Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 46

★
★
★
★
★
★
★
★
I
★
!
I
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
★
I
I
★
★
★
Útgefandi Framsóknarflokkurinn
Framkvæmdastjóri: Kristinn Finnbogason. Ritstjórar:
Þórarinn Þórarinsson (ábm.), Jón Helgason, Tómas
Karlsson, Auglýsingastjóri: Steingrimur Gislason. iRit-
stjórnarskrifstofur I Edduhúsinu viö Lindargötu, slmar
18300-18306. Skrifstofur I Aðalstræti 7, slmi 26500 — af-
greiöslusimi 12323 — auglýsingasimi 19523.
Blaöaprent h.f.
I
★ -k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-K-k-k-k-k-K-k-k )f)f)f)f>f)f)f>f>f>f)f>f>f >f>f)f)f>f>f >f >f >f>f >f>f>f >f >f>f>f>f >f>f )f >f >f ★
HHIMIMS
Umsjón: Snjólaug Bragadóttir
O Apaköttur
sem litlu hendurnar höfðu gripið,og efnið
hafði gliðnað, þannig að stór göt voru eftir
fingurna.
— Blettirnir fara i þvotti, sagði ég hug-
hreystandi við Morten. — Settu hann inn I
hitt herbergið. Gardinurnar þar eru i
hreinsun og hann getur ekkert eyðilagt.
Morten var svo fljótur að þurrka upp
leirinn, að hann hlaut að vera vanur hús-
verkum. Ég gat ekki annað en öfundað
svolitið þessa ljóshærðu, laglegu, sem
hann var trúlofaður.
Þegar við fórum inn til apans á eftir, sat
hann á miðju borði i hrúgu af skrautleg-
um pappirstætlum og reyndi að koma
ljósbláum blúndunáttkjól yfir hausinn á
sér.
— Ö, pakkarnir minir, stundi ég mæðu-
lega. — Ég var búin að gleyma, að þeir
voru hér.
Morten átti i nokkrum erfiðleikum með
að fá apann til að afhenda náttkjólinn og
ég tindi saman pappirstætlurnar. Skinn-
hanzkana mina fann ég undir borðinu, og
einhvern veginn hafði apakötturinn l'Iætt
sig i par af nælonsokkum.
— Náttkjóllinn er að minnsta kosti ekk-
ert rifinn, sagði Morten og rétti mér hann.
— Hann fer þér vel... ég á við, þetta er ein-
mitt þinn litur, bætti hann við og roðnaði
pinulitið.
Lausn á kattaþrautinni: Skuginn er eins
og köttur nr. 4. A 1. ketti er skottið öðru-
visi, á 2. ketti bandið á veiðistönginni, á 3.
ketti framendinn á stönginni, og á 5. ketti
kvisturinn aftan til á stönginni.
— Það var ágætt, svaraði ég. — Það
litur nefnilega út fyrir, að ég verði að eiga
hann. Eiginlega átti hann að verða
afmælisgjöf til systur minnar.
Morten lét fallast niður á stól með nátt-
kjólinn i fanginu. — Nú ertu áreiðanlega
búin að fá nóg bæði af mér og apanum,
svo það er bezt við förum. En auðvitað
kaupi ég nýjan náttkjól sem afmælisgjöf.
Búðirnar eru lokaðar núna, en ég get gert
það i matartimanum á morgun. Er það i
lagi?
— Já, sagði ég og vorkenndi honum
svolitið. — Það er stórfint.
Hann var hálfeymdarlegur, og ég stakk
upp á, að hann færi með apann til lögregl-
unnar til að þurfa ekki að hafa frekari
áhyggjur af honum.
— Ekki að tala um, sagði hann snöggt.
— Ég get ekki fengið það af mér. Maður
veit, hvaða reglur gilda þar um tynd dýr.
Ef eigandinn gefur sig ekki fram innan
ákveðins tima, er dýrið aflifað.
Mér líkaði alltaf betur og betur við hann
— og verr og verr við apann. Þegar
Morten kvaddi, með mjóa, loðna hand-
leggi um hálsinn, öfundaði ég apann svo-
litið.
Daginn eftir kom Morten með nýjan
náttkjól i gjafaumbúðum, sem enn voru
heilar, svo greinilega hafði apinn ekki
komið þar nálægt.
— Apinn svaf ekki mikið, sagði Morten.
— Hann hentist um i alla nótt og rannsak-
aði íbúðina. Færði allt lauslegt til, skrölti i
hansa-gardinunum og kippti öllum bókun
um út úr bókaskápnum.
— Það litur ekki út fyrir, að þú hafir sof-
ið mikið heldur, sagði ég með meðaumk-
un, þvi að hann var sannarlega þreytuleg-
ur.
— En nú er ég búinn að kaupa hálsband
og leðuról og binda hann við stól, sagði
Morten. — Nú vonast ég til að fá svolitinn
frið.
f sömu andrá var barið að dyrum,
fremur varkárnislega. Við litum hvort á
annað, áður en ég flýtti mér fram til að
opna.
Úti fyrir stóð apinn, bundinn við hvitan,
litinn koll.og þegar dyrnar opnuðust.greip
hann um stólfæturna og dró stólinn yfir
þröskuldinn.
Þegar inn var komið, gekk hann beint
að borðinu, prilaði upp á stólinn og fékk
sér appelsinu úr skálinni.
— Almáttugur, stundi Morten, greip
stólinn með apanum og bar þá inn i sina
ibúð. Hann var fölur, þegar hann lokaði
hurðinni á eftir sér.
Næstu tvo dagana auglýsti hann I
stærstu blöðunum eftir eiganda apans.
— Það spyr enginn eftir honum, sagði
Morten og röddin var bitur. — Nú hef ég
ekki haft svefnfrið I þrjár nætur.
— Leyfðu honum að vera hjá mér i nótt,
sagði ég án þess að hugsa — þá getur þú
sofið.
— Það væri ekki réttmætt gagnvart
þér, sagði Morten og geispaði að mikilli
tilfinningu — en ég er alveg að verða bú-
inn. Ég er viss um, að hann sefur á dag-
inn, þegar ég er að vinna, annars gæti
hann ekki haldið þetta næturbrölt út.
Ég batt apaköttinn fastan við fótinn á
gamla eikarborðinu hennar ömmu, en það
var svo þungt, að ég get varla hnikað þvi
til. Svo færði ég burt allt, sem var innan
seilingar apans.
Þarna sat hann og horfði á mig með
píslarvættissvip, en ég var hörð, þvi ég
hafði grun um, hvað hann gæti gert, ef ég
sleppti honum lausum. í staðinn mútaði
ég honum með banana.
Hann át bananann á meðan ég bjó um
rúmið. Síðan settist ég í hægindastólinn
við gluggann og las. Ég var svo niður-
sokkin i bókina, að ég steingleymdi apan-
um, þar til ég heyrði gremjulegt hvæs-
hljóð rétt við stólinn. Þarna stóð litla kril-
ið og breiddi út faðminn, þannig að ekki
var hægt að misskilja. Ég losaði ólina og
settist aftur með apaköttinn i fanginu.
Hann vafði handleggjunum um hálsinn á
mér, þrýsti sér upp að mér og lokaði aug-
unum af sælu.
Ég hugsaði um Morten og hvort vinátta
okkar héldi áfram, eftir að apakötturinn
væri kominn til sins heima.
Ég varð ákaflega glöð innra með mér i
hvert sinn, sem Morten leit inn,og allt
benti til þess að honum liði eins vel hjá
mér og apakettinum þessa stundina.
Ljóshærða stúlkan hafði ekki sézt alllengi,
en það var liklega tilviljun. Það fór i taug-
arnar á mér, hvernig hún vai; eins og hún
Lausn á ,,Eru þær eins”? úr siðasta blaði: Fóturinn á vasanum
er stærri, kötturinn beygir löppina, stóllinn til vinstri hefur þrjá
fætur, þrekna konan er með þrjár hrukkur á hálsinum og eyrað á
henni er hálffalið, hin konan er með þverband á skónum og mað-
urinn fyrir utan gluggann er þreknari.
46