sínu á Hrafn-
istu. Í byrjun var hún nú ekki sátt við
það, en ættingjarnir heimsóttu hana
daglega og gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð til að létta henni lífið. Þó
líkaminn væri orðinn veikburða hélt
hún sér nokkuð vel andlega og dag-
inn áður en hún lést fann ég að hún
vissi hver ég var. Það var augnaráð
án orða. Inga og Ólafur fósturbróðir
minn voru bæði Vestfirðingar að ætt
og uppruna fædd á fyrri hluta síðustu
aldar. Bæði höfðu þau misst feður
sína á unga aldri. Inga ólst upp með
móður sinni og síðari manni hennar
en bróðir hennar fór í fóstur að Þver-
dal í Aðalvík. Hjónin þar og börn
þeirra voru miklir vinir Ingu og
hennar fjölskyldu. Hún elskaði líka
sveitina sína og sagði manni margt
þaðan. Það var eins og allt hefði leikið
í lyndi þó maður viti að lífið var oft
hart og erfitt á þessum tímum.
Mér finnst ótrúlega stutt síðan ég
kom fyrst á heimili Ingu og Ólafs.
Samt eru það orðin 60 ár. Þau bjuggu
þá á Hverfisgötu 64 með syni sína
unga. Ekki var nú þægindunum fyrir
að fara í þessu litla húsi en þessi hjón
voru ekki rík af veraldlegum gæðum,
en þau kunnu þá list að deila því sem
þau áttu með öðrum, ekki síst gest-
risni og góðu viðmóti. Alltaf var eitt-
hvað til á borðum þegar gesti bar að
garði og þeir voru ófáir. Á þessu
heimili átti ég alltaf vísan samastað
sem var mér ómetanlegt. Við sögðum
stundum vinkonurnar að þau hefðu
haldið í okkur lífinu þegar fór að líða
að mánaðamótum og við orðnar aura-
litlar. Þá var gott að koma til Ingu í
mat. Þar var líka stundum kona sem
spáði í bolla og ekki var það nú verra.
En þar kom að lítil stúlka bættist í
hópinn og húsnæðið löngu orðið ófull-
nægjandi. Fólki stóð þá til boða að
kaupa hermannabragga og festu þau
sér einn þeirra inni í Sogamýri. Þó að
þetta væru ekki draumahús þá bætti
þetta verulega úr húsnæðisvanda
fólks á þessum tíma. Þau eignuðust
góða vini þarna og eina litla stúlku í
viðbót. Ólafur stundaði sjómennsku
lengi vel, svo uppeldi barnanna kom
að miklu leyti í hennar hlut eins og oft
vill verða. Nokkrum árum síðar festu
þau kaup á raðhúsi sem var þá ný-
byggt á Réttarholtsvegi 39, þar sem
heimili þeirra stóð eftir það. En lífið
færði Ingu minni ekki bara ljós. Það
færði henni einnig marga dimma
skugga. Í ágúst 1965 lést Jón elsti
sonur þeirra í hörmulegu sjóslysi við
Reykjanes frá konu og tveim litlum
dætrum. Þessi missir var reiðarslag
fyrir fjölskylduna. Ólafur var þá bú-
inn að vera sjúklingur um árabil og
lést ári síðar langt um aldur fram.
Systkinin héldu áfram heimili með
móður sinni uns þau stofnuðu sín eig-
in heimili. Jóhanna eldri dóttirin bjó
áfram með móður sinni. Það var því
mikið áfall þegar hún greindist með
krabbamein aðeins 43 ára gömul.
Hún barðist harðri baráttu og um
tíma leit út fyrir sigur en baráttunni
lauk með ósigri er hún var aðeins 49
ára gömul. En það var eins og ein-
hver innri kraftur leyndist í þessari
konu er Magnús sonur hennar lést
eftir skammvinn veikindi. Inga var sú
sem bognaði en brotnaði ekki þrátt
fyrir öll þessi áföll í lífinu. Og það var
gaman að sjá hana á níutíu ára af-
mælinu í nóvember síðastliðnum þar
sem nánir vinir og ættingjar komu og
glöddust með henni dagstund. Það
var einnig mikill gleðidagur hjá henni
þegar Ingibjörg sonardóttir hennar
eignaðist í ágúst síðastliðnum lítinn
dreng sem hlaut nafnið Magnús.
Að leiðarlokum vil ég þakka henni
fyrir allt sem hún hefur gert fyrir mig
og mína. Til hennar gat maður komið
með það sem manni lá á hjarta og
rætt við hana málin í einlægni án þess
að það færi lengra. Dómharka og
söguburður var ekki að hennar skapi.
Ég kveð nú kæra mágkonu mína. Ég
og börnin mín vottum öldruðum
bróður, dóttur, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum ættingjum
okkar dýpstu samúð. Guð veri með
ykkur.
Sigríður Aðalsteinsdóttir.
INGIBJÖRG
STURLUDÓTTIR
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís
Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen,
útfararstjóri.
Guðmundur Þór
Gíslason,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS