Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 39

fS Hún hafði á tilfinningunni að maður
hennar vildi skilnað - að hann hefði
fundið aðra. Hún ætlaði ekki að setja
sig gegn því, aðeins veita
honum dalítið til umhugsunar.
Agnes sat og beið eftir Sveini. Hann
hafði verið seinn fyrir alloft upp á siðkast-
iö. Áður kom hann þjótandi heim, kátur
og glaður, og eftir að þau höfðu fengið
arininn, var þaðeftirlæti hans, að hún biði
hans á hverjum degi með sherryglas. Sið-
an sátu þau og höfðu það notalegt og
ræddu um það, sem gerzt hafði þann dag-
inn hjá hvoru um sig. Siðan börnin höfðu
gifzt og farið að heiman, höfðu þau haft
meira næði til að njóta félagsskapar hvors
annars. Þau voru ein, rétt eins og I gamla
daga. Nú voru félagar barnanna ekki á
stööugu rápi út og inn, og háværa tönlist-
in, sem fylgdi þeim, var þögnuð. Já,
náttúran hafði komið þessu svo haganlega
fyrir, að einmitt þegar börnin voru orðin
nógu stór til að fara að heiman, voru for-
eldrarnir komnir á það stig, að þeir vildu
helzt frið og ró.
Hún var ekki verulega ánægð. Sveinn
ætlaði að verða seinn fyrir rétt einu sinni.
Hún leit á úrið, þó að hún hefði gert það
fyrir andartaki og komizt að raun um, að
nú hefði hann átt að vera kominn fyrir
hálfri annarri klukkustund — og hann
hafði heldur ekki hringt heim.
Hún hugsaði til unga einkaritarans,
sem hafði nú unnið hjá honum i hálft ár.
Agnes hafði nokkrum sinnum heilsað
henni og neyðzt til að viðurkenna, að hún
dáðist að stúlkunni, hún var svo ung og
fersk og hafði fallega framkomu.
í byrjun hafði Sveinn talað um, hvað
ungfrú Clausen væri dugleg og fær i starf-
inu, en nú gerði Agnes sér grein fyrir þvi,
að hann hafði ekki minnzt á ungfrú Clau-
sen i marga mánuði.
Hugsandi tók hún fram glös og flösku og
kveikti upp i arninum. Hún var enn falleg,
þrátt fyrir 45 ára aldur, og gráa hárið fór
vel við unglegt andlitið og fallega húðina.
Hún settist i eftirlætisstólinn sinn. Auð-
vitað gat Sveinn hafa orðið hrifinn af ungu
stúlkunni, en ef það væri eitthvað alvar-
legt, myndi hann ekki dylja hans þess.
Hann myndi... vitleysa! Það var óþarfi að
mála vissan herramann á vegginn, bara
vegna þess að eiginmaðurinn var seinn
fyrir heim. Fyrirtækið hafði stækkað
gifurlega siðustu tvö árin, svo þar var nóg
að gera.
Hún hlustaði. Þarna kom hann vist.
Hann var lengi að setja bilinn inn. Jæja,
þarna opnuðust útidyrnar.
Hún gekk brosandi fram á móti honum.
— Sæll, vinur minn. Ertu þreyttur? Nú
skulum við fá okkur glas. Komdu, það er
eldur i arninum, og finnurðu ekki ilminn
af eftirlætismatnum þinum?
Hún tók undir handlegginn á honum.
Hann leit þreytulega út og virtist eins og
utan við sig. Hann dró hægt að sér hand-
legginn.
— Sæl, Agnes. Hann settist hægt og
þagði.
— Hefurðu haft áhyggjur i dag? Hún
hellti i glösin.
— Ja, nei..en...það er svolitið, sem ég
þarf að tala við þig um, Agnes. Ég hef
verið að velta þvi fyrir mér um tima. Hún
greip fram i fyrir honum glaðlega:
— Já, já, vinur minn. En biddu með það,
þangað til eftir matinn. Þá gengur það
betur. Við skulum taka upp rauðvins-
flösku með matnum. Mig langar svo til að
við höfum það notalegt. Mundu, að við er-
um komin á þann aldur, að við eigum að
vera reglulega góð við sjálf okkur.. og
hvort annað. Nú höfum við þó efni á þvi
Já, ég náði i nokkra bæklinga i dag. Þú
þarft að taka þér fri og við reyndar bæði.
Okkur vantar tilbreytingu.
— Við erum ekki orðin neitt gömul. En
sem sé, ég þarf að...
— Bráðum, Sveinn. Ég þarf að huga að
matnum. Hún brosti til hans.
— Vertu nú rólegur, við borðum eftir tiu
minútur.
Meðan hún gekk frá matnum, gerði hún
sér grein fyrir, hvað væri i vændum. En
að gefast upp án baráttu? Nei! Fyrst og
fremst yrði hún að vera róleg..róleg og
koma til móts við hann. Það gæti varla
verið um skilnað að ræða, það var eitt-
hvað, sem gerðist bara i öðrum fjölskyld-
um.. en hún og Sveinn! Hlægileg til-
hugsun.
Þegar komið var að kaffinu, var hún
farin að vorkenna honum. Hún hellti
meira i bollana og brosti.
— Jæja, lát heyra. Við erum vön að
leysa vandamálin i sameiningu.
— 0, Agnes, þú gerir þetta svo erfitt. Ef
þú vissir...við sem alltaf höfum haft það
svo gott saman.
— Við höfum það ennþá, og jafnvel
betra en nokkru sinni fyrr.
En hún sá, að honum leið alls ekki vel.
— Já. en hjónaband okkar er kannski
bara orðið að vana.
— Kannski, en það er góður vani, ekki
satt?
— Agnes, þetta er helmingi erfiðara,
þegar þú situr þarna svona glöð og bros-
andi, eins og gamall vinur, en...
— En hvað, Sveinn?
— Allt i lagi. Það er bezt að láta það
koma. Ekki verða sár, en..ja, ég ætla að
biðja þig að veita mér frelsi.
— Það hef\jpðu alltaf haft.
— Ég veit það, en ef ég vil nú ...skilnað?
Hún leit snöggt og spyrjandi á hann.
— Viltu það þá?
— Það held ég. Ég á við, við hljótum að
geta talað um það i friði og ró, án þess að
rífast.
— Auðvitað getum við það, og erum við
ekki að þvi?
Hann horfði undrandi á hana. Hún
horfði fast á móti og brosti litið eitt. Hún
varð að brosa, ef hún átti að sigra. Nú
varð hún að vera sterk. Liklega hafði
hann átt von á einhverjum látum — og ótt-
azt það — en hún vissi, að þetta var ein-
mitt aðferðin við hann. Til þess þekkti
hún hann nógu vel. Hún leit rólega á hann.
—■ Er það ungfrú Clausen?
— Agnes, það er eins og þetta komi ekk-
ert við þig. Og ég sem var svo hræddur
um..
— Komi við mig,.... Við eigum þó ekki
hvort annað. Við skulum bara gleðjast yf-
ir öllum góðu árunum, sem liðin eru. Nú
dettur manni ýmislegt i hug. Manstu,
þegar við erfðum þetta hús eftir foreldra
mina? Við vorum svo glöð, og við hlupum
um allt hönd i hönd og athuguðum, hvað
þurfti að gera. Manstu hvað börnin voru
glöð að fá sin eigin herbergi? Og við vor-
um svo eftirvæntingarfull fyrsta vorið.
Hvað skyldi nú koma upp i garðinum?
Manstu eftir fyrstu páskaliljunum? Það
var á brúðkaupsafmælinu, sem þú tindir
þær allar og kastaðir yfir mig i rúminu.
Já, Sveinn, það verður erfitt fyrir þig að
sjá af húsinu.
— Húsinu? Hann starði furðu lostinn á
hana.
— Já, ég fæddist hér, og auðvitað verð
ég hér. En þið finnið vafalaust eitthvað
annað, þú og hún. Það er ungfrú Clausen,
er það ekki?
Hann kinkaði hægt kolli, greinilega
hugsi yfir þvi, hvað henni virtist standa
hjartanlega á sama.
Hún hélt ótrauð áfram:
— Þið fáið ykkur liklega eitthvað ný-
tizkulegt, kannski ibúð. Þú hefur aldrei
haft áhuga á garðrækt, aðeins notið þess
að hafa það gott hér inni. Það er lika i
£0
39