Morgunblaðið - 12.08.2004, Side 26

MINNINGAR
26 FIMMTUDAGUR 12. ÁGÚST 2004 MORGUNBLAÐIÐ
S
einni helmingurinn í
mynd Michaels Moor-
es, Fahrenheit 9/11, er
mun betri en sá fyrri.
Þar leyfir Moore
nefnilega þeim heimildum, sem
hann hefur safnað saman, að tala
sjálfum; hann er ekki þar í sama
mæli og í fyrri hluta myndarinnar
að skeyta saman myndefni með
vafasömum hætti og lýsa í tíma og
ótíma eigin skoðunum á George
W. Bush Bandaríkjaforseta.
Fyrri hluti myndarinnar er
vissulega skemmtilega ófor-
skammaður en síðari hlutinn hef-
ur mun djúp-
stæðari áhrif
á mann;
myndefnið
frá Írak, sem
Moore hefur
komist yfir,
er t.d. áhrifamikið og sama má
segja um viðtöl hans við „venju-
legt fólk“ í Flint í Michigan.
Satt best að segja leiðist mér
alltaf þegar menn ætla að fara að
predika yfir mér, troða skoðunum
sínum ofan í háls á mér líkt og
Moore gerir í fyrri hluta þessarar
myndar. Það þýðir ekki að ég sé
endilega ósammála þeim sjónar-
miðum sem koma fram í Fahren-
heit 9/11; það þarf bara ekki að
matreiða staðreyndirnar jafn
rækilega ofan í mig og Moore ger-
ir í fyrri hlutanum.
Mér fannst til dæmis að Moore
gengi einum of langt í viðleitni
sinni til að útmála Bush, Rums-
feld, Cheney og Wolfowitz sem
holdgervinga hins illa hér á jörðu.
Senan þegar Wolfowitz er sýndur
sleikja greiðuna sína er óhæfilega
ósmekkleg, Moore nær vissulega
tilætluðum áhrifum en á ómál-
efnalegum forsendum.
En kannski þarf að beita svona
aðferðum til að koma Bush frá
völdum í Bandaríkjunum. Ef til
vill helgar tilgangurinn meðalið.
Ég efast sjálfur satt best að segja
um að Bush muni tapa fyrir John
Kerry í forsetakosningunum í
nóvember. Ég spái því að ef Bush
tapar þá muni það hafa mest með
hátt eldsneytisverð að gera (haldi
það áfram að hækka); það brennir
göt í vasa almennings í Bandaríkj-
unum (og víðar) þessar vikurnar.
Vís maður sem ég þekki er bú-
inn að spá því að ef Kerry takist
að bera sigurorð af Bush í nóvem-
ber þá muni fjöldi manna sjá
ástæðu til að þjóta þegar út á götu
til að fagna úrslitunum. Svo heitar
tilfinningar vekur núverandi for-
seti Bandaríkjanna meðal fólks.
Það eru til einhverjir stuðn-
ingsmenn Bush hér á Íslandi, eða
það held ég að minnsta kosti. Ég
hirði ekki um að nefna dæmi í því
sambandi, læt nægja að segja að
einhverjir forkólfa Sjálfstæðis-
flokksins hafa látið falla ummæli
sem túlka mætti þannig, að þeir
séu í stuðningshópi Bush.
Á hverju slíkur stuðningur er
grundvallaður veit ég ekki,
kannski því einu að Repúblik-
anaflokkurinn í Bandaríkjunum
telst þar til hægri, Demókrata-
flokkurinn til vinstri. Þó má ljóst
vera að það þýðir ekki að setja
samasemmerki milli bandarískra
stjórnmála og íslenskra.
Ég minnist þess að hafa heyrt
Jake Siewert, fyrrverandi blaða-
fulltrúa Bills Clintons Banda-
ríkjaforseta og núverandi yfir-
mann upplýsingamála hjá ál-
risanum Alcoa, benda á einmitt
þetta á fundi í Háskóla Íslands í
febrúar sl. Siewert benti góðlát-
lega á að venjulegur liðsmaður
Sjálfstæðisflokksins á Íslandi
væri ekki aðeins á móti dauða-
refsingum, hann væri einnig
hlynntur sterku velferðar- og
heilbrigðiskerfi og tiltölulega
háum sköttum. Slíkur maður yrði
í Bandaríkjunum einfaldlega álit-
inn sósíalisti, ekki aðeins væri úti-
lokað að skilgreina viðkomandi
sem repúblikana, hann væri lík-
lega einnig álitinn of langt til
vinstri til að geta talist demókrati!
Taldi Siewert að líklega yrði
slíkur maður talinn tilheyra
Græningjum – svo langt væri
hann til vinstri á hinum pólitíska
kvarða sem notaður væri í Banda-
ríkjunum.
Hefur Bush einhvern stuðning
yfirhöfuð í Evrópu? John Kerry
hefur sjálfur haft á orði að erlend-
ir þjóðarleiðtogar biðji þess lang-
flestir heitt að hann beri sigurorð
af Bush. Þessi ummæli hans
vöktu að vísu litla hrifningu
vestra og Kerry hefur ekki gert
þau mistök, að halda þessu á lofti
síðan (það getur verið að það fari
þveröfugt ofan í Bandaríkjamenn
að heyra, að Jacques Chirac
Frakklandsforseti kjósi fremur
sigur Kerrys en Bush). En senni-
lega var Kerry þó að lýsa veru-
leikanum eins og hann er.
Það hefur vakið líka athygli
undanfarna mánuði hversu „krít-
ískt“ fréttablaðið The Economist
hefur verið í garð Bush. The
Economist hlýtur að teljast
hægrisinnað – og þó getur maður
ekki betur séð en blaðið hallist
fremur að Kerry en Bush (þessu
hefur að vísu ekki verið lýst yfir
ennþá og sitthvað gæti víst haft
áhrif á stöðu mála enn).
Efnislegur munur á Bush og
Kerry er að vísu ekki eins mikill
og maður gæti haldið. Bush virð-
ist að vísu hafa skýrari sýn á hlut-
ina, þegar hann er búinn að taka
ákvörðun þá fylgir hann henni eft-
ir. En „staðfesta“ er ofmetinn eig-
inleiki hjá stjórnmálamönnum ef
hún leiðir einfaldlega til þess að
þeir „forherðist“; efni til dæmis til
stríðs á grundvelli vafasamra
sönnunargagna, skapi að ósekju
óvild meðal bandamanna og neiti
síðan að viðurkenna nokkur mis-
tök eða gangast við ábyrgð þegar
í ljós kemur að pyntingar hafa
verið stundaðar á fólki í nafni lýð-
ræðis og frelsis.
Umfram allt þurfa menn að
vera hæfir til starfans.
John Kerry hefur ekki jafn
skýra, afdráttarlausa pólitíska
sýn á hlutina og Bush, það er
ljóst. Kerry virkar líka „ósjarmer-
andi“, jafnvel leiðinlegur. En það
er ekki annað að sjá en þar fari
hæfur maður.
Kerry og
Bush
Siewert benti [...] á að [...] liðsmaður
Sjálfstæðisflokksins á Íslandi væri ekki
aðeins á móti dauðarefsingum, hann
væri einnig hlynntur sterku velferðar-
og heilbrigðiskerfi og tiltölulega háum
sköttum. Slíkur maður yrði í Banda-
ríkjunum [...] álitinn sósíalisti [...].
VIÐHORF
Eftir Davíð Loga
Sigurðsson
david@mbl.is
✝ Þorgeir IngiIngason fæddist
30. mars 1968. Hann
lést af slysförum 3.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Þorgeirs
eru Ingi Gústafsson,
f. 22. júlí 1940 og
Guðbjörg Stefanía
Guðmundsdóttir, f.
23. ágúst 1944. Bræð-
ur Þorgeirs eru tveir,
Guðmundur, f. 11.
apríl 1964, kvæntur
Guðrúnu Halldórs-
dóttur, f. 21. septem-
ber 1965, börn þeirra
eru Davíð (sonur Guðrúnar),
Daníel Ingi og Arnar Freyr, og
Gústaf Anton, f. 18.
janúar 1978, kvænt-
ur Huldu Sigríði
Guðmundsdóttur, f.
25. júlí 1978, börn
þeirra eru Ingi
Hrannar og Eva
Karen.
Þorgeir Ingi var
ókvæntur og barn-
laus.
Þorgeir var alla
tíð búsettur á Akur-
eyri og starfaði síð-
ast hjá GV Gröfum.
Þorgeir verður
jarðsunginn frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku hjartans bróðir minn. Af
hverju fórstu frá okkur? Þú sem
hafðir svo margt að gefa, gerðir allt
fyrir alla og mest fyrir bræðrabörnin
sem þú fórst alltaf með á rúntinn á
flotta stóra BMW-inum þínum.
Ég reyni að sætta mig við þetta en
hreinlega get það ekki, bara græt og
græt meira að segja þegar ég skrifa
þessa grein. Svo erfitt því ég nota
skrifblokkina þína, borðið þitt í her-
berginu þínu og horfi á myndina af
okkur úr Norðurgötunni þar sem ég
faðma þig og þú brosir. Enn kemur í
hugann, af hverju? Ég reiðist mjög.
Ég hugga mig þó við það, elsku bróð-
ir minn, að við bræðurnir þrír vorum
nánir, rifumst aldrei, vældum aldrei,
hrintum aldrei hver öðrum.
Minningarnar hafa verið að hellast
yfir mig, þegar við ólumst upp í
Norðurgötu 6b, allar frábærar.
Ég er feginn að börnin okkar Billu,
mágkonu þinnar sem þú dáðir, fengu
að kynnast þér og sögðu oft að þú
værir fyndinn og góður. Já, já segi
ég, veit allt um það. Þú varst fyndinn
með skemmtileg svör og prakkari
varstu. Ég á enn bréfið sem þú send-
ir Daníeli Inga, frænda þínum, þar
sem þú í lokin skrifaðir: „ætlaði að
gefa þér pening en var búin að loka
umslaginu!“
Við tveir vorum saman einir, límd-
ir saman þegar ég kom heim úr
Heyrnleysingjaskólanum um jólin og
á sumrin, þá var gaman. Þú sagðir
mér allt hvað á dagana hefði drifið og
við hlógum okkur máttlausa. Svo
glöddumst við enn meira þegar litli
bróðir okkar, Gústaf Anton, fæddist
1978. Þá kepptumst við við að dekra
við hann, þú elskaðir hann svo mikið
að þú brostir alltaf þegar þú horfðir á
hann.
Áhugamálin þín voru ekki mörg,
en þau voru að keyra sendibíl, vöru-
bíl og stóra trukka og þannig endaði
einmitt líf þitt, á stórum trukk. Svo
hafðir þú brennandi áhuga á tónlist,
þungarokki, og átt geysilegt safn af
þeim í formi myndbanda, platna og
geisladiska. Svo virðist sem Daníel
Ingi hafa erft þetta frá þér því hann
dýrkar Metallica þó aðeins 12 ára sé.
Elsku Þorgeir minn, ég gleðst svo
yfir að við vorum saman í viku þegar
við vorum báðir í sumarfríi nú í júlí.
Þú komst suður strax og ég kom í
land, við spjölluðum saman, fengum
okkur í glas heima í stofunni hjá mér
og það var svo gaman að áður en við
vissum af var klukkan að ganga fjög-
ur.
Allir vissu að þú varst ókvæntur og
barnlaus, en sumir vita ekki að þú
varst guðfaðir litla drengsins okkar
Billu, hans Arnars Freys, sem verður
6 ára eftir tæpar tvær vikur. Haha,
að sjá þig þegar þú hélst á honum við
skírn, svo stoltur og skjálfhentur og
þegar við komum norður þá sagðir
þú oft „þetta er strákurinn minn“.
Samt fengu öll börnin okkar Gústa
jafna athygli, þannig varst þú.
Elsku hjartans bróðir minn, ég get
ekki meir, er svo tómur, dapur. Ég vil
helst eiga fleiri minningar til að segja
börnunum frá þegar þau stækka.
Við Gústi, mamma og pabbi eigum
um sárt að binda, svo og mágkonur
þínar þær Hulda hans Gústa og Billa
mín. En við vitum að þú verður alltaf
hjá okkur í huga og í gervi engils. Ert
nú hjá Guði og ömmu Gerðu sem lést
í mars sl.
Far vel, elsku bróðir, og minning
þín lifir um ókomin ár í huga allra í
fjölskyldunni, bið um leið Guð að
styrkja foreldra okkar í þessari
miklu sorg vegna skyndilegs fráfalls
þíns.
Kveð þig með miklum söknuði,
þinn stóri bróðir,
Guðmundur Ingason.
Elsku Toggi, það voru erfiðar
fréttir sem við fengum í síðustu viku,
hann Toggi „litli bróðir“ er látinn.
Hvernig má það vera, við vorum að
tala við hann í símann og hann var
svo glaður. Nú er hann farinn frá
okkur.
Við vitum innst inni að kallið var
komið og sú lína sem líf þitt spann
var á enda. Við söknum þín þó mikið
og trúum því varla enn að fá ekki
fleiri símtöl eða heimsóknir frá
Togga frænda.
Síðasta vika var mjög erfið. Versti
dagur okkar og svo besti dagurinn
okkar litlu síðar. Við vitum að þú
varst með okkur við brúðkaupið og
vonum að þú hafir skemmt þér jafn
vel og við gerðum. Okkur grunar nú
líka að rigningin sem kom eftir sól-
ríkan dag hafi verið sending frá þér.
Elsku „litli bróðir“ við viljum
þakka þér fyrir góðu miningarnar
sem þú gafst okkur og þann tíma sem
við höfðum saman. Við munum lifa á
minningum úr ferðinni til London
þar sem þú varst svo ljúfur við
mömmu þína og okkur að fara með
henni heim á hótel þegar hún var
þreytt en við hin vildum þramma
borgina áfram. Alltaf tilbúinn að
fórna sér fyrir Gústa sinn og stríða
um leið með því að kaupa eintómt
Liverpool dót og ganga þétt við hlið
hans.
Við söknum þín öll og Ingi Hrann-
ar verður oft dapur og segir „ég
sakna Togga, hann var svo góður, ég
er dapur núna“. Eva Karen á eftir að
fá að heyra góðar sögur af þér og hún
fær líka að vita hversu barngóður þú
varst og hversu mikið þú elskaðir
þau. En nú ertu kominn á betri stað
og þú bíður nú komu okkar ásamt
ömmu Gerðu og allra hinna sem við
söknum líka. Við vitum að það var
tekið vel á móti þér og að þú átt
þarna vini sem biðu eftir þér.
Við elskum þig og kveðjum þig
með söknuði og trega. Við biðjum
einnig Guð að geyma góðan dreng og
vernda fjölskyldu hans. Við erum
sterk saman og gleymum þér aldrei.
Kveðja,
Gústaf, Hulda, Ingi Hrannar
og Eva Karen.
Ætlar þú að opna fyrir mig? Þetta
er Toggi.
Hversu oft voru ekki þessi orð bú-
in að hljóma í dyrasímanum hjá okk-
ur. Það er skrítið og sárt til þess að
hugsa að þú eigir aldrei aftur eftir að
sitja hér í eldhúskróknum hjá okkur
og tala um drauma þína um betra líf,
trén í Kjarnaskógi og breyttan lífs-
ÞORGEIR INGI
INGASON
✝ Ásgeir Björgvins-son fæddist í
Reykjavík 14. mars
1920. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut miðviku-
daginn 4. ágúst síð-
astliðinn. Ásgeir var
næstelsta barn
hjónanna Ragnheið-
ar Ásgeirsdóttur, f. 8.
október 1989, d. 15.
september 1967 og
Björgvins Jóhannes-
sonar, f. 5. mars 1895,
d. 1949. Foreldrar
Ásgeirs slitu samvist-
um. Systkini Ásgeirs eru: Jóhann-
es, f. 1918, d. 1982, kvæntur Ingu
Jónsdóttur, f. 8. september 1921,
Sigurður, f. 1921, d. 1981, Arnór,
f. 1922, d. 1923, og Hulda, f. 1923,
d. 1923. Hálfsystir Ásgeirs, sam-
mæðra, er Hjördís Jónsdóttir, f. 6.
október 1928, gift
Njáli Ingjaldssyni f.
22. febrúar 1923, d.
19. apríl 2000. Árið
1934 giftist móðir
Ásgeirs, Ragnheið-
ur, Guðmundi Jó-
hannessyni f. 1903,
d. 1981.
Eiginkona Ásgeirs
var Lára Guðbrands-
dóttir, f. 13. janúar
1908, d. 8. desember
1967. Þeim varð ekki
barna auðið.
Ásgeir lærði múr-
araiðn í Reykjavík
og varð það hans aðalstarf. Á
seinni árum vann hann sem verk-
stjóri á vistheimilinu í Víðinesi í 15
ár.
Ásgeir verður jarðsunginn frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Ásgeir bróðir tengdamóður minn-
ar er látinn – fæddur í Reykjavík í
byrjun síðustu aldar. Í bernsku ólst
hann upp ásamt systkinum hjá móð-
ur sinni Ragnheiði og fóstra sínum
Guðmundi. Á erfiðum tímum í krepp-
unni komst hann á samning og lærði
til múrara. Það varð hans lífsstarf en
síðustu starfsár sín vann hann sem
verkstjóri á vistheimilinu í Víðinesi.
Eftir stutta sambúð með eiginkonu
sinni Láru bjó Ásgeir einn alla sína
tíð. Á langri ævi manns eru margir
samferðamenn horfnir af braut en við
sem eftir erum þekkjum Ásgeir að-
eins brot þeirrar ævi sem hann lifði –
óhætt er að segja það um mig. Ég
kynntist Ásgeiri fyrir tuttugu og
fimm árum þegar ég giftist konu
minni Bestlu. Hann kom mér fyrst
fyrir sjónir sem eldri virðulegur mað-
ur sem hefur unnið langt dagsverk og
gat verið stoltur af.
Þegar árin liðu kynntist ég Ásgeiri
sífellt betur og var oft gaman að
heyra sögur hans af störfum sínum
sem múrari og ræða við hann m.a. um
hin ýmsu þjóðfélagsmál en ekki síst í
þeim samræðum lærði ég hvern
mann Ásgeir hafði að geyma.
Síðustu árin átti Ásgeir við marg-
vísleg veikindi að stríða. Eitt sinn
þegar við vorum að ræða saman
spurði ég hann hvað það væri sem
hann helst hefði viljað gera meira af,
þá óskaði hann þess mest að geta
ferðast bæði hér á landi og erlendis
en sagðist ekki treysta sér vegna lé-
legrar heilsu. Ég man hvað þetta
hafði mikil áhrif á mig þá ungan
manninn að heyra þessi orð en þau
hafa verið mér æ síðan hvatning til
þess að láta drauma mína rætast og
ekki síst til ferðalaga og útivistar.
Vonandi verða þessi fátæklegu minn-
ingarbrot öðrum hvatning í sömu átt.
Það er mikilvægt að eiga góða að,
sérstaklega þegar maður býr einn og
veikindi hrjá mann. Það átti Ásgeir
svo sannarlega því Hjördís systir
hans var sífellt að líta eftir honum og
annaðist hann í veikindum þeim sem
ÁSGEIR
BJÖRGVINSSON