Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 43

um, Neil! hélt hún áfram og snarsneri sér að
frændanum aftur. — Ég finn aldrei konu handa þér,
ef þú talar ekki við hana um annað en líf sauðf jár.
Þetta eru mikil vonbrigði, ég sem hafði vonazt til að
kynna þig f yrir góðri, ungri stúlku....það dró niður í
henni við svipinn, sem kom á andlit Neils. Þann svip
haf ði hvorugt hjónanna séð áður og þau störðu bara
á Neil.
— Allt í lagi, f rænka! Rödd hans titraði af reiði. —
Ef þú ert svona ákveðin í að ég eignist enska konu,
þá fer ég út núna og bið fyrstu stúlkuna sem ég sé,
að giftast mér og fara með mér til Ástralíu eftir
hálfan mánuð. Kannske þú verðir þá ánægð og
hættir að fleygja dætrum vina þinna um hálsinn á
mér.
í heilar þrjár mínútur eftir að Neil hafði skellt á
eftir sér útihurðinni, sátu hjónin í dagstofunni og
störðu þegjandi hvort á annað. Svo brosti Benjamín
frændi ánægjulega og sló hrifinn á lær sér.
— Ég held bara, að hann standi við þetta, svei
mér þá!
2. kafli.
Janet fannst dásamlegt að koma út í hreina loft-
ið, þegar vinnudeginum var lokið-Það var hætt að
rigna, en enn var hvasst og sjávarlyktin var sterk-
ari en áður. Allt í einu datt henni í hug að taka á sig
krók heim og ganga meðfram sjónum. Það lá ekk-
ert á að komast heim í tóma og kalda herbergið.
Það eina sem var gott við það, var að það var þurrt
og hún bjó þar ein. Hinir leigjendurnir í húsinu virtu
það, að hún vildi vera þar ein. Stundum var þó ein-
manalegt, en það var ekki auðvelt, að vera tuttugu
og eins árs, einstæðingur og vinafá.
Meðan hún gekk hægt meðfram sjónum, hugsaði
hún um Betty, sem alltaf var svo vingjarnleg og
blátt áfram.
Frá henni liðu hugsanirnar til sólbrúna mannsins,
sem hún hafði gengið með hér í dag og ekki vildi
láta ókunnuga kalla sig„elskuna". Hún brosti með
sjálf ri sér og svo rann upp f yrir henni, að með þess-
um krók, sem hún hafði farið, gengi hún framhjá
Herragarðinum, þar sem hann bjó hjá ættingjum
sínum. Hún herti gönguna. Það v^eri betra að hún
biði rneð að hugsa um allt það sem hann hafði sagt
henni um landið sitt, þar til hún væri komin heim á
herbergið.
Einhver kom á móti henni og gekk hratt. Það var
karimaður, sem ekki hafði gefið sér tíma til að
hneppa frakkanum, sem stóð aftur af honum eins
og dökkir vængir í storminum. Janet leit í kring um
sig, en þar var engan ánnan að sjá. Hún var svolítið
smeyk og hjartað barðist ákaf lega er þessi skugga-
legi maður nálgaðist hana. Þau mættust undir
Ijósastaur, hann leit upp og snarstanzaði.
— Janet Cook! Henni létti, þegar hún sá, hver það
var og hann starði á hana andartak. — Það hlaut að
vera, að það yrðir þú!
Hvernig svarar maður svona athugasemd, hugs-
aði Janet.
— Er nokkuð að?spurði hún. — Þú ert svo æstur.
— Nei, það er ekkert að, svaraði hann f Ijótmælt-
ur. — Getum við talað saman einhvers staðar
hérna? I friði?Þegar Janet hreyfði sig eins og til að
fara, greip hann um handlegg henni. — Nei, þú
þarft ekki að vera hrædd. Hvar sem er, bara hérna
á götunni, þar sem eru Ijós og fólk, ef þú vilt, en
bara að enginn heyri til okkar.
Hún hló lágt, ringluð. Hún hafði verið að hugsa
um hann og þá hafði hann birzt og nú leit út f yrir að
hann þyrfti á ráðum hennar að halda eða eitthvað í
þá áttina. Án þess að segja nokkuð, snerist hún á
hæli og gekk í áttina, sem hún hafði komið úr og
hann við hlið hennar.
— Það er hætt að rigna, sagði hann eins og hann
hefði ekki veitt því athygli fyrr.
— Já.
— En það er hvassara.
— Og þaralyktin er sterkari.
Hann þefaði út í loftið og hún rannsakaði hann
forvitin. Hann var berhöfðaður, úfinn og í bjarma
götuljóss, sá hún að hann var reiðilegur á svipinn.
Hvað var að?
— Varstu á leiðinni heim? spurði hann stuttara-
lega. ,
— Ja sem betur fer er dagurinn búinn, svaraði
hún og vonaði, að hann tæki ekki eftir því hvaða
krók hún hafði tekið á leiðinni.
En eitthvert uml var eina svar hans og hann sagði
ekki meira, f yrr en þau námu staðar við einn bekk-
inn sem stóð við múrinn meðfram sjónum og var
þar í skjóli. Hún leit spyrjandi á Neil. Hann leit i
kring um sig, kinkaði kolli, eins og hann væri
ánægður og settist síðan við hlið hennar. Janet hélt
fast um veskiðsittog beið. Hún vissi ekki almenni-
lega, hvernig hún átti að bregðast við þessu og auk
þess var hún forvitin um hvað hann vildi henni. En
hann sagði enn ekki neitt, bara sat og starði beint
fram fyrir sig. Janet herti takið um veskið. Hún
varð að reyna að koma honum af stað. Hún var
þreytt, bekkurinn var kaldur og óþægilegur. Auk
43