Morgunblaðið - 17.06.2004, Síða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. JÚNÍ 2004 43
✝ Sigríður JónaIngólfsdóttir
fæddist á Prest-
bakka í Hrútafirði
22. október 1922.
Hún andaðist á
Dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi 5.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ingólfur Krist-
inn Jónsson frá
Hlaðhamri, f. 26.
júlí 1893, d. 11. júlí
1932, og Anna Sig-
urjónsdóttir frá
Laxárdal, f. 11.
september 1900, d. 24. sept.
1987. Systkini Sigríðar eru: Sig-
urjón, f. 19. febrúar 1925; Dag-
mar, f. 22. des. 1927; Kristjana
Halla, f. 18. júlí 1930; Inga, f.
10. júlí 1932; Guðjón, f. 14. sept.
1912, d. 22. okt. 1993, samfeðra.
Hinn 3. nóvember 1945 giftist
Sigríður Rögnvaldi Ingvari
Helgasyni bifreiðarstjóra, f. 17.
júní 1911, d. 4. jan. 1990. Þau
eignuðust fimm börn. Þau eru:
1) Dagmar, f. 21. nóvember
1946, maki Þórarinn Ólafsson, f.
15. okt. 1943. Börn þeirra: a)
Kristín Ólöf, maki Birgir Theo-
dórsson, eiga þau Arnór Smára.
b) Sigríður Hrönn, maki Óskar
Gunnar Óskarsson, eiga þau
Evu Maríu og Þórarin Gunnar.
c) Eyþór Rúnar, maki Hildur
María Jónsdóttir. Börn: Guðjón
Freyr og Jón Þór. 2) Helgi, f.
19. okt. 1947, maki Helga Jóns-
dóttir, f. 10.6. 1944. Börn: a)
Hulda, maki Haraldur H. Har-
aldsson, þeirra syn-
ir Anton og Fannar
Örn. b) Rögnvald-
ur. c) Smári. 3)
Anna Inga, f. 8.12.
1950, maki Guð-
laugur Þórarinsson,
f. 25.9. 1950. Anna
á fimm syni frá
fyrra hjónabandi.
a) Rögnvaldur
Ingvar, sonur Sól-
mundur Helgi,
móðir Guðrún Hjal-
talín. Arnar og Ing-
ólfur, móðir Elín
Magnúsdóttir. b)
Björn Arnar, maki Sædís Pét-
ursdóttir. Þau eiga Guðlaug
Helga og Gunnar Inga. c) Sig-
urður Rúnar, sonur Viggó Rún-
ar, sambýliskona Ólöf Árnný,
dóttir hennar Victoría Kolbrún.
d) Eiríkur Unnar, barnsmóðir
hans Jóhanna Björg. Þau eiga
Eld Árna. e) Hjalti Búi. 4) Val-
gerður Ásta, f. 24.3. 1953. Ógift.
5) Ingólfur Kristinn, f. 20.5.
1959, sambýliskona Sigurborg
Ch. Karlsdóttir. Ingólfur á tvær
dætur frá fyrra hjónabandi. a)
Sigríður Jóna, sambýlismaður
Einar Ingi Magnússon. b) Magn-
hildur.
Sigríður bjó lengst af ævi
sinnar á Borðeyri. Stundaði hún
ýmis störf, var ráðskona hjá
Vegagerðinni og barnaskólan-
um á Borðeyri. Síðustu ár æv-
innar dvaldi hún í Borgarnesi.
Útför Sigríðar fer fram frá
Prestbakkakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku Sigga, það er svo margs að
minnast að leiðarlokum. Ég man
þegar við komum til ykkar á Borð-
eyri á hverju sumri og dvöldum oft-
ast í nokkra daga. Þú varst alltaf að
stússa í eldhúsinu og hafa fyrir okk-
ur, þótt ég segði stundum við þig að
setjast heldur hjá okkur og spjalla.
Þú varst einstök húsmóðir og gerðir
oft mikið úr litlu. Ófáar minning-
arnar eiga barnabörnin þegar þau
léku sér í fjörunni hjá ömmu og afa.
En svo fór heilsan að bila og þið
fluttuð í Borgarnes. Oft varstu lasin,
sérstaklega síðustu mánuðina, en nú
veit ég að þér líður vel og Guð tekur
á móti þér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug mér fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Takk fyrir allt. Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir
Helga.
Okkur langar til að minnast henn-
ar ömmu með örfáum orðum. Amma
var engin venjuleg kona. Þegar
maður lítur yfir farinn veg og reynir
að muna eftir henni fyrst þá var það
í eldhúsinu á Borðeyri. Það var allt-
af gott að koma til ömmu og sitja á
kollinum í eldhúsinu, borða brún-
tertu með sultu og skrautsykri og
ræða öll heimsins vandamál sem
manni fannst að amma hlyti að hafa
svör við. Amma vissi líka hvað það
var spennandi að fá að fara í sendi-
ferð niður í kaupfélag og sendi hún
mann oft eftir einhverju smálegu.
Svo voru púðurdósirnar hennar svo
fallegar og ilmuðu dásamlega. En
skemmtilegast af öllu var að fá að
gista hjá henni og afa. Þá var farið
heim eftir skóla á græna Fólksvagn-
inum og sofið undir stóru vegg-
klukkunni í stofunni. Amma hafði
ráð við öllu. Ef einhver datt setti
hún kalda skeið á kúluna og sótti
síðan bananaístopp svo allar raunir
gleymdust. Jólaboðin hennar ömmu
gleymast aldrei. Þar svignaði borðið
undan kræsingum, hangikjöt með
kartöflumús og ís og ávextir á eftir.
Það skipti reyndar ekki máli hve-
nær komið var í heimsókn, alltaf átti
amma eitthvað í pokahorninu, því
svangur mátti enginn fara heim.
Eftir að amma flutti í Borgarnes
var fastur liður að koma við í heim-
sókn hjá henni, þegar ferðinni var
heitið norður um helgar og síðan
aftur suður. Alltaf urðu þessar
heimsóknir langar því erfitt var að
koma sér aftur af stað.
Sérstaklega þótti Eyþóri gott að
heimsækja ömmu á kvöldin þegar
hann var við nám á Hvanneyri. Allt-
af var gott að ræða við ömmu og þar
liðu margar ánægjustundir.
Hún fylgdist alltaf með ef einhver
var á ferðinni og alltaf vildi hún
heyra frá okkur þegar við vorum
komin á áfangastað, sérstaklega
þegar allra veðra var von.
Elsku amma, við þökkum þér fyr-
ir samveruna og alla þá ást og hlýju
sem þú hefur gefið okkur en við vit-
um jafnframt að nú ert þú komin á
betri stað, laus við allar þrautir og
ert eflaust farin að sópa upp neftób-
akið eftir afa.
Þín verður sárt saknað.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andrésd.)
Kristín Ólöf, Sigríður Hrönn og
Eyþór Rúnar Þórarinsbörn.
Elsku amma. Á skilnaðarstund
koma margar minningar upp í hug-
ann, minningar um góðar stundir á
liðnum árum. Það var alltaf gaman
að koma í heimsókn til ömmu og þó
að hún ætti aldrei neitt til með
kaffinu var borðið alltaf fullt af
kræsingum.
Þegar ég var yngri var amma
kokkur í barnaskólanum á Borðeyri
þannig að ég hitti ömmu oft, og eftir
að hún hætti að kokka þá fór ég í
heimsókn í hádeginu og fékk maður
alltaf eitthvað í gogginn (en amma
bjó á Borðeyri). Þegar árin liðu
fluttist amma í Borgarnes og kom
það sér mjög vel því þá var ég kom-
inn í skóla í bænum og fór því oft
heim um helgar, en þó aldrei án
þess að koma við hjá ömmu. Við
systkinabörnin höfðum það fyrir
reglu, því það var ótrúlegt hvað
stutt stopp gat glatt gamalt hjarta,
ég sakna þeirra tíma. Á veturna
þegar veður voru vond var notalegt
að vita af hlýja litla húsinu í Ána-
hlíðinni sem stóð alltaf opið fullt af
kærleik og ást. Amma þurfti alltaf
að vita hvernig færðin væri, hvort
það væri hálka, rok eða blint, hún
vildi fá að vita þegar við vorum kom-
in norður heil á húfi, já Ánahlíðin
var nokkurs konar stoppistöð hjá
okkur systkinabörnunum. Það eru
forréttindi í þessu lífi að eiga góða
hlýja ömmu sem ekki er í þessu lífs-
gæðakapphlaupi, sem er bara glöð
að hitta þig og frétta af þér. Amma
hafði alltaf mikla trú á manni, hún
gerði mann stoltan af sjálfum sér og
manni fannst maður vera svo mik-
ilvægur og ríkur.
Eftir að amma flutti á dvalaheim-
ilið og ég eignaðist konu og börn
kom maður ekki eins oft í heimsókn
en þó ekki sjaldnar en einu sinni í
mánuði, en amma var alltaf jafn
ánægð að fá heimsókn og hafði hún
gaman af litlu strákunum mínum
sem löbbuðu um dvalarheimilið og
reyndu að fá lánuð farartæki hjá
hinum ömmunum, þ.e.a.s. göngu-
grindur og hjólastóla. Þessar heim-
sóknir litla fólksins gerði ömmu
gömlu ríka og stolta. En með tím-
anum hrakaði heilsunni hjá ömmu
og heimsóknirnar urðu erfiðari og
ég fann að amma var að yfirgefa
okkur.
Þó að það sé alltaf sárt að horfa á
eftir svona yndislegu fólki eins og
ömmu þá er það huggun að nú hvílir
hún í friði við hliðina á afa. Elsku
amma mín, ég kveð þig með þessum
orðum:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Megir þú hvíla í friði.
Björn, Sædís og strákarnir.
Elsku amma mín, ég kveð þig í
síðasta sinn með hlýjar minningar í
hjarta mínu.
Bestu minningarnar mínar með
þér eru frá Borðeyri, þegar ég fékk
að vera eftir hjá þér og afa í viku-
tíma yfir sumarið, ég fékk að gista
inni í herberginu hjá ykkur því mér
fannst svo gott að sofna við hrot-
urnar í afa. Ég man að við Röggi
bróðir fengum stundum að fara með
þér yfir á prjónaverkstæðið sem var
í gamla barnaskólanum og eftir fal-
lega garðinum þínum sem var blóm-
um prýddur og þegar ég fór stund-
um með þér að taka upp kartöflur.
Ég hitti þig ekki oft á síðustu árum,
en mikið er ég þakklát fyrir að hafa
fengið að eiga stundina með þér
uppi á spítala, þegar við héldumst
svo lengi í hendur og spjölluðum
saman.
Ég veit að nú líður þér vel og að
afi hefur tekið vel á móti þér.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar
þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stef. frá Gilhaga.)
Bless, amma mín.
Þín
Hulda.
SIGRÍÐUR JÓNA
INGÓLFSDÓTTIR
þakka allar liðnar ánægjustundir á
lífsleiðinni. Það er ómetanlegt að hafa
kynnst og átt vináttu slíks manns.
Persónuleg kynni okkar Vilbergs
hófust þegar við áttum samleið í
Gagnfræðaskóla Reykvíkinga, Ágúst-
ar-skólanum, fyrir um 68 árum og það
má segja að þá strax knýttust þau vin-
áttubönd sem aldrei hafa rofnað síð-
an. Vináttubönd, sem tengjast á milli
ungmenna eru oftast ofin þeim gullnu
þráðum, sem aldrei bresta. Sjaldan
eignast menn síðar á ævinni jafnein-
læga vini og þá sem æskuárin gefa.
Síðan, er menn fara sitt í hverja átt-
ina, eignast heimili, missa menn hver
af öðrum í ys lífsins. Einstaka sinnum
hittir maður þó menn, sem maður lað-
ast að sökum viðmóts þeirra og mann-
kosta. Þessa menn vill maður öðrum
fremur kalla vini sína. Einn þessara
manna var Vilberg Skarphéðinsson.
Þegar nú þessi góði vinur minn og
félagi er kvaddur hinstu kveðju fljúga
í gegnum huga minn ógleymanlegar
minningar frá langri viðkynningu.
Þetta byrjaði allt á því hvað við Vil-
berg vorum líkir í hugsun og háttum.
Brennandi áhugi á íþróttum, spilum
og leikjum, dálæti og hrifning á öllum
tegundum tónlistar og síðast en ekki
síst ávallt stutt í ómælt skopskyn. Á
háskólaárunum stofnuðum við fjórir
félagar BB-klúbbinn (bridge og bad-
minton). Við spiluðum badminton
tvisvar í viku í mörg ár og spiluðum
bridge saman vikulega í 35 ár. Minn-
ingarnar frá þessum félagsskap
gleymast aldrei. Minningarnar frá
keppnisíþróttum í handbolta og
knattspyrnu hrannast upp. Fyrst
með skólaliðum en síðan í Knatt-
spyrnufélaginu Víkingi. Vilberg náði
mjög langt í þessum greinum. Þegar
ég skrifa þessar línur ryðst fram ein
minning um vináttu og samskipti okk-
ar Vilbergs. Þetta er minningin frá
þeim tíma er við Vilberg stóðum í að
koma upp þaki yfir fjölskyldur okkar.
Við byggðum báðir eins hús og tókst
það svo vel að við bjuggum í þeim í
meira en hálfa öld.
Nú, að leiðarlokum, eiga ástkær
sambýliskona og yndisleg börn,
barnabörn og barnabarnabörn um
sárt að binda. Það er erfitt að hugga á
svona stundu, en þau og við öll fylgj-
um þessum góða dreng síðasta spöl-
inn með virðingu og reisn, því að
þannig stóða hann að öllum sínum
málum í lifanda lífi.
Ég, Stella og fjölskylda mín þökk-
um sérstaklega góð kynni og ánægju-
leg samskipti liðinna ára og við send-
um Guðbjörgu, Sigrúnu, Ernu og
Valgerði og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Megi Guð blessa minningu Vil-
bergs Skarphéðinssonar.
Benedikt Antonsson.
Falls er von á fornum stofni.
Við félagarnir í Lionsklúbbnum
Frey eigum nú að baki að sjá fé-
lagshollum félaga, Vilberg Skarphéð-
inssyni. Hann var einn af stofnendum
Freys 29. febrúar 1968. Allt frá upp-
hafi var hann ötull og vel virkur félagi.
Það gilti einu hvort um var að ræða
fundarstörf eða ferðir til að merkja ár
og heiðaleiðir eða dreifingu og sölu á
jóladagatölum í fjáröflun og til að
gleðja æskuna á jólatíð, hann lét ekki
sinn hlut minni en annarra. Nánast
var hann alltaf með fullt hús í fund-
arsókn meðan heilsan entist. Mikil
gæfa er hverri félagsheild að njóta
starfa svo holls og vakandi félaga sem
Vilberg var. Hann var gjaldkeri
1971–2, og ritari klúbbsins 1983–4.
Öðrum bundnum trúnaðarstörfum
sinnti hann um áratug. Klúbburinn
þakkaði honum fyrir starfahollustu
hans með því að gera hann að Melwin
Jones-félaga 1995. Það er heiðrun fyr-
ir félagsstörf eins og þau gerast best
innan Lionshreyfingarinnar. Nú
minnumst við þess hve trúr hann var
hugsjón Lionshreyfingarinnar Við
þjónum.
Í þakkarhug heiðrum við minningu
látins félaga Vilbergs. Við vottum ást-
vinum hans hluttekningu og samúð.
Guð blessi genginn félaga og hug-
styrki nánustu ástvini hans.
Lionsklúbburinn Freyr.
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Englasteinar
Legsteinar
 Fleiri minningargreinar um
Vilberg Skarphéðinsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
 Fleiri minningargreinar um
Sigríði Jónu Ingólfsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.