Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 11

augu apans. Við hliðina voru augu ná-
grannans og það var bæn i tillitinu.
— Afsakaðu, að ég trufla þig afltur, en
það vill líklega ekki svo til, að þú vitir,
hvernig fara á með apa? Enginn vill
kannast við hann i húsinu, og ég veit ekki,
hvað ég á að gera.
— Komdu inn og fáðu þér tebolla, á
meðan við hugsum málið, sagði ég.
Apakötturinn neitaði að yfirgefa öxlina
og sat sem fastast, meðan við drukkum
fyrsta og annan bollann, og það var ekki
fyrr en ég flysjaði appelslnu og lagði i
gluggakistuna, að hann prílaði niður og
stökk á hana.
— Allir hinir hlógu að mér, sagði ná-
granninn — eins og það væri alveg
sprenghlægilegt að finna apakött. Ég gat
ekki annað en tekið hann að mér, hann
var svo einmana. Enginn veit heldur upp
á hverju svona krili geta tekið.
Hann leit út fyrir að vera ágætur strá-k-
ur, þarna sem hann sat á eldrauða eldhús-
kollinum minum og haföi áhyggjur afc
hvað komið gæti fyrir litinn, einmana
apakött, sem álpast hafði út úr frumskóg-
inum og lent i stórborg.
Meðan apinn tætti sundur appelsinuna
og saug úr henni safann með mikilli
ánægju, náði ég að kynnast nágranna
minum betur. Nú vissi ég, að M. Svensson
þýddi Morten Svensson og hann var tann-
smiður. Hann var ánægður með að hafa
fengið eigin ibúð, þar sem hann hafði áður
búið i þröngu húsnæði með foreldrum og
systkinum i gamalli ibúð I hinum enda
borgarinnar.
Apinn fleygði afgangnum af appelsin-
unni á teppið,og á meðan ég tók af borð-
inu, skreið Morten um gólfið og tindi upp
tætlurnar og þurrkaði safann með eldhús-
rúllublaði.
— Ég skil ekki, að nokkur skuli hafa
svona apaketti sem heimilisdýr, sagði
hann og lét appelsinuleifarnar detta i
ruslafötuna. — Sjáðu bara, hvað hann er
mikill sóði.
— En mér finnst hann sætur, sagði ég
og virti fyrir mér fallegar, litlar hendurn-
ar á apanum og granna, fima fingurna. —
Mér finnst hann bæði þægur og duglegur.
Morten svaraði ekki, heldur brá snöggt
við og greip litla krilið, sem hafði stokkið
upp I nælongardinurnar minar og ætlaði
að klifra upp þær.
Gulir appelsinublettir urðu eftir, þar
Framhald á bls. 46
Þetta var
indælis
apaköttur,
hann setti
húsið á
annan
endann og
eyðilagði
allt, sem
hann kom
nálægt.
En ég
fyrirgaf
honum
fúslega,
því án
hans hefði
ég lík'ega
aldrei hitt
Morten....
^/4ndersen Lauth hf.
Álfheimum 74,Vesturgötu 17. Laugavegi 39.