Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 44

þess var gnauðið í vindinum ekki sérlega upplífg-
andi.
— Hvað er það sem þú vilt mér? spurði hún lágt.
— O, fyrirgefðu. Skilurðu, það er dálítið, sem mig
langar að spyrja þig um. Þú sagðir mér í dag, að þú
værir foreldralaus og byggir ein i leiguherbergi.
Það getur varla verið sérlega heimilislegt. Þú hlýt-
ur að vera einmana. Þá datt honum annað í hug —
Ertu trúlofuð?
— Nei.
— Engin önnur bönd...þú veizt hvaðég á við?
— Já, það held ég, svaraði hún hægt. — Nei, engin
önnur bönd.
— Fínt. Hann andvarpaði feginsamlega. — Mér
f annst þú líka haf a áhuga á því sem ég sagði þér um
Ástralíu i dag.
— Já, ég hafði það. Hún var alveg ringluð af þess-
um spurningum.
— Jæja, hann andaði djúpt. — Hvernig helduðu,
að þér mundi lika að búa þar? Ég á við, viltu koma
með mér þangað eftir hálfan mánuð?
Með einni snöggri hreyfingu, stóð Janet upp og
stillti sér upp fyrir framan hann. — Ég ætla
að....byrjaði hún móðguð.
— Vertu róleg, sagði hann með þolinmæði. —
Hlustaðu á mig og leyfðu mér að tala út. Þetta er
allt saman mjög siðsamlegt, ég er ekki að stinga
upp á neinu skuggalegu. Ég er eiginlega að biðja
þín.
— F..fyrirgefðu, stamaði Janet enn ringlaðri en
áður.
— Seztu, skipaði hann og hún flýtti sér að hlýða.
Hún gat ekkert gert að því að hún skalf frá hvirfli
til ilja.
— Ég er að tala i alvöru, hélt hann áf ram.
— En ég skil ekki? Þú sást mig fyrst fyrir f imm
dögum... hún þagnaði. Hann var henni gjörókunnur,
þegar f rá voru taldar samræður þeirra í Mávakaf f i
og í gönguferðinni fyrr um daginn. Þau vissu ekk-
ert hvort um annað. Samt var hann að biðja hana að
giftast sér. Hann var ekki ölvaður og leit heldur
ekki út fyrir að vera geðbilaður. En hvað var það
þá?
— Nei, ég skil ekkert, sagði hún og var nú
öllu ákveðnari.— Mér finnst þetta dálítið heimsku-
legt.
Neil varð að viðurkenna, að þetta var heimsku-
legt. Hér sagt hann og bað ókunnugrar stúlku af því
einu að hann var í illu skapi. Þegar þessir árar
ólátuðust i honum gerði hann einkennilegustu hluti.
Hann vissi sjálfur, að þetta var næstum brjálæðis-
legt. Nú hafði hann tækifæri til að biðja Janet af-
sökunar, biðja hana að gleyma þessu öllu og
hverfa siðan út úr lífi hennar. Sjálfsagt mundi hún
velta fyrir sér, hvað væri að honum, en það breytti
engu. En þá yrði hann að fara affur til Herragarðs-
ins og viðurkenna fyrir Phoebe frænsku að hann
hefði ekki gert það sem hann hafði heitið. Þegar
hann sá fyrir sér meðaumkunarbrosið sem hún
setti þá upp, kreppti hann hnefana. Nei, hann skyldi
gera þetta.
— Ég sagði þér frá búgarðinum í dag. Ég bý þar
með yngri bróður mínum. Við erum bara tveir i
húsinu sem er geysistórt og gæti verið heimilislegt.
Hvorugur okkar hefur hundsvit á húsverkum, við
bara borðum og sofum þarna og allt hefur látið á
sjá, síðan amma dó. En þetta var fallegt heimili.
Jæja, þú sagðir að þú ættir ekkert heimili og það var
eitthvað í rödd þinni þegar þú talaðir um herbergið,
sem bar þess vott, að þú þráir heimili. Ég býð þér
öruggt og gott heimili.
Öafvitandi hafði hann hitt á veikustu hlið Janet-
ar. Þetta hafði hún alltaf þráð, en aldrei eignazt.
Foreldrar hennar höfðu alltaf verið á ferðinni, þau
gátu ekki sezt neins staðar að fyrir fullt og allt.
Janet hafði lifað mestan hluta ævi sinnar á hótelum
og í leiguíbúðum til skamms tima. Stundum höfðu
engir peningar verið til og Janet var bara barn,
þegar hún tók að þrá öryggi og stöðugleika í tilver-
unni. Sitt eigið heimili. Hún hafði sjaldan haft tæki-
færi til að eignast fasta vini og oft verið einmana.
Svo varð slysið og síðan haf ði hún búið í þessu her-
bergi.
— En hvers vegna...ég? spurði hún lágt.
Hann hallaði sér nær henni. — Líklega af því ég
vorkenni þér, tautaði hann.
— En ég held, að ég geti ekki tekið tilboði þínu,
sagði hún og reyndi að gera það með virðingu. — í
fyrsta lagi þekkjumst við ekki....
— Sú ástæða verður ekki f yrir hendi eftir hálf t ár.
Hann horfði rannsakandi á han.— Ef einhver hefði
boðið þér ráðskonustöðu á Burnettia, hefðirðu þá
tekið tilboðinu.
Hún sá f yrir sér grænar, sólbakaðar sléttur, lömb
á hlaupum og sauðfé á beit og svaraði hikandi: —
Ef til vill.
— En af því ég býð þér nafn mitt líka, neitarðu!
— Að vera ráðin ráðskona, er dálítið annað en
vera gift, svaraði hún. Hún var varla búin að ná sér
eftir tilboðið.
— Sumar konur litu ekki þannig á það, tautaði
hann, svo hélt hann áf ram: — Það er margt, sem ég
hef ekki minnzt á. Nýtt heimili i nýju iandi. Ég
viðurkenni, að það er ólíkt öllu hérna. Hann sveif I-
aði handleggnum að öllum gráu húsunum. —
Heimili mitt er tvær mílur f rá næsta þorpi, en ég er
viss um, að þér þætti vænt um það og þú yrðir ekki
einmana. Alltaf er eitthvað að gera og gerast og
Ástralíubúar eru einkar vingjarnlegt fólk. Flestir
Englendingar verða þar fljótt eins og heima hjá
sér. Þú fengir nóga peninga til að eyða bæði í sjálfa
þig og húsið, ég hef engar áhyggjur af fjármálum.
Þú fengir frelsi og sólskin.
— ( staðinn?
— Bara að hugsa um bróður minn og mig.
— Ekkert annað? Hún leit rólega í augu hans.
— Ekkert annað, svaraði hann ákveðinni röddu og
hún trúði honum.
Hún hrukkaði ennið og horfði f ram fyrir sig. Nú,
þegar fyrsta undrunin var á undanhaldi, varð hún
að viðurkenna, að tilboðið var freistandi. Ekki að
giftast þessum manni, heldur það að fara til
Ástralíu og eignast eigið heimili. Byrja nýtt líf I
nýjum heimi. 1
Framhald
44