Heimilistíminn - 21.03.1974, Blaðsíða 29

aftur með tvö tré, og allan
daginn voru þeir siðan að búa
til skiði, sem hæfðu stóru
fótunum á tröllkarlinum. Loks
urðu skiðin sæmileg, og þegar
tröllkarlinn var búinn að slipa
þau, voru þau hreint afbragð.
Daginn eftir ætlaði svo
Eirikur að byrja að kenna
tröllkarlinum, én hann var
ekki frá þvi, að Eirikur myndi
reyna að stinga af, svo hann
sagðist galdra hann fastan við
jörðina, ef hann reyndi það.
Loks kom tröllkarlinn
skiðunum á sig, og Eirikur
kenndi honum listirnar eins
vel og hann gat. Hann vann
svo sannarlega fyrir pening-
unum. En tröllkarlinn datt
hvað eftir annað á hausinn og
snjórinn þyirlaðist upp.
— Þú ert alltaf að verða
betri og betri, sagði Eirikur, —
en þú verður að læra almenni-
lega, svo þú getir staðið niður
brekkurnar. Sjáðu mig!
Eirikur renndi sér niður og
staðnæmdist með fallegri
beygju niðri á jafnsléttu.
— Þetta var fint! sagði
tröllkarlinn og lagði einnig af
stað niður. En, Æ! Hann fór
ýmist með aftur- eða fram-
endann á undan, hoppaði og
veltist, og hafnaði á bakinu i
stórum skafli.
— Nei, nú er ég hættur,
sagði tröllkarlinn.
— Nei, það ertu ekki,
svaraði Eirikur. — Það er
bara það, að þessi brekka er of
litil fyrir þig. Við skulum fara
upp á fjallið þarna, þá gengur
þér vel. öll hin tröllin munu
öfunda þig, ef þú getur rennt
þér á skiðum.
— Já, liklega, sagði
tröllkarlinn hugsandi og
lofaði að reyna einu sinni enn.
Þeir kli fu upp á topp fjallsins
og Eirikur sá , að þetta var
svo geysimikil brekka, að
hann þorði varla að horfa
niður. En ef tröllið færi hérna
niður og dytti, liði löng stund,
þar til það kæmist upp til hans
aftur. Á meðan gæti hann
gengið á skiðum til byggða,
eins hratt og hann gæti.
— Þetta er brekka fyrir þig,
sagði Eirikur, en það var ekki
laust við, að tröllkarlinn væri
hræddur, þvi þetta var
sannarlega ógnvekjandi. En
svona drengstauli skyldi ekki
fá að vita, að tröll væri hrætt.
— Ef þú þorir, þá þori ég
liklega, sagði tröllið og demdi
sér fram af brúninni. Hvilikur
hraði. Tröllkarlinn geystist
niður, og áður en langt um
leið, hvarf hann sjónum i
snjónum, sem þyrlaðist upp i
kring um hann.
Þetta var það siðasta, sem
Eirikur sá af tröllinu. Enginn
veit, hvað af þvi varð, en
Eirikur flýtti sér heim að
tröllahellinum, klifraði upp i
grenitréð, sótti lykilinn og fór
inn. Hann tók með sér eigur
sinar og gullpeningana, en
flýtti sér svo burt, ef tröllið
skyldi koma heim. Það mátti
heldur ekki tæpara standa, þvi
meðan hann var að spenna á
sig skiðin, kvað við mikill
hávaði að baki hans og Trölla-
fjallið hrundi saman.
Mikið var Eirikur feginn að
hafa sloppið i tæka tið. Hann
flýtti sér heim, og gull-
peningarnir voru vel geymdir
i malpokanum hans, Skiðin,
sem hann var á, geymdi hann
alla sina ævi, og hann varð
gæfumaður. Endir
Fimm kettir
Hér erufimm kettir og einn skuggi. Skugginn er nákvæmlega eins og einn kattanna, og
þá er að sjálfsögðu aðeins miðað við útlinurnar. Getið þið fundið hvaða köttur það er, og
að hvaða leyti hinir fjórir eru frábrugðnir? Lausnin er á bls. 46.
29