Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 28
koma alla leið fyrir myrkur.
Hann ætlaði að gista hjá
skyldfólki sinu um nóttina.
Eirikur var kominn langt
áleiðis og brauzt áfram
gegnum snjóskaflana, þegar
fór að dimma. Skyndilega
hrökk hann við, þvi út úr
skógarþykkninu kom stærðar
vera gangandi i áttina til
hans. Erikur nam staðar,
þegar hann sá, hvers konar
vera þetta var, og þó að hann
væri annars kjarkmikill
strákur, var ekki laust við, að
hann yrði hræddur. Það var
neínilega tröllkarl, sem stóð
fyrir framan hann, og hann
var svo stór, að varla er hægt
að lýsa þvi. Tröllkarlinn var
vel klæddur, og fötin gerðu
hann enn stærri. Stóru stig-
vélin úr bjarnarskinni voru
næstum eins stór og Erikur.
— Heyrðu þarna! þrumaði
tröllkarlinn, og áður en
Eirikur áttaði sig, tók hann i
hálsmálið á honum að aftan og
lyfti honum upp.
— Slepptu mér, bað Eirikur,
og röddin skalf.
— Sleppa þér, svaraði tröll-
karlinn. — Nei, góðurinn. Það
er einmitt strákur eins og þú,
sem mig vantar, Þar með tók
hann Eirik og skiðin undir
handlegginn og hélt af stað.
Þeir gengu lengi, lengi og
tröllkarlinn var ekki i neinum
vandræðum með að komast
áfram i snjósköflunum. Loks
námu þeir staðar við stórt
grenitré og tröllkarlinn setti
Eirik niður i snjóinn. Siðan
beygði hann tréð, eins og
ekkert væri,og náði i lykil, sem
hékk i trjátoppinum.
— Útidyralykillinn minn,
þrumaði hann og opnaði f jallið
við hliðina á sér.
Þarna inni i Tröllafjalli var
margt skrýtið að sjá. Kopar og
silfur liómaði og skein, svo að
28
inni var bjart eins og
um miðjan dag.
— Úff, sagði tröllkarlinn. —
Það er erfitt að ganga svona i
snjónum, en það var ágætt að
ég hitti þig, þvi að ég hef
ákveðið að giftast óðalsbónda-
dóttur, sem ég þarf að ræna i
tunglsljósi, þegar hjarn er
yfir. Þú átt að ráðleggja mér
og kenna mér.
—- Ég get ekkert kennt þér.
Þú ert svo duglegur, sagði
Eirikur til að bliðka tröll-
karlinn. — Þess vegna verður
þú bara að sleppa mér út
aftur.
— Nei, fyrr breyti ég þér i
stein, sagði tröllkarlinn. — Þú
sleppur ekki héðan úþfyrr en
þú hefur kennt mér allt sem þú
kannt, af þvi þú ert maður. En
þú mátt hugsa þig um til
morguns, og að launum færðu
nokkra gullpeninga fyrir
erfiðið.
— Jæja, sagði fröllkarlinn
morguninn eftir. — Nú færðu
ekki að liggja lengur i leti.
Hvað ætlarðu að kenna mér i
dag?
— Ja, fyrst ég slepp ekki,
sagði Eirikur — þá finnst mér
að þú, svona stór og sterkur,
ættir að læra á skiðum. Þá
geturðu farið eins hratt og þú
vilt yfir f jöll og firnindi og sótt
brúði þina, þegar þú vilt.
— Það er ekki svo vitlaust,
hélt tröllkarlinn. — En ég á
engin skiði.
— Þú getur vel búið þau til
sjálfur, sagði Eirikur ákafur.
Hann náði i skiðin sin og sýndi
tröllkarlinum. — En þin skiði
þurfa auðvitað að vera miklu
stærri.
Tröllkarlinn fór út og kom