Morgunblaðið - 02.04.2005, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 2. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar Sigurðs-son fæddist á
Smiðjuhólsveggjum
í Álftaneshreppi 7.
október 1915. Hann
lést á sjúkrahúsi
Akraness á páska-
dag, 27. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Otúelsson bóndi, f.
31. ágúst 1869, d. 3.
nóvember 1954, og
Erlendína Erlends-
dóttir, f. 13. júlí
1870, d. 3. desem-
ber 1967. Systkini
Sigurðar eru Sólmundur, f. 2. júlí
1899, d. 24. júní 1985, Guðmund-
ur, f. 20. apríl 1902, d. 20. mars
1905, Guðrún, f. 13. nóvember
1903, d. 9. febrúar 1911, Þuríður,
f. 20. desember 1905, d. 29. jan-
úar 1911, Ingólfur, f. 20. mars
Guðnadóttur og eiga þau fjögur
börn. 5) Svala, f. 14. maí 1955,
gift Pétri Vigfússyni og eiga þau
þrjú börn. 6) Gunnar Erlendur, f.
24. nóvember 1961, sambýliskona
Guðný Margrét Ingvadóttir og
eiga þau fjögur börn. 7) Hafliði
Ólafur, f. 30. apríl 1961, sam-
býliskona Kolbrún Alma Rafns-
dóttir og eiga þau fimm börn.
Synir Jónu áður en hún giftist
Gunnari eru Einar Guðbjörn, f.
11. október 1944, var kvæntur
Ingibjörgu Bjarnadóttur og eiga
þau þrjú börn, og Herbert, f. 21.
febrúar 1946, sambýliskona Sess-
elja Jónsdóttir og á hann fjögur
börn.
Gunnar dvaldi fyrstu árin að
Smiðjuhólsveggjum og flutti síð-
an að Sigguseli fjögurra ára
gamall. Sautján ára kaupir hann
Leirulækjarsel og flyst þangað
með foreldrum sínum, byggði
upp land og jörð sem bóndi alla
sína ævidaga.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14. Jarðsett
verður á Borg á Mýrum.
1908, d. 5. febrúar
1911, og Guðmundur
Valgeir, f. 30. desem-
ber 1912, d. 3. mars
1984.
Gunnar kvæntist
13. maí 1948 Jónu
Einarsdóttur, f. 4.
apríl 1927. Foreldrar
hennar voru Einar
Jónsson í Túni á Eyr-
arbakka og Halldóra
Bjarnadóttir. Börn
Sigurðar og Jónu
eru; 1) Sigurður, f. 3.
nóvember 1948, sam-
býliskona Dómhildur
Jónsdóttir. 2) Reynir, f. 9. desem-
ber 1949, kvæntur Eddu Hauks-
dóttur og eiga þau þrjú börn. 3)
Margrét, f. 2. maí 1951, gift Guð-
mundi Þór Hannessyni og eiga
þau fjögur börn. 4) Halldór, f. 20.
júní 1953, kvæntur Ragnheiði
Mig langar í örfáum orðum að
minnast föður míns, Gunnars Sig-
urðssonar, er lést á sjúkrahúsinu á
Akranesi, eftir stutta sjúkdómslegu.
Hann var svo lánsamur að vera
heilsuhraustur og þurfa lítið sem
ekkert að gista sjúkrastofnanir.
Pabbi var fæddur 7. október
1915. Hann var að mestu alinn upp
í Sigguseli á Mýrum og Mýrunum
unni hann og bjó þar alla tíð. Hann
kaupir ungur Leirulækjarsel, svo
ungur að hann þurfti að fá eldri
bróður sinn til að skrifa sig fyrir
jörðinni þar til hann sjálfur náði til-
skildum aldri. Leirulækjarsel var
talið kot í þann tíð en með upp-
byggingu hans á húsakosti, sem enn
stendur, og ræktun á landi varð þar
annar bragur á. Faðir minn var
framkvæmdamaður, gekk í það sem
þurfti að gera, hvað sem það var.
Ekkert verk var svo ómerkilegt eða
óþarft að það væri fyrir neðan hans
virðingu að vinna það. Er móðir
mín lá á sæng gekk pabbi í verkin,
hvort sem var að elda mat, sinna
börnum eða þvo þvott. Fyrir honum
voru ekki til kvenna- eða karlastörf,
heldur einungis verk sem inna
skyldi af hendi.
Pabbi var mikill fjölskyldumaður
og bar ætíð hag fjölskyldurnnar
fyrir brjósti. Efnin voru ekki mikil
á hans yngri árum og matur oft ein-
hæfur, en ungur gat hann samt
önglað saman fyrir fyrsta rifflinum
og notaði aldrei öðruvísi skotvopn
upp frá því. Á þennan hátt gat hann
dregið björg í bú, fyrst á heimili
foreldra sinna og síðar sínu eigin.
Hann tíndi einnig egg, veiddi silung
og hafði gífurlega gaman af veiði-
skap. Og ekki skemmdi fyrir að
skemmtuninni fylgdi líka not, þessi
iðja færði mat í pottinn.
Mamma og pabbi rugla saman
reytum 13. maí 1948. Fjölskyldan
stækkaði ört og til að geta séð sér
og sínum farborða varð að breyta
um og vélvæða búskapinn enn frek-
ar. Til þess að svo mætti verða fór
hann á vertíðar og í sláturhúsið til
að standa undir þeim skuldbind-
ingum. Einnig hafði hann verið lið-
tækur við húsbyggingar, bæði
heima og hjá næstu grönnum. Þetta
leiddi til þess að hann var beðinn
um að byggja bæði íbúðar- og úti-
hús víða um sveitir. Engin réttindi
hafði hann þó til þessara verka,
reynslan hafði kennt honum það
sem þurfti.
Ég er elstur í þessum stóra
systkinahópi og var lengi viðloðandi
bernskuheimilið, þótt ég ynni frá
búinu. Því var það svo að við feðgar
urðum mjög nánir og miklir mátar.
Pabbi var sá klettur er ég byggði
mitt á. Þegar aldur og geta leyfði
fór ég að vinna búinu það sem til
þurfti. Hjá okkur feðgum var ekki
alltaf nauðsynlegt að nota orð til að
við skildum hvor annan, við vissum
hvað gera þurfti og það var fram-
kvæmt. Ég var svo lánsamur að fá
að hjálpa til við að gera Leiru-
lækjarsel að búvænlegri jörð, með
föður mínum, á ýmsa lund.
Pabbi æðraðist aldrei, það ég
vissi. Hjá honum var aldrei fát eða
fum. Ég man þegar einn bróðir
minn veiktist hastarlega og flytja
þurfti hann í hvelli á sjúkrahús.
Pabbi fór með. Aðgerð var gerð á
bróður mínum, sem síðan kom
heim og batnaði. Ekkert vissum við
hvað að honum hafði gengið. Síðar
þetta sama ár veikist annar bróðir
minn og þarf einnig að fara með
hann á sjúkrahús. Þar er pabba
sagt hvað amað hafði að hinum
syni hans, sem reyndist vera alvar-
legur sjúkdómur. Hann kaus að
geyma þessar upplýsingar með
sjálfum sér, til að koma ekki meira
róti á fjölskylduna, þar til öll veik-
indi væru yfirstaðin. Svona var
pabbi, hann var bjargið sem tilvist
okkar byggði á. Velferð okkar var
honum ætíð efst í huga. Hann var
einn af hetjum hversdagsins, hafði
ekki hátt, gerði ekki úlfalda úr mý-
flugu, hélt alltaf ró sinni, góður
faðir og enn betri afi. Hann varð
þess láns aðnjótandi að afabarn
hans, Jóna Guðrún hjúkrunarfræð-
ingur, hugsaði um hann af mikilli
alúð síðustu vikurnar. Þau voru
miklir mátar og einkar vel til vina.
Jóna Guðrún hafði verið í sveit hjá
honum og mömmu sem barn og
sneri einu sinni illa á afa sinn.
Hana langaði mikið í klossa sem
voru í tísku en gat ekki fengið
ömmu sína til að samþykkja kaup-
in. Svo kom að því að fara átti í
kaupstað. Mamma var búin að
skrifa langan innkaupalista fyrir
pabba. Jóna gerði sér lítið fyrir,
stældi skriftina hennar og skrifaði
á blaðið: Klossar fyrir Jónu nr. 30.
Pabbi keypti auðvitað klossana í
sakleysi sínu. Jóna hefur sannar-
lega greitt fyrir klossana sína og
meira til.
Nú er göngu föður míns lokið.
Við höfum átt saman farsæl ár sem
ég er þakklátur fyrir. Pabbi var
eins og bændur á hans tíma, frum-
kvöðull. Hann ræktaði landið og
umgekkst það með virðingu,
byggði upp fyrir sig og framtíðina.
Hann skilaði jörðinni betri og rík-
ari en hann tók við henni.
Nú fækkar þeim óðum, sem fremstir
stóðu,
sem festu rætur í íslenskri jörð,
veggi og vörður hlóðu
og vegi ruddu um hraun og skörð,
börðust til þrautar með hnefa og hnúum
og höfðu sér ungir það takmark sett
að bjargast af sínum búum
og breyta í öllu rétt.
(Davíð Stef.)
Blessuð sé minning hans.
Sigurður Gunnarsson.
Hann Gunnar tengdapabbi og
pabbi í Leirulækjarseli fékk að
kveðja þennan heim á páskadags-
kvöld. Það er yndislegur dagur.
Við mæðgurnar fórum í Álfta-
neskirkju á páskadag, sóknarkirkju
okkar og Gunnars. Þar sungum við
hárri raust sálminn Sigurhátíð sæl
og blíð. Hefur sálmur þessi aldrei
haft eins djúpstæð áhrif á okkur
þar sem við vissum að Gunnar var
orðinn mjög veikur.
Gunnar var mjög góður maður,
hlýr, traustur og umhyggjusamur.
Hann mundi á sinni 90 ára ævi
tímana tvenna og var gaman að
fræðast um gömlu dagana hjá hon-
um, ekki síst þar sem Mýrarnar
eru okkar svæði hér í Þverholtum.
Gunnar bjó hjá foreldrum sínum
á Smiðjuhólsveggjum og Sigguseli
á Mýrum. 17 ára festi hann kaup á
jörðinni Leirulækjarseli og flutti
þangað. Lýsir það vel manninum
og dugnaði hans. Gunnar byggði
upp jörðina, byggði íbúðarhús sem
stendur enn. Hann vann við smíðar
víða um sveitir og standa mynd-
arlegar byggingar eftir hann.
Gunnar var framsýnn bóndi og
stundaði skepnur sínar með alúð
og átti afburða góðar kýr sem
komust á blöð með þeim nythæstu
á landinu. Gunnar var með þeim
fyrstu bændum sem eignuðust
dráttarvél, hér um slóðir að
minnsta kosti.
Það var gaman að heyra sögur af
utanlandsferðum þeirra hjóna. Það
var auðheyrt að það voru með
þeirra mestu gleðistundum í lífinu.
Við erum mjög þakklát fyrir þær
stundir sem þeir feðgar áttu saman
síðustu vikurnar. Þeir voru oft
tveir einir og töluðu um heima og
geima. Þeir töluðu um hans upp-
vaxtarár, skepnur, menn og mál-
efni liðinna tíma.
Okkur langar að láta fylgja ljóð
eftir Sólmund bróður hans um vatn
sem heitir Hólsvatn sem var hon-
um mjög kært:
Sit ég kæra vatnið við,
vakir eins og fyrrum,
undir kliðmjúku öldurið
innst í víkum kyrrum.
Inn í hjarta og hugar svið
horfnar myndir streyma,
ennþá gælir vorið við
víkina mína heima.
Elsku hjartans mamma, við vilj-
um votta þér okkar dýpstu samúð
við fráfall þíns góða eiginmanns.
Hinsta kveðja.
Þín
Halldór og Ragnheiður.
Hér kveðjum við elskulegan föð-
ur, tengdaföður og afa með miklu
þakklæti fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman. Þín
mun verða sárt saknað og munum
við varðveita þær góðu minningar í
hjörtum okkar. Guð geymi þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Jóna, megi Guð gefa þér
styrk í gegnum þessa miklu sorg.
Gunnar, Guðný og börn.
Elsku afi minn. Ég er viss um að
þegar þú lagðir af stað í ferðalagið
langa varstu sáttur bæði við Guð,
menn og dýr. Amma var hjá þér og
flestöll börnin þín líka. Þessi stund
er mér ógleymanleg! Þú varst bú-
inn að byggja upp fallega jörð í
Leirulækjarseli og búinn að koma
níu góðum börnum til manns.
Þegar ég var yngri kom ég oft til
ykkar ömmu, Eddu og Reynis í
sveitina og alltaf leið mér vel hjá
ykkur. Það er mér ofarlega í huga
hversu góða nærveru þú hafðir,
alltaf hlýr, talaðir ekki of mikið, en
það sem þú sagðir var alltaf ein-
hvern veginn rétt með þennan líka
yndislega hlátur og ekki var verra
að augun þín hreinlega lokuðust
þegar brosið var sem breiðast.
Ekki get ég minnst þín án þess
að nefna þegar ég refurinn þrettán
ára gömul stalst til að skrifa á
tossalistann sem amma gerði fyrir
þig til að fara með í Borganes hvíta
klossa handa Jónu númer 37. Auð-
vitað datt þér ekkert annað í hug
en að amma hefði skrifað þetta því
heiðarlegur varstu og klossana
keyptir þú. Síðan höfum við oft rifj-
að þetta upp og hlegið mikið.
Eins gleymi ég því aldrei að vera
með þér einn morgun í fjósinu þeg-
ar Eurovisonlagið hallelúja kom í
útvarpinu, þá ljómaðir þú allur og
söngst með fullri röddu enda mikill
söngmaður. Mér fannst líka áber-
andi hversu mikla virðingu og
væntumþykju þú og amma sýnduð
alltaf hvort öðru og þegar ég var
unglingur fannst mér þið stundum
full ástfangin fyrir minn smekk þá,
en auðvitað á þetta að vera svona.
Ég var svo heppin að fá að vera
samferða þér núna síðasta mánuð-
inn og verð ég þér að eilífu þakklát
fyrir það. Þegar þú fórst heim í
Borganes í hinsta sinn var ég ekki
alveg viss um að ég hefði gert rétt
en þegar þú settist inn í eldhús kom
sælubros framan í þig og ég vissi að
þetta var rétt ákvörðun. Í páska-
egginu sem mamma gaf þér kom
málshátturinn upp: „Göfuglyndi
kemur ekki frá höfðinu heldur frá
hjartanu,“ og þar er þér réttilega
lýst, elsku afi. Mér þykir óendan-
lega vænt um þig og votta ég
ömmu, börnunum þínum og öðrum
aðstandendum mína dýpstu samúð.
Þín
Jóna G.
Já, þá er komið að kveðjustund-
inni, að kveðja afa Gunnar í Leiró,
eins og við systurnar kusum að
kalla hann. Þegar við komum til
þeirra ömmu þá voru þau alltaf
veitul. Amma byrjaði að ryðja á
borðið einhverju góðu handa okkur
og afi fór niður í kjallara að ná í
kók handa okkur og spurði alltaf
hvort við vildum nokkuð svona.
Síðan settist afi á kollinn sinn hjá
eldavélinni og hlustaði á okkur og
ömmu ræða hin ýmsu veraldarmál.
Og alltaf fannst honum við geta
malað mikið, eins og hann sagði.
Oft þegar við komum þá tók hann
mynd af okkur og sagðist vera að
klára filmuna.
Oft hafði hann orð á því við Guð-
rúnu hvað hún væri með tinnusvart
og fallegt hár og með svo hvíta húð
að hún væri eins og Mjallhvít.
Já, það er víst óhætt að segja að
við eigum endalaust mikið af minn-
ingum um hann afa okkar og sér-
staklega úr Leirulækjarseli þar
sem þau amma voru sem eitt.
Takk fyrir allar góðu og
skemmtilegu stundirnar, elsku afi.
Hér kveðjum við með einu kvæði
sem okkur finnst passa einstaklega
vel við þig:
Þú lést þér annt um litla sauðahjörð.
Þú lagðir rækt við býlið þitt og jörð
og blessaðir sem barn þinn græna reit.
Þinn blómavöll, hvert strá, sem auga leit.
Og þótt þú hvílir sjálfur undir súð,
var seint og snemma vel að öllu hlúð,
og aldrei skyggði ský né hríðarél
á skyldur þínar, tryggð og bróður þel.
Þú hafðir öllum hreinni reikningsskil.
Í heimi þínum gekk þér allt í vil.
Þú hirtir lítt um höfðingsnafn og auð,
því hógværð þinni nægði daglegt brauð.
(Davíð Stef.)
Elsku afi, hvíldu í friði. Megi guð
geyma þig og varðveita.
Þínar
Heiðrún og Guðrún.
Elsku hjartans afi minn. Ég kveð
þig með miklum söknuði, en núna
ertu kominn á annan og betri stað
og vonandi er yndislegt að vera þar
sem þú ert. Mig langar að þakka
þér fyrir allar þær yndislegu stund-
ir sem við höfum átt saman og allt
sem þú hefur gert fyrir mig. Ég er
mjög þakklát fyrir að hafa átt þig
að í mínu lífi, þú varst alltaf svo
ljúfur og góður við mig. Ég minnist
þess sérstaklega að alltaf þegar ég
hitti þig klappaðir þú mér á kinn-
arnar og kysstir. Mér fannst það
svo einlægt. Það var líka alltaf svo
gott að koma í sveitina til þín og fá
vöfflur. Þú varst sá eini sem gast
gert stökkar vöfflur. Þær voru allt-
af í sérstöku uppáhaldi. Ef þú bara
vissir hversu oft ég hef reynt að
gera afa-vöfflur myndir þú sjálfsagt
hlæja.
Ég gleymi því heldur aldrei að
þegar ég var yngri hélt ég alltaf að
þú gætir allt af því að þú varst með
fjólubláar varir. Þessum vörum á ég
aldrei eftir að gleyma.
Ég á eftir að sakna þess mikið að
geta ekki komið í sveitinna til þín
og ömmu því þar var allaf fjör og
gat maður hlegið sig máttlausan á
að hlusta á ykkur tala saman. Þið
voruð alltaf að stríða hvort öðru.
En svo fluttuð þið í Borgarnes.
Það var ofboðslega gaman að vera
með ykkur þegar þið fluttuð. Þið
voruð svo ánægð og ömmu fannst
svo gaman að raða í nýju íbúðina.
Þið gerðuð hana svo hlýlega og
notalega. Ég verð alltaf svo róleg
þegar ég kem þangað því ykkur
fylgir svo mikil ró og friður en þó
svo að þú hafir ekki fengið að vera
lengi þar þá vona ég að þú hafir
notið þess tíma sem þú fékkst að
vera þar.
En nú kveð ég þig, elsku besti afi
minn, og með Guðs blessun og
minni megir þú hvíla í friði.
Amma mín, megi Guðs englar
vaka yfir þér og gefa þér styrk á
erfiðum tímum.
Ég þakka þér, afi minn, fyrir allt
það sem þú hefur gefið mér.
Harpa G.
Elsku Gunnar afi. Ég gæti ritað
um þig endalaust, svo margar góðar
minningar á ég um þig, en ég ætla
bara að skrifa nokkrar línur. Ég
mun aldrei gleyma því þegar ég
fékk að þvælast um sveitina með
þér á gamla traktornum þegar þú
varst að setja upp girðingar eða
setja niður kartöflur. Þú varst svo
sterkur og vandvirkur að það var
gaman og lærdómsríkt að fylgjast
með þér. Fyrir nokkrum árum fór
ég með þér að skoða tóftirnar að
bænum Smiðjuhólsveggjum þar
sem þú fæddist og var sá dagur
mér ógleymanlegur. Þar sagðir þú
mér margt um sjálfan þig og við
hvernig aðstæður þú þurftir að lifa
fyrstu ár ævi þinnar. Það eru
nokkrar manneskjur í mínu lífi sem
ég kalla Gullmolana, en það eru
manneskjur sem ég lít hvað mest
upp til og ber mikla virðingu fyrir
og það ekki að ástæðulausu. Kæri
afi, þú varst svo sannarlega einn af
þeim.
Ég votta allri fjölskyldunni sam-
úð mína og þá sérstaklega þér,
elsku amma mín, en ég veit að þú
átt um sárt að binda þessa dagana.
Mig langar til að segja þér eitt sem
Marsibil sagði við mig eftir hennar
fyrstu heimsókn til þín og afa í
Leirulækjarsel þegar við vorum ný-
byrjuð saman, en þá sagði hún við
mig að þið virtust vera svo ást-
fangin eftir öll þessi ár saman.
Guð blessi minningu þína, elsku
afi minn.
Hannes Þór.
GUNNAR
SIGURÐSSON