Heimilistíminn - 21.03.1974, Page 41

litla bossann sinn. Bomsara, boms! Þið hefðuð
átt að sjá undrunarsvipinn á litlu systur. En
hún lét þetta svo sem ekkert á sig fá. Hún stóð
upp aftur og datt aftur, og þetta gerði hún allan
daginn. Þegar pabbi kom heim um kvöldið, var
hún orðin svo þreytt, að hún gat naumast stað-
ið. Litlu, feitu lappirnar henaar skulfu og titr-
uðu undir henni, en hún stóð nú samt og allir
hrópuðu: — Húrra! Húrra!
Litla systir var eiginlega ekki hrædd við
neitt. Hún var svo glöð og kát allan daginn.
Hún grét aldrei, nema hún væri svöng, eða
þegar hjúkrunarkonan kom að skoða hana. Þá
var hún lika klædd úr öllum fötunum nema bol-
num og vafin inn i bleyju. Svo var bundinn
hnútur á bleyjuna og stórum krók krækt innan i
hnútinn. Litlu systur var lyft i háa loft, og þá
veinaði hún hátt. Henn fannst
hún væri að detta. Mamma sagði, að konan
væri að vega litlu systur til að aðgæta hvort
hún þyngdist nóg. Litil börn eiga alltaf að
þyngjast. Það fanftst Jóni skrýtið. Mamma var
alltaf að vigta sig líka, en hún vildi léttast. Hún
sagðist hafa fitnað svo mikið við að eiga litlu
systur, að hún kæmist ekki í neina spjör. En
Jóni fannst hún bara mömmulegri fyrir bragð-
ið. Já, timinn leið afar fljótt. Litla systir stækk-
aði óðum. Hún var orðin sex ára næstum þvi
áður en Jón vissi af. Jón var kominn i gagn-
fræðaskóla og fannst hann vera orðinn stór
maður. Hann var samt alltaf góður við litlu
systur og las mikið fyrir hana. Hann leit lika
eftir henni á kvöldin, ef pabbi og mamma
skruppu i hús eða fóru að sjá kvikpiynd. Þá
fékk litla systir stundum að vaka lengur en
góðu hófi gegndi, en hvorki Jón né litla systir
sögðu frá þvi.
Einu sinni sem oftar sátu þau inni i stofu og
voru að horfa á sjónvarpið, en þulan tilkynnti,
að næst yrði sýnd mynd, sem ekki væri ætluð
börnum. Jóni fannst hann ekki vera neitt barn
og hann reyndi að fá litlu systur til að fara inn
að sofa. Litla systir harðneitaði.
— Ég vil fá að sjá það, sem börn mega ekki
sjá, sagði hún. — Krakkarnir segja, að það
séu skemmtilegustu myndirnar.
— Þú færð það samt ekki, sagði Jón.
— Þá verðurðu að lesa sögu fyrir mig, sagði
litla systir.
Nú verð ég að taka það fram, að Jón var hálf-
argur, þvi að hann hafði langað til að horfa á
myndina, en hann vildi samt ekki reiðast við
litlu systur. Þá grét hún svo hátt.
— Þú ferð bráðum i skóla og lærir að lesa sjálf,
sagði hann. Þá geturðu lesið allt, sem þig
lystir.
— í skóla?? spurði litla systir og það fór
hrollur um hana.
— Það verða allir að fara í skóla, svaraði Jón.
— Ég er i skóla.
— En þú ert strákur, sagði litla systir. —
Þeir þora allt. Svo ertu stór og ég er litil.
— Égfór i skóla, þegar ég var sex ára, sagði
Jón. — Mér þótti bara gaman.
— Mér gæti ekki þótt gaman í skóla, sagði
litla systir ákveðin. — Ég fer ekki neitt. Þú get-
ur skrifað bréf með mér.
Stundum var það nefnilega þannig, að
mamma hans Jóns gleymdi að hringja i skól-
ann, ef Jón var veikur og þá varð hún að skrifa
bréf með honum, svo að litla systir kannaðist
ákaflega vel við þá aðferð og vissi, að kennar-
arnir tóku það gott og gilt.
— Hvað ætti ég svo sem að skrifa? spurði
Jón og hugsaði með sér, að það væri vist bezt
að leyfa litlu systur að ráða einu sinni. Þá færi
hún kannski inn i rúmið sitt að sofa og hann
fengi að horfa á eitthvað af myndinni, sem ekki
var við barna hæfi.
— Skrifaðu, að litla systir geti ekki komið i
'41