Morgunblaðið - 17.02.2005, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 17. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elskuleg móður-
systir mín hún Imba er
látin eftir erfið veik-
indi. Hún var ein af
stórum systkinahópi
sem ólst upp í Gunnars-
sundinu í Hafnarfirði. Systurnar sex:
Steina, Imba, Rúna, Hulda, Hera og
Elsa, ásamt bræðrunum Ásgrími,
Hauki og Óskari, ólust upp við gott
atlæti afa Guðjóns og ömmu Elín-
borgar.
Imba frænka var falleg kona, kát
og skemmtileg, sem gaman var að
koma til í Bröttukinnina, þar sem
Bjössi og hún bjuggu allan sinn bú-
skap eða þar til hann féll frá.
Þær systur voru samrýndar og
héldu vel utan um allan þennan stóra
hóp afkomenda. Enda er Gunnars-
sundshláturinn þeirra systra frægur
og var mikið hlegið þegar þær
hittust. Við frænkurnar, þ.e.a.s. hluti
af systradætrunum, hittumst
reglulega til að halda saman þessum
böndum, sem þeim var svo annt um
að héldust á milli fjölskyldunnar.
Í síðustu viku sá ég Imbu síðast,
sitjandi í stólnum sínum á Hrafnistu í
Hafnarfirði, hún var orðin mjög veik,
en samt brosti hún og talaði við okk-
ur, ekki farin að gleyma neinu. Imba
frænka mín skilur eftir sig stóran
hóp afkomenda og var hún afar stolt
af þeim öllum.
Eftirlifandi móðursystkinum mín-
um, börnum hennar, Elmu, Önnu
Björgu, Ella og fjölskyldum þeirra,
sendi ég samúðarkveðju og kveð
móðursystur mína með þökk fyrir
samfylgdina.
Sigrún Böðvarsdóttir.
INGIBJÖRG JÓNA
GUÐJÓNSDÓTTIR
✝ Ingibjörg JónaGuðjónsdóttir
fæddist í Hafnarfirði
30. júlí 1918. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 1. febr-
úar síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Hafnarfjarðarkirkju
7. febrúar.
Mig langar að skrifa
nokkur orð um Imbu
frænku mína, Imbu
ömmu, eins og ég kall-
aði hana jafnan sem
barn.
Ég varð þeirrar
ánægju aðnjótandi að
vera tíður gestur á
heimili Imbu og Bjössa,
þegar ég var að alast
upp. Það eru margar
minningar sem tengj-
ast þeim stundum – sól-
ríkur sumardagur á
túninu í Bröttukinn-
inni, snúrustaurarnir
freistandi fyrir unga hnátu með klif-
urþörf, Imba með áhyggjufullri
röddu hrópandi út um gluggann að
ég ætti að fara varlega. Brauð með
malakoffi og mjólkurglas í notalegu
eldhúsinu og öll spilamennskan sem
þar fór fram.
Húsið hjá Imbu og Bjössa var allt-
af fullt af lífi og gleði, ég held varla að
sá dagur hafi liðið að ekki bæri gesti
að og allir voru hjartanlega velkomn-
ir og alltaf til tár á könnunni fyrir
fullorðna fólkið og að sjálfsögðu
mjólkursopi og matarkex fyrir okkur
börnin.
Imba var mikil fjölskyldumann-
eskja og hlúði vel að sínum, barna-
börnin voru tíðir gestir hjá henni,
hún mismunaði ekki neinum, allir
voru jafnir í hennar augum.
Eftir að ég eignaðist fjölskyldu
sjálf tóku mín börn upp á að kalla
Imbu ömmu og held ég að henni hafi
síður en svo verið það á móti skapi.
Seinustu ár bjó Imba á Hrafnistu í
Hafnarfirði, þá var samband okkar
mest gegnum bréfaskriftir. Þó svo að
hún væri komin á elliheimili var hún
síður en svo aðgerðarlaus, var iðin
við handavinnu og spilaði boccia með
meðborgurum. Hún fylgdist vel með
því sem gerðist í kringum hana, og
var andfrísk fram að síðustu stundu.
Imba frænka mun lifa áfram í
minningunni – ég og mín fjölskylda
erum þakklát fyrir allar þær sam-
verustundir sem við áttum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég Imbu frænku. Fjölskylda
mín og ég sendum Elmu, Ella, Önnu
Björgu og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Halldóra Óskarsdóttir og
fjölskylda, Danmörku.
Ég sá hann síðast um
síðustu áramót, hann
kom heim daginn fyrir
gamlársdag, hann gekk
við staf þegar hann kom
útúr flugvélinni. Þessi maður, sem
var eitt sinn allra manna vaskastur.
Ég er nú farinn að ganga við stafinn
hans föður míns sagði hann og hló við.
Ég leit inn til hans á gamlársdag,
hann var glaðlegur og hafði gaman af
heimsókninni, en honum var brugðið.
Þegar hann fór aftur nokkrum dögum
eftir áramót gekk hann ennþá við staf
föður síns. Við kvöddumst og ég hafði
það á tilfinningunni, að við mundum
ekki sjást aftur. Sú varð raunin.
Ég er að tala um hann Hjalta Guð-
mundsson bónda í Bæ.
Allt ævistarf Hjalta var bundið
heimili hans í Bæ og lífi og starfi í
þágu Árneshrepps. Þar dró hann
hvergi af sér. Hann tók við búi af for-
eldrum sínum ásamt konu sinni Guð-
björgu Þorsteinsdóttur. Foreldrar
hans nutu þeirra forréttinda að eiga
heimili í Bæ þar til yfir lauk. Hjalti og
Guðbjörg bjuggu sér gott heimili,
gestrisni var þar mikil og búskapur-
inn rekinn af myndarbrag.
Hjalti var sérlega hjálpsamur mað-
ur, allsstaðar þar sem hjálpar var
þörf var hann reiðubúinn, og skipti þá
ekki máli hvaða verk þurfti að vinna.
Þess nutu sveitungar hans í ríkum
mæli. Ekkert verk var svo erfitt, að
ekki væri reynandi að ljúka því. Ekki
spurt um daglaun að kvöldi, launin
fólgin í því að hafa lokið tilteknu
verki.
Hjalti fylgdist vel með því, sem var
að gerast á líðandi stund. Hann var í
eðli sínu mjög félagslyndur maður og
kom víða við í félagsmálastörfum fyr-
ir sveit sína. Ekki verður þátttaka
hans öll tíunduð hér, nefni ég þó, að
hann var um áratugi formaður skóla-
nefndar grunnskólans í sveitinni, og
lét sér mjög annt um velferð skólans,
sveitarstjórnarmaður alllengi, að
ógleymdu því að vera arftaki föður
síns með formennsku í Búnaðarfélagi
sveitarinnar.
Hjalti var ákaflega glaðlyndur
maður, ávallt með hnyttiyrði á vörum
og hrókur alls fagnaðar þar sem hann
kom. Hann skynjaði vel hvenær það
átti við, og tók af alvöru á málum,
þegar þess var þörf. Í nærri ár glímdi
hann við illvígan sjúkdóm, var þá ekki
lengur þátttakandi í starfi dagsins, en
fylgdist með af sjúkrabeði meðan
hægt var. Fjallkóngur var hann í ára-
tugi, en nú ekki lengur þátttakandi í
haustgöngum með sveitungum sín-
um. Ekki mælti hann samt æðruorð.
Baráttunni er lokið, þrátt fyrir hetju-
lega baráttu varð hann að lúta sínum
örlögum.
Með Hjalta missum við góðan liðs-
mann.
Persónulega þakka ég þér vináttu
og tryggð gegnum árin, hún var mér
mikils virði.
Við kveðjum þig nú Hjalti minn
með sorg í sinni, ég veit, að þú varst
ekki tilbúinn að fara, samt veit ég, að
þú kveður okkur með bros á vör, það
er sú mynd, sem þú skilur okkur eftir
með og við viljum muna. Kannske
brosum við líka þegar við minnumst
þín. Það var ávallt glaðværð þar sem
þú fórst.
Við hjónin og börnin okkar sendum
fjölskyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur, hann var drengur góður og
það er það sem uppúr stendur í minn-
ingunni.
Í dag drúpir sveitin höfði.
Gunnsteinn Gíslason.
Það eru mörg ár síðan ég kom á Bæ
í fyrsta sinn, örugglega með pabba. Í
HJALTI
GUÐMUNDSSON
✝ Hjalti Guð-mundsson fædd-
ist í Bæ í Árnes-
hreppi 17. janúar
1938. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 26.
janúar síðastliðinn
og var hann jarð-
sunginn frá Árnes-
kirkju 5. febrúar.
dag eru ekki ófá skiptin
sem ég hef lagt leið
mína þangað og alltaf
hafa Hjalti og Gugga
tekið á móti mér með
hlýju og boðið mig vel-
komna. Í fyrsta sinn
sem Haukur litli kom til
ykkar varstu ekki lengi
að vinna hug hans og
hjarta. Hann fór strax
að kalla þig Hjalta afa
og gerir það enn í dag.
Þegar ég sagði honum
að þú værir dáinn var
hann snöggur til og
spurði hvort þú værir
engill hjá Guði og á hverju kvöldi bið-
ur hann englana að passa Hjalta afa
sinn. Þetta lýsir því best hvernig mað-
ur þú varst og hvað þú skilur eftir þig.
Að koma í Trékyllisvíkina í sumar
verður mjög skrítið, enginn Hjalti.
Víkin verður aldrei söm eftir fráfall
þitt. En hugsanirnar leita þá fljótt að
því hversu hlýr og traustur þú varst
og gleðinni sem var í kringum þig.
Eða eins og Kahlil Gibran segir:
Sorgin er gríma gleðinnar. Og lindin, sem
er uppspretta gleðinnar, var oft full af tár-
um. Og hvernig ætti það öðruvísi að vera?
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði getur
það rúmað.
Kæra fjölskylda, við vottum ykkur
samúð okkar á erfiðum tímum.
Þórdís, Eiríkur Ronald
og Haukur.
Í dag er til moldar borinn góður
vinur og frændi Hjalti Guðmundsson,
bóndi í Bæ í Trékyllisvík.
Við hjónin og fjölskyldan öll áttum
því láni að fagna að kynnast Hjalta,
Guðbjörgu og fjölskyldunni í Bæ og
njóta gestrisni þeirra og hlýju. En í
mörgum ferðum okkar norður var svo
sjálfsagt að gista í Bæ hjá Guðbjörgu
og Hjalta. Ógleymanleg er ferðin á
pallbílnum norður í Ófeigsfjörð. Full-
orðna fólkið þjappaði sér inn í bílinn,
en krakkarnir okkar og þeirra sátu og
hristust á pallinum og sungu alla leið-
ina. Í hugskoti mínu stendur mynd
greypt eftir af Guðbjörgu og Hjalta
ásamt fjölskyldunni á hlaðinu í Bæ að
kveðja gesti sína. Stundin er þrungin
svo óumræðilegri hlýju og vináttu
sem einskis krefst, bara veitir. Um
leið og haldið er úr hlaði erum við
þegar farin að hlakka til að koma aft-
ur.
Mörgum finnst hrjóstrugt að aka
norður Strandir, sérstaklega þegar
kemur norður fyrir Bjarnarfjörð.
Vissulega geta Balarnir, Kaldbaks-
hornið, skriður og brattar hlíðar inn
Veiðileysufjörðinn og út Kjörvogs-
hlíðina komið kuldalega fyrir. En
þegar kemur í Norðurfjörðinn skiptir
landið um yfirbragð og þá birtast
grösugar flatir með ávöl fjöll og grón-
ar hlíðar. Við blasir Trékyllisvíkin
með miklu undirlendi sem teygir sig
frá fjöru til fjalla. Hún birtist eins og
vin í ægifögru landslagi. Stutt er á
milli bæja og grundirnar og fjaran ið-
ar af lífi. Þessi vin er nú útvörður
byggðar á Íslandi. Ég veit að fleirum
en mér finnst eins og að koma heim
þegar Norðurfjörðurinn og Trékyll-
isvíkin blasir við.
Ung frænka Hjalta og nágranni,
Rakel í Árnesi, komst svo að orði í
stuttri grein um byggðina sína. „Af-
skekkt, einangrað, fallegt. Það er erf-
itt að finna lýsingarorð yfir þennan
stað því fyrir mér er hann einfaldlega
„heima“. Það er þessi staður, þetta
umhverfi og samfélag sem hefur gert
mig að þeirri manneskju sem ég er í
dag. Ég á þessum stað allt að þakka
og vildi svo gjarnan geta endurgoldið
það.“
Fram til þessa hefur byggðin norð-
ur þar getið staðið af sér strauma tím-
ans og búferlaflutninga suður. Það
hefur heldur ekki gerst átakalaust.
Upp úr 1970 var ráðist í mikið átak í
hreppnum, með sk. Árneshrepp-
sáætlun. Með samstilltu átaki íbú-
anna var ræktun aukin og húsakostur
bættur, byggð fjárhús og hlöður nán-
ast á hverjum bæ. Þá var undanhaldi
snúið í vörn og sókn og sigur vannst.
Er ekki hallað á aðra þó fullyrt sé að
þar áttu feðgarnir í Bæ, Guðmundur
Valgeirsson, Hjalti og bræður hans,
einna drýgstan hlut að máli. Og Hjalti
ekki hvað síst, en hann hafði þá
ákveðið að heimabyggðin og búið í
Bæ skyldi vera framtíðar starfsvett-
vangur hans og fjölskyldunnar.
Byggðin í Árneshreppi berst áfram
fyrir tilveru sinni. Tillögur að nýrri
Árneshreppsáætlun liggja enn á
borðum stjórnvalda. Heldur hafa
hendur stjórnvalda reynst slappar og
armar þeirra mjóir í að fylgja þeim
eftir.
Ég hitti Hjalta síðast í lok desem-
ber á Landspítalanum. Þá var hann
að leggja af stað norður til að líta aug-
um byggðina sína, fjölskyldu og vini á
heimaslóð í hinsta sinni. Hann vissi þá
að hverju dró. Hjalti hló og gerði að
gamni sínu. Einlægt brosið og hin
hlýja glaðværð smitaði. Það leið öllum
svo vel í návist hans. Til hinstu stund-
ar var það hann sem gaf og við þáð-
um.
Við spjölluðum um byggðina hans
og okkar, um stefnuna í landsmálum.
Áhuginn var brennandi en mælt var
af hógværð en festu sem Hjalta var
svo lagið.
Það var honum gleðiefni að Gunnar
og Pálína dóttir hans hafa nú sest að
til búskapar í Bæ.
„Það verður nú handleggur að tak-
ast á við,“ sagði hann með hægð.
Hjalti hafði svo sannarlega lagt sitt af
mörkum. Ekki aðeins við heldur þjóð-
in öll eigum honum mikið að þakka.
Það umhverfi og samfélag sem Hjalti
var í senn tákn og í forystu fyrir hefur
gert okkur að þeim manneskjum sem
við erum í dag. Vildum við svo gjarn-
an geta endurgoldið það.
Við hjónin og fjölskyldan þökkum
Hjalta samfylgdina. Við geymum
hlýjar minningar um góðan vin og
frænda. Blessuð sé minning Hjalta
Guðmundssonar, bónda í Bæ.
Ingibjörg Kolka og
Jón Bjarnason.
Hjalti frændi er allur, aðeins 67 ára
gamall. Hann var ungur í okkar huga,
léttur í spori og lund. Hann var það
hraustur og jákvæður að eðlisfari að
við vonuðum alltaf að hann hefði bet-
ur í baráttuni við þennan illvíga sjúk-
dóm sem krabbameinið er.
Hjalti hafði einna mest áhrif á okk-
ur á uppvaxtarárunum, ásamt Guggu.
Þeim tveim eigum við margt að
þakka. Hugur okkar er hjá Guggu
sem sér á eftir góðum eiginmanni og
vini. Hefur hún sýnt og sannað eina
ferðina enn hversu mikil kjarnakona
hún er. Hún stóð við hlið mannsins
síns í þessum miklu veikindum, sterk
og æðrulaus. Megi góður Guð styrkja
hana á þessum erfiða tíma.
Við systkinin fjögur, bræðrabörn
Hjalta, vorum öll í sveit í Bæ. Tóku
þau okkur alltaf vel og komum við
fyrst að einhverri vinnu þar. Það var
gott að vinna með Hjalta, hann leið-
beindi okkur vel og hvatti áfram,
sýndi aldrei annað en góðvild og jafn-
aðargeð. Bundumst við Hjalta,
Guggu og sveitinni sterkum böndum.
Okkur þótti einstaklega vænt um
Hjalta og var alltaf gott að heimsækja
hann og Guggu í sveitina. Hjalti hafði
þægilega og góða nærveru. Hann var
lífsglaður og léttur í lund og sá skop-
lega hlið á öllu. Hláturinn hans setti
sterkan svip á persónu hans og minn-
umst við hans varla án brossins eða
hlátursins.
Eftir að við urðum fullorðin kom-
um við oft í sveitina. Alltaf vorum við
velkomin og allt var gert til að gera
okkar stundir ánægjulegar. Hjalti og
Gugga voru alltaf boðin og búin til að
aðstoða okkur á allan þann hátt sem
þau gátu. Bær var besti staðurinn til
að koma á og hlaða batteríin og fórum
við alltaf endurnærð heim.
Við viljum þakka fyrir að hafa feng-
ið að kynnast þeim hjónum og hversu
vel þau hafa tekið á móti okkur og
fjölskyldum okkar í gegnum tíðina.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við elskulegan frænda okk-
ar, en minningin um hann lifir í hjört-
um okkar.
Elsku Gugga, Steina, Jensína, Pál-
ína, Birna, Steini og fjölskyldur, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Vignir, Heimir, Fríða
og Hörður Jónsbörn.
Kæra vina, elsku
Elínborg mín.
Þetta er allt svo
óraunverulegt. Þú
bauðst mér til þín í
mat, eins og svo oft áður. Við átt-
um yndislegan dag saman. Þú
varst að fara í smá vesen eins og
mig minnir, að þú orðaðir það. Svo
ætlaðir þú sko að koma og skoða
nýja heimili mitt, þegar þú værir
komin heim og búin að jafna þig.
Allt hafði skeð svo fljótt og án fyr-
irvara hjá mér. Ég hlakkaði til að
horfa með þér á fallega útsýnið
hér uppi í Sölum.
Í fyrsta skipti treystir þú þér
ELÍNBORG
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Elínborg Sigurð-ardóttir fæddist
á Ísafirði 19. júní
1923. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi föstudag-
inn 7. janúar síðast-
liðinn 81 árs að aldri
og var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 19. janúar.
ekki í stórfjölskyldu-
boðið heima hjá þér á
Unnarbrautinni, eins
og þú varst vön í ára-
tugi að ég held.
Svo snögglega er
allt breytt. Ég sit og
horfi út í sortann, há-
nótt, úti er rok og
moldbylur, og ég trúi
ekki, að við hittumst
ekki í bráð. En enginn
veit sína ævina fyrr
en öll er.
Ég þakka þér ára-
tuga gott samband og
allar frábæru stund-
irnar. En ég verð að vera óeig-
ingjörn og samgleðjast þér að vera
loks í faðmi fjölskyldunnar. Frissi
og Hjörný hafa tekið þér fagnandi
í faðm sinn. Guð geymi þig, vina
mín.
Við Svavar vottum eftirlifandi
fjölskyldu þinni dýpstu samúð.
Hvíl þú í friði, kæra vina, og þús-
und þakkir fyrir allt og allt.
Þín
Marta.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, fæddist,
hvar og hvenær hann lést, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram.
Minningar-
greinar