Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 10

1 * ’l 1 1
1 • f ;
gan
Hafíð þér týnt
apaketti?
Nágranni minn, sá sem var nýfluttur i
ibúðina við hliðina, stóð fyrir utan dyrnar
hjá mér með apakött á öxlinni. Apinn var
á stærð við stóran kött og hélt innilega ut-
an um háls nágrannaris.
— Fyrirgefðu, sagði nágranninn, — þú
hefur liklega ekki týnt apaketti?
— Nei, svaraði ég. — Fannstu hann?
— Ja, eiginlega.... sagði hann og virtist
ringlaður — það var eiginlega hann, sem
fann mig. Það var bankað hjá mér áðan
og þegar ég opnaði, stóð apinn þar.
Apakötturinn klóraði sér á maganum
með lausu hendinni og horfði á mig með
vinalegri forvitni.
— Það hlýtur einhver hérna i húsinu að
eiga hann, sagði ég og barðist við að
skella ekki upp úr.
Þeir voru sannarlega skrýtið par, «n
greinilegt var, að af hálfu apans var um
ást við fyrstu sýn að ræða, þvi hann þrýsti
sér að hálsi nágrannans og togaði striðn-
islega I eyrnasnepil hans.
Eftir aðra afsökunarbeiðni fóru þeir og
hringdu næstu dyrabjöllu. Ég fór og tók til
brauð og smjör og bjóst til að hita te. Ég
þekkti þennan nágranna minn aðeins nóg
til þess að kinka til hans kolli, þegar við
mættumst i siganum. Auk þess hafði ég
oft séð laglega ljóshærða stúlku koma i
heimsókn til hans og dró af þvi minar
ályktanir.
Dyrabjallan hringdi aftur, og þegar ég
opnaði, horfði ég inn i stór vingjarnleg
10