Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 22

Fjórum sinnum skipreika
í sömu sjóferðinni!
VAR ÞETTA bölvun, sem hvildi yfir
mönnunum 22, áhöfninni á brezku skonn-
ortunni Mermaid? Siðar eru þeir margir,
sem sjá þessa eina skýringu á atburðun-
um, sem hentu þessa menn. En hafi svo
verið var þessi bölvun afar kyndug, þvi að
allir 22 komust þeir lifs af úr þeim hræði-
legu hörmungum, sem yfir þá dundu!
Sagan af afdrifum Mermaid má finna
enn þann dag i dag i plöggum Lloyd
tryggingafélagsins i Lundúnum, og er á-
litin einhver sú furðulegasta i sinni röð.
Þann 16. október árið 1829 sigldi skonn-
ortan Mermaid frá Sidney i Ástraliu.
Veðrið var mjög hagstætt, og fékk skipið
góðan byr, þegar það var komið út á rúm-
sjó.
Um borð voru 18 sjómenn, þrir farþegar
og skipstjórinn, Samuel Nolbrow, sem
sjálfur stóð við stýrið. Það var ekkert,
sem benti til annars en þetta yrði annað
en venjuleg strandferð meðfram norður-
strönd Ástraliu. Nálin á loftvoginni visaði
enn á góðviðri, þegar skonnortan hélt fyr-
ir hagstæðum byr inn i Torres-sundið,
sem mörgum sjófarendum stendur ógn
af. Þetta sund er á milli Ástraliu og nýju
Guineu, og sigling þar ógnvekjandi vegna
strauma og skerja.
Skipstjórinn hafði byrgt sig vel upp af
rommi, sem var helzta huggun sæbarðra
vikinga þeirra tima. Nú eftirlét hann
stýrimanni sinum ábyrgðina og hélt niður
i káetu til þess að fá sér ærlegan sopa. Há-
degissólin hellti brennheitum geislum sin-
um yfir skipið. Það var kyrrt og rólegt, og
Nolbrow fannst hann hafa unnið til þess
að fá sér smáblund.
Skyndilega varð
ailt dauðakyrrt
En klukkan tvö eftir hádegið staulaðist
hann upp stigann. Skipið var svo furðu-
lega kyrrt. Hafði vindáttin breytst? Seglin
löfðu niður, og nú sá skipstjórinn stóru,
dimmu skýin, sem hrönnuðust upp úti við
sjóndeildarhringinn. Ofsaveður var i
nánd.
Og skyndilega skall það á. í leiftrinu frá
heiftarlegum eldingum gerði Nolbrow
skipstjóri sér grein fyrir þvi, að öllu var
lokið, — skipið rak hjálparvana upp að
22
klettunum. Mannskapurinn um borð hélt
sér dauðahaldi i hverja festu uppi á þilj-
unum, þegar voldug alda hóf skipið á loft
og henti þvi upp á grynningarnar undir
einum klettinum. Aðeins nokkrum sek-
úndum siðar hefði bæði skip og menn mal-
ast i sundur en mönnunum tókst að
svamla að kletti einum i grenndinni. Þeir
höfðu komið auga á hann gegnum sjávar-
löbrið, þegar eldingarnar rufu myrkrið.
Stundu siðar, þegar Nolbrow skipstjóri
skimaði umhverfis sig i daufri morgun-
skimunni, tók hann að telja mannskapinn.
Hann hafði skorðað sig inni i kletta-
sprungu meðan óveðrið gekk yfir, og allt
umhverfis hann lágu mennirnir, sem
heppnazt hafði að brjótast til lands. Og
þetta gekk kraftaverki næst: allir þeir 22,
sem verið höfðu um borð, höfðu komizt á
lifi til lands!
1 þrjá sólarhringa hékk mannskapurinn
skipreika með erfiðismunum á klettunum
úti fyrir ströndinni, þangað til barkskipið
Swiftsure bjargaði þeim. Þá voru þeir
orðnir vonlausir um björgun og
gjörsamlega örmagna, pn Swiftsure hafði
rekið af leið og rakst á mannskapinn af
hreinni tilviljun.
Um borð fengu skipbrotsmennirnir 22
mat og drykk, föt þeirra voru þurrkuð og
þeim var veitt hlýja og umhyggja. Loks-
ins voru þeir hólpnir! Swiftsure stefndi
fyrir góðum byr til strandar Nýju Guineu,
og allt gekk i bezta gengi um stund.
i lifsháska '
á ný
En eftir fimm daga siglingu glettust ör-
lögin við þá á nýjan leik. Barkskipið lenti i
öflugum straumum sem ekki voru merkt-
ir inn á kortið. Ströndin var þverhnipt, og
úti fyrir henni hættuleg rif og sker. Swift-
sure rak á hliðinni til lands, og stórt gat
rifnaði á botn skipsins. Það tók þegar að
sökkva, og skipstjórinn gaf fyrirskipun
um að yfirgefa það.
Nú voru þær tvær sktpshafnirnar, sem
komnar voru i lifsháska, en einnig i þetta
skiptið gerðist það stórfurðulega: öllum,
sem verið höfðu um borð, tókst að klöngr-
ast upp á ströndina. Þar himdu þeir i átta
klukkustundir, þangað til skonnortan
Governor Ready kom og bjargaði þeim.
Um borð i skonnortunni voru 32 fyrir, og
þegar allir skipbrotsmennirnir af strönd-
innibættust við, var orðið þröngt um borb.
Aftur álitu þessir 22 af Mermaid, að þeir
væru hólpnir. Nú voru þeir búnir að lenda
tvisvar sinnum i llfsháska, og það var al-
veg útilokað, aðfleira gæti komið fyrir þá.
En örlögin voru alls ekki hætt að leika
sér að þeim. Aðeins þrem klukkustundum
eftir að þeir voru teknir um borð i Gover-
nor Ready, kviknaði i skipinu.
Skelfingin barst eins og eldur i sinu um
allt skipið: Það hlaut einhvers konar
bölvun að hvila yfir þessum 22 af Mer-
maid! Brennandi skonnortan var hlaðin
timbri, og logarnir bárust brátt um allt
skipið. Skipstjórinn gaf fyrirskipun, að
allir um borð skyldu fara i björgunarbát-
ana. Það var þröngt um mannskapinn I
litlum bátununum, og nú voru flestir farn-
ir að halda, að öll von væri úti. Þarna voru
þeir staddir úti á opnu hafi og hundruðsjó-
milna að næsta landi. Möguleikarnir á
þvi, að skip fyndi þá á þessum slóðum,
voru afskaplega litlir, og þó svo færi, þá
yrði þorstinn vafalaust búinn að gefa útaf
við þá áður.
Bjargað i
fjórða skipti
En heppnin hafði samt sem áður ekki
sleppt hendi sinni af þessum 22 af Mer-
maid og þeim, sem lent höfðu i hörmung-
unum með þeim. Þeir höfðu aðeins verið
fáa sólarhringa i opnum bátunum, þegar
kútterinn Comet, sem var á vegum ástr-
ölsku strandgæzlunnar, fann þá. Að sjálf-
sögðu var sagan af hinni furðulegu björg-
un 22-menninganna sögð um borð i
kútternum, og hvernig hún hafði veriö
endurtekin þrisvar sinnum.
Þessi saga féll hjátrúarfullum sjó-
mönnunum ekki i geð. Þeir hlustuðu á frá-
sagnirnar með vaxandi óró og kviða. Það,
sem gerzt hafði þrisvar sinnum, gat hæg-
lega gerzt einu sinni enn og jafnvel oftar.
Hafið sleppir ekki feng sinum svo auð-
veldlega, enda þótt maður hafi heppnina
með sér til að byrja með.
Það fóru að heyrast raddir um að láta