Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 47

ætti hvert bein i Morten. Tilfinningin var
undarlega lik snerti af afbrýðissemi, en
það vildi ég alls ekki viðurkenna fyrir
sjálfri mér.
Loks urðu bæði apinn og ég afskaplega
syfjuð og skömmu siðan steinsváfum við.
Liklega var apagreyið alveg útkeyrt
eftirnæturbröltiðinnihjá Morten. Morten
átti að fara i vinnu klukkustundu siðan en
ég, svoég timdi ekki að vekja hannjen gaf
apanum að éta, setti hann á púða og batt
hann aftur við borðið. bað var allt i lagi að
skila honum i hádeginu.
Ég iðraðist þessarar ákvörðunar inni-
lega, þegar ég kom heim i mat og upp-
götvaði, að apaskömmin hafði nagað i
sundur ölina, gert gat á púðann og dregið
allan dúninn út.
öll ibúðin var þakin fjöðrum og smá-
gerðum dún, sem bifaðist við minnsta
gust. Það tök mig langan tima að elta ap-
ann uppi um alh. ibúðina og það var likast
þvi, sem inni væri snjókoma, á meðan elt-
ingaleikurinn varði. En loks náði ég hon-
um og i sama bili hringdi dyrabjallan.
Það var Morten, sem kom inn i fjaðra-
fokið, og á hæla honum þrjú börn, svona
fimm—sex ára.
— Krakkarnir vilja fá að sjá apakött-
inn. — Þau sáu Linu langsokk i sjónvarp-
inu og vilja eignast apa, sem heitir Niels.
— Ég vil engan apa, sagði elzta barnið.
— Ég fékk apann hennar frú Olsson lánað-
an, en hann beit mig og stakk svo af.
— Hvað segirðu, sagði Morten. — Hve-
nær var það'? Kom hann aftur?
— Þessi kona hefur stolið honum, sagði
stúlkan og benti ásakandi á mig. — Frú
Olsson ætlaði að hringja á lögregluna, ef
hún fengi ekki apann sinn aftur.
Morten tók apann úr fangi minu og gekk
til dyra. — Komdu með mér og visaðu
mér til frú Olsson, svo hún geti fengið
elsku apann sinn aftur. Stúlkubarnið
sendi mér banvænt augnaráð, um leið og
hún elti Morten út.
Ég var einmitt að byrja að laga til, þeg-
ar Morten kom aftur og sagði, að apinn og
frú Olsson hefðu nú sameinast á ný.
— Það var gott, sagði ég — þá eru lik-
lega allir ánægðir. Ég dró upp vasaklút,
snýtti mér og þurrkaði augun.
— Ertu að gráta? spurði Morten skelf-
ingu lostinn.
— Það er dúnninn, hikstaði ég. — Ég
hef ofnæmi fyrir honum.
— Farðu fram á bað og þvoðu hann af
þér^agði Morten ákveðinn. — Ég skal sjá
um þetta. Hann greip ryksuguna.
Ég var komin hálfa leið fram á bað,
þegar hann náði mér.
Ég gleymdi dálitlu, sagði hann og tók
skyndilega utan um mig og kyssti mig.
Mig hefur lengi langað til þess, bætti
hann við. — Ertu annars trúlofuð eða eitt-
hvað svoleiðis?
Ég hristi höfuðið.
— Þá skulum við gera þetta aftur, sagði
Morten ákafur.
— Hvað með þá ljóshærðu?
— Þá ljóshærðu? Morten varð eins og
spurningarmerki. — Hvaða ljóshærðu?
— Þessa með taglið.
— Ó, já hana, sagði Morten og beit i
eyrnasnepilinn á mér. — Þið verðið áreið-
anlega góðar vinkonur. Hún er nefnilega
systir min.
— Jæja þá, sagði ég. Mér létti skelfing
mikið og var ekki sein á mér að vefja
handleggjunum um hálsinn á Morten. Mig
hafði langað til þess.frá þvf ég sá apakött-
inn gera það fyrst. Endir.
o Óhreinar hendur
aði hann bréf til frægustu læknisfræði-
prófessora i Evrópu:
„Kunnátta yðar byggist á likum barns-
hafandi kvenna, sem myrtar voru af
kunnáttuleysi. Ef þér eruð þeirrar skoð-
unar, að kenningar minar séu rangar,
skora ég á yður að segja mér, af hvaða
ástæðu. En ef þér hins vegar, án þess að
hafa afsannað kenningar minar, haldið
áfram að útbreiða meðal stúdenta yðr
kenningarnar um að barnsfararsótt sé
farsótt lýsi ég þvi yfir gagnvart Guði og
mönnum, að þér eruö moröingi....”
Morðásökunin kom Semmelweis ekki
að neinu liði. Hann var álitinn sturlaður.
Blóðeitrun
Dag nokkurn, þegar Semmelweis var
að kryfja lik á sjúkrahúsinu i Búdapest,
skar hann sig i fingur. Skömmu siðar lézt
hann i hitasóttaróráði, og var þá tæpra 47
ára. Sjúkdómurinn, sem hann hafði helg-
að lifsbaráttu sina, hafði loksins hitt hann
sjálfan fyrir. Maðurinn, sem fyrstur varð
til að gera sér ljóst gildi sótthreinsunar lét
lifið vegna —blóðeitrunar.
Ef skurðlæknar og kvensjúkdómalækn-
ar hefðu þvegið hendur sinar úr klórupp-
lausn áður en þeir fóru inn til aögerða,
hefðu miklu færri konur látizt úr barns-
fararsótt, að ekki sé minnzt á hina voða-
legu sárasótt, sem gerðu allar skurðað-
gerðir svo hættulegar. En það liöu þó
nokkur ár áður en Louis Pasteur og Ro-
bert Koch komu fram með kenningar sin-
ar i sýklafræði. Og meðan Semmelweis
stóð uppi án visindalegra skýringa á upp-
götvun sinni á „igerð af völdum snerting-
ar var aðstaða hans vonlaus. Hlið viður-
kenningarinnar hjá hæstvirtum starfs-
bræðrum voru ekki opnari en svo, að þeim
mátti skella aftur og það skjótlega.