Morgunblaðið - 30.09.2005, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 30. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Unnur GrétaKetilsdóttir
fæddist í Reykjavík
10. október 1947.
Hún lést á Líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi 19. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Ketill Hlíðdal
Jónasson, f. í Húna-
vatnssýslu 4. júlí
1918, d. 1997, og
Margrét Ingunn
Ólafsdóttir, f. í
Húnavatnssýslu 16.
ágúst 1923. Systkini Unnar Grétu
eru: 1) Ólöf Guðrún (f. 1949), gift
Haraldi Ágúst Bjarnasyni, en þau
eiga soninn Ólaf Ágúst, en fyrir
átti Ólöf soninn Hrafn Aðalstein.
2) Jónas Ingi (f. 1956), kvæntur
Sigríði Hrönn Helgadóttur, sam-
an eiga þau dótturina Kötlu Mar-
gréti, fyrir átti Jónas Margréti
Ingunni, Davíð Geir og stjúpdótt-
urina Silju, Sigríður átti fyrir
þrjú börn, Sveinbjörn Davíð,
Daða Örn og Hönnu Rut . 3) Egg-
ert (f. 1958), kvæntur Rannveigu
Jónsdóttur.
Unnur Gréta var gift Hrólfi S.
Gunnarssyni en þau hófu sambúð
1976. Hrólfur átti frá fyrra hjóna-
bandi fimm börn, þau eru: 1) Sig-
ríður Alda (f. 1955), gift Ingólfi J.
Sigurðssyni. Synir Sigríðar eru
Birgir Þór og Friðrik Már. Birgir
á synina Kormák Andra og Alex-
ander Ívar. Friðrik er kvæntur
Evu Gunnarsdóttur og eiga þau
dæturnar Ísól Öldu og Svölu Sól-
lilju. 2) Jónas Sævar (f. 1957),
maki Aðalheiður
Guðjónsdóttir, þau
eiga soninn Vil-
hjálm. Fyrir átti
Jónas dæturnar Sig-
urrósu, Birnu Dís
(d. 1995), Helgu
Björk (d. 1995).
Maki Sigurrósar er
Bjarni Auðunsson
og eiga þau dæturn-
ar Hjördísi Maríu
og Ísabellu Rán. 3)
Gunnar Sigurjón (f.
1959), kvæntur
Díönu Oddsdóttur,
saman eiga þau börnin Bryndísi
Ölmu, Flosa og Alexöndru. Fyrir
átti Gunnar soninn Hrólf Sigur-
jón. 4) Rögnvaldur Arnar (f. 1965)
kvæntur Ellu Kristínu Björnsdótt-
ur. Saman eiga þau börnin Berg-
lindi, Ásgeir og Jón Axel, fyrir
átti Rögnvaldur soninn Ívar
Kristin. 5) Anna Rún (f. 1968).
Unnur Gréta lauk prófi frá
Gagnfræðaskóla verknáms. Lengi
starfaði hún í Verslunarbankan-
um, þá vann hún hjá föður sínum
á Lúkasverkstæðinu, starfaði í
nokkur ár hjá Ferðaskrifstofunni
Sunnu og einnig sá Unnur Gréta
ásamt Hrólfi um rekstur fyrir-
tækja þeirra í sjávarútvegi um
margra ára skeið. Síðustu æviárin
rak Unnur Gréta ásamt Sonju
Johansen snyrtivöruverslunina
Gullbrá í Nóatúni. Unnur Gréta
gekk í Oddfellowregluna 1994,
stúku nr 4, Sigríði.
Útför Unnar Grétu verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elskuleg dóttir. Þú komst sem
blessun í líf okkar.
Ég vil þakka Guði fyrir þann tíma
sem hann gaf okkur saman. Það eru
þung spor sem ég stíg í dag. Þú full
af lífsorku á miðjum aldri ert tekin
frá okkur, en ég gömul og lúin lifi
áfram. Þvílíkt óréttlæti.
Ég vil kveðja þig með með nokkr-
um ljóðlínum:
Þú komst, eins og gjöf sem gleður,
sem geisli er óvænt skín.
Hlý eins og vindar vorsins
virtist mér návist þín.
Ég þakka þær góðu gjafir
sem Guð hefur beint til mín.
Þú komst eins og gjöf sem gleður
sem geisli er óvænt skín.
(G. V. G.)
Mamma.
Elsku Unnur Gréta, mamma mín.
Þú gekkst mér í móður stað þeg-
ar ég var sjö ára. Þetta hefur ekki
verið auðvelt hjá þér, stórt heimili
og pabbi mikið á sjónum. Fyrri
móðir mín varð bráðkvödd þegar ég
var sex ára en ég trúði því að hún
myndi koma aftur og ég var ekki
sátt við að fá nýja konu í hennar
hlutverk. Ég var þér oft erfið. Ég
lét mig dreyma um að mamma
kæmi aftur og þú myndir fara í
burtu. Þegar fram liðu stundir fór
mér að þykja vænt um þig, mig
dreymdi enn að mamma kæmi aftur
en ég vildi ekki að þú færir frá mér.
Þú lagðir þig alla fram í uppeld-
inu, þú hafðir fyrir því að kenna mér
góða siði og aga mig þegar þurfti.
Það hefði eflaust verið léttara að
leyfa mér að ganga sjálfala en það
var ekki í þínum karakter. Ég var
oft reið og sár, fannst þú of ströng
en lærði seinna að meta það sem þú
gerðir fyrir mig. Þú átt stóran þátt í
því hver ég er í dag.
Okkar samband hefur breyst í
gegnum árin, þroskast með okkur.
Við urðum samrýndar mæðgur, á
milli okkar ríkti gagnkvæmt traust
og virðing, einlæg vinátta. Veikindi
þín styrktu bönd okkar enn meira.
Þeir sem hittu þig á förnum vegi
undanfarin ár gerðu sér ekki grein
fyrir því hvað þú varst veik, við sem
stóðum þér næst vissum hvílíkan
kraft þú þurftir að virkja til að
keyra þig áfram. Ég er stolt af þér,
af lífskraftinum og baráttuþrekinu
sem þú sýndir fram á þinn síðasta
dag.
Við eigum öll takmarkaðan tíma
hér á jörðinni en samt látum við
eins og hann sé óendanlegur. Við
látum eril dagsins koma í veg fyrir
samverustundir með ástvinum, það
er alltaf tími til að sinna þeim
seinna. Við fengum að vita í upphafi
árs 2004 að krabbameinið væri
ólæknandi, þetta væri spurning um
tíma. Við vissum ekki hve langan
tíma við myndum eiga saman en við
gerðum okkur grein fyrir að hann
var takmarkaður. Það var ákveðin
gjöf, tækifæri til að nýta tímann vel.
Við nýttum tímann vel og áttum
yndislegar stundir sem ég mun
aldrei gleyma.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
þennan tíma með þér, þakklát fyrir
allar góðu stundirnar, þakklát fyrir
að fá að styðja þig á erfiðum stund-
um og þakklát fyrir að hafa fengið
að halda í hönd þína þegar þú
kvaddir þennan heim. Minning þín
mun ávallt lifa í hjarta mínu.
Með kærleika og ást.
Þín dóttir
Anna Rún.
Elsku amma, manni þykir nú
þetta líf skrýtið. Maður er viss að
maður fái bara að lifa því eftir pönt-
un og fari svo þegar maður er búin
að öllu og kominn á aldur. En það er
víst ekki þannig eins og við þekkj-
um báðar. Þú ert búin að berjast við
sjúkdóminn þinn af mikilli hetjudáð
og oft þegar maður hélt að nú væri
komið að þessu stóðst þú bara upp
aftur með þvílíkum krafti og komst
manni á óvart. Mig langaði bara
með örfáum orðum að þakka þér,
elsku amma mín, fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig. Þú ert búin að
vera stoð mín og stytta í mörg ár.
Þið afi hafið alltaf verið til staðar
fyrir mig þegar ég hef þurft á ykkur
að halda, hvort sem það var til að
passa stelpurnar mínar, hlusta þeg-
ar ég þurfti að tala eða koma með
súpu ef ég var lasin. Fyrir það er ég
óendanlega þakklát. Það á eftir að
vera rosalega tómlegt án þín en ég
reyni að hugga mig við það að nú
þurfir þú ekki lengur að berjast,
heldur fáir að hvílast. Ég þakka fyr-
ir allar góðu minningarnar sem ég
á. Ég veit að það verður vel tekið á
móti þér þarna hinum megin af
mömmu minni, systrum mínum og
pabba þínum og fleirum. Ég þakka
þér fyrir allt, elsku amma mín.
Þín
Rósa.
Unna Gréta systir lést að morgni
19. september sl. Er ég sat hjá
henni á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi síðasta ævikvöld hennar
vissum við öll að komið var að leið-
arlokum. Allir hennar kraftar voru
þrotnir í baráttu við þennan ógeð-
fellda vágest sem krabbamein getur
orðið. Allt fram á síðustu daga hélt
hún reisn sinni og hinn ákveðni og
sterki persónuleiki sem einkenndi
hana hélst öllum vökustundum, sem
hún átti milli svefns og meðvitund-
arleysis. Yfir þriggja ára hetjulegr-
ar baráttu Unnu Grétu systur við
endalausa röð nýrra einkenna sjúk-
dómsins er lokið. Nú situr hún hjá
æðri máttarvöldum, en við sitjum
eftir og reynum að skilja tilgang alls
þessa.
Unna Gréta var elst okkar systk-
ina, níu árum eldri en ég. Hún hafði
strax ákveðnar skoðanir og er mér
sagt að þegar móðir okkar kom með
mig af fæðingardeildinni hafi hún
kvartað mikið og látið ófriðlega
vegna athygli þeirrar sem móðir
mín veitti mér. Þetta átti þó eftir að
breytast fljótt og var ég í miklu
uppáhaldi hjá henni. Er Unna Gréta
fæddist var hún mikil blessun fyrir
foreldra okkar, þar sem þau höfðu
misst nokkur börn um fæðingu.
Hún lét hafa fyrir sér fyrstu árin.
Margrét föðuramma hennar bjó þá
á heimilinu og var hún ávallt fljót til
ef heyrðist í barninu, þar sem Unna
Gréta var hennar augnayndi.
Unna Gréta var dugnaðarforkur,
stundaði ballett af krafti og var
dugleg í skóla. Ung fór hún að eigin
ósk í sveit norður á Strandir á Finn-
bogastaði við Trékyllisvík. Þar
eyddi hún mörgum sumrum hjá
Steina og Pöllu, en hún rifjaði oft
upp góðar minningar frá þeim sum-
ardvölum.
Snemma hélt hún til annarra
landa til að víkka sjóndeildarhring-
inn. Til Englands fór hún 16 ára til
að starfa, þar sem hún eignaðist
marga vini. Líf Unnu Grétu tók þó
snögga stefnubreytingu eitt laugar-
dagskvöld er hún var á leið í leigubíl
heim á Kleppsveginn. Strætisvagn
lenti á bílnum og hlaut hún óteljandi
áverka, sem mörkuðu líf hennar.
Barðist hún fyrir heilsu sinni þá af
sama krafti og síðustu æviár sín.
Unna Gréta var ávallt vinsæll
vinnukraftur, þar sem hún var
reglusöm, samviskusöm og heiðar-
leg, svo tekið var eftir. Allt sem hún
tók sér fyrir hendur var vel gert, og
fengu samferðamenn hennar oft að
finna fyrir henni ef henni mislíkaði
verk þeirra. Lengi vann hún í Versl-
unarbankanum, og var ekki ósjald-
an sem fyrrum samstarfsfólk úr Ís-
landsbanka bað um kveðju til
hennar. Þá var hún lengi hjá Ferða-
skrifstofunni Sunnu, þar sem henni
bauðst að sinna einu af áhugamál-
um sínum sem voru ferðalög til ann-
arra landa. Um nokkurt skeið vann
hún hjá föður okkar á Lúkasverk-
stæðinu, sem hann átti og rak. Þá sá
Unna Gréta ásamt Hrólfi um rekst-
ur fyrirtækja þeirra í sjávarútvegi
um margra ára skeið. Síðustu ævi-
árin vann hún við eigið fyrirtæki,
Snyrtivöruverslunina Gullbrá í
Nóatúni.
Unna Gréta var sérstaklega dug-
leg við að rækta vinasambönd og
þótti mér sérstaklega indælt að
fylgjast með þeirri tryggð sem
æskuvinkonur hennar sýndu henni
allt fram á síðustu stundu. Óteljandi
heimsóknir hennar til Kollu og Jón-
asar og Þórunnar og Franks í
Bandaríkjunum sýndu einnig þessa
miklu ræktarsemi.
Unna Gréta kynntist eiginmanni
sínum Hrólfi Gunnarssyni árið
1975. Hrólfur hafði þá fyrir nokkru
misst eiginkonu sína frá fimm börn-
um. Unna Gréta koma inn í líf
barnanna á erfiðum tíma, en má
segja að þá hafi hún gengið yngstu
börnunum, þeim Önnu Rúnu og
Arnari, í móðurstað. Miklir kær-
leikar og vinskapur þróaðist með
þeim öllum. Og á erfiðum stundum
eins og er elsti sonur Hrólfs varð
fyrir miklum missi í Súðavíkur-
snjóflóðunum, sýndi hún hve mikill
stuðningur var að henni. En það
munum við sem eftir lifa að Unna
Gréta var ávallt tilbúin til að rétta
þeim hjálparhönd sem þess þurfti.
Vil ég votta Hrólfi og hans börn-
um samúð mína á þessum tímamót-
um. Mamma, Lóló systir, Eddi og
ég horfum á eftir stóru systur í nýja
heima, stóru systur sem var alltaf
svo tignarleg og falleg. Ég veit að
það þarf örugglega að koma reglu á
hlutina þar sem hún dvelur nú og
henni mun örugglega farnast það
jafnvel og hér. Með söknuði kveð ég
þig, stóra systir.
Jónas Ingi.
Elsku systir, nú kveð ég þig með
söknuð í hjarta. Það er margs að
minnast og margar hjartans stundir
sem spretta upp ljóslifandi. Sendi-
ferðir í bakaríið með desertinn
handa ykkur systrum á sunnudög-
um. Þú og ég á bílaverkstæðinu með
pabba. Vinkvennapartíin heima á
Kleppsveginum. Þú og Hrólfur í
heimsókn hjá mér í Svíþjóð og ekki
síst stundirnar á Laugarásveginum.
Baráttan var ströng og brött við vá-
gestinn, en þú barst þig með reisn
og styrkur þinn verður mér hvatn-
ing að eilífu.
Þinn bróðir,
Eggert.
Í dag kveðjum við elskulega syst-
ur og mágkonu, Unni Grétu, sem
hefur háð hetjulega baráttu við erf-
iðan sjúkdóm. Með þakklæti og
söknuði setjum við hug okkar fram í
eftirfarandi erindi:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus er úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Við biðjum guð að varðveita
minningu hennar og styrkja Hrólf
og alla fjölskylduna á erfiðum tím-
um.
Ólöf og Haraldur.
Á sólríkum haustdegi 19. septem-
ber síðastliðinn bárust okkur fregn-
ir um andlát okkar elskulegu
frænku, vinkonu og svilkonu Unnar
Grétu. Eftir hetjulega baráttu við
illvígan sjúkdóm í þrjú og hálft ár
var þrautum hennar nú lokið og
hvíldin eilífa tekin við.
Það fyrsta sem kemur í huga okk-
ar er við hugsum um okkar kæru
vinkonu er djúpur söknuður því
missirinn er mikill. Það er erfitt að
koma orðum að öllum þeim hugs-
unum sem þjóta nú um huga okkar
en góðar minningar ylja okkur um
hjartastað og þær munu styðja okk-
ur í gegnum söknuðinn á komandi
mánuðum.
Það er mikil gæfa að hafa fengið
að kynnast Unni Grétu og hafa not-
ið vináttu hennar og góðmennsku í
gegnum árin. Þó að Unnur Gréta
hafi komið inn í fjölskylduna fyrir
um 30 árum þá efldist samgangur-
inn til muna eftir lát eiginmanns/
föður okkar fyrir um 15 árum, en
Unnur Gréta var gift bróður hans,
Hrólfi Gunnarssyni. Það er sannar-
lega kaldhæðnislegt að hugsa til
þess að nú, 15 árum síðar, er Unnur
Gréta fallin fyrir sama sjúkdómi og
eiginmaður/faðir okkar og á sama
aldri, tæplega 57 ára gömul. Í erf-
iðleikum okkar eftir andlát hans
sýndi sig svo glögglega hversu góð-
hjörtuð þau hjónin voru þar sem
þau voru óspör á stuðninginn. Sá
stuðningur batt okkur nánari bönd-
um og allar götur síðan hefur sam-
gangurinn á milli þeirra og fjöl-
skyldu okkar verið mikill og góður.
Þannig hafa þau t.d. alltaf verið
ómissandi við öll fagnaðartilefni í
fjölskyldunni, hvort sem um var að
ræða afmæli, útskrift, skírn eða
annað. En vitaskuld þurfti ekki
endilega sérstakt tilefni til, heim-
sókn til þeirra eða frá þeim var allt-
af kærkomin. Minningarnar frá
ánægjulegum samverustundum eru
margar og þær eru okkur afar kær-
ar. Sú minning sem er okkur einkar
ofarlega í huga nú er þegar Unnur
Gréta hélt á litlu nöfnu sinni undir
skírn í fyrrasumar. Ánægjan sem
skein úr augum hennar leyndi sér
ekki þrátt fyrir að hún hafi verið
mikið veik þá. En það er einmitt til
marks um styrk hennar í baráttunni
við sjúkdóminn. Hún lét ekkert
aftra sér þrátt fyrir veikindin og var
dugleg að gera það sem hana lang-
aði til. Það verður ekki annað sagt
en að hún hafi tekist á við sjúkdóm-
inn af svo miklu hugrekki að til fyr-
irmyndar var. Þrátt fyrir veikindin
hélt Unnur Gréta glæsileik sínum
en það skipti hana miklu máli að líta
alltaf vel út. Því gat fólki auðveld-
lega dulist hversu alvarleg veikindi
hennar voru í raun og veru. En það
vissu þeir að sjálfsögðu sem stóðu
henni næst.
Unnur Gréta var einstaklega góð-
hjörtuð kona og áhugasöm um ann-
arra manna hagi. Hún ræktaði vin-
skap við fjölskyldu og vini af
einstakri alúð. Það var alltaf
skemmtilegt að vera nálægt henni.
Hún var mikill húmoristi og sagði
svo skemmtilega frá að öllum var
mikil gleði af. Hún var einstaklega
myndarleg húsmóðir og listakokkur
enda þótti henni sjálfri líka gott að
borða góðan mat. Því var alltaf gott
að leita ráða hjá henni þegar veisla
var fyrir höndum og hún var alltaf
tilbúin til að reiða fram hjálpar-
hönd. Unnur Gréta var líka mikill
fagurkeri enda var smekkvísi henn-
ar einstök, það sást svo vel á glæsi-
legu heimili þeirra hjóna.
Unnur Gréta var ákaflega barn-
góð og var mikil amma í sér, meira
að segja litlu telpunum þremur í
okkar fjölskyldu. Því hafði hún ein-
staklega gaman af því að fá loksins
litla nöfnu í fyrrasumar sem hún
fylgdist vel með og varð að fá að sjá
reglulega.
Unnur Gréta hafði gaman af því
að ferðast og gerðu þau hjónin tölu-
vert af því. Hún fór líka í innkaupa-
ferðir fyrir verslunina sína Gullbrá
en ein okkar fór nokkrum sinnum
með henni í slíkar ferðir. Í þeim
ferðum kom í ljós dugnaðurinn og
krafturinn sem einkenndu Unni
Grétu, jafnvel eftir að hún varð
veik. Ferðir þær voru afskaplega
skemmtilegar enda var ánægjulegt
að ferðast með henni. Hún sá líka
alltaf til þess að vel færi um okkur
og ef henni mislíkaði eitthvað þá
hikaði hún ekki við að gera eitthvað
í málinu. Ferðirnar voru nýttar til
hins ítrasta. Unnur Gréta þekkti
alltaf til góðra veitingastaða til að
borða á og þannig var slakað á eftir
erilsaman dag í innkaupum.
Þær eru margar minningarnar
sem við eigum um okkar kæru Unni
Grétu. Það er dapurt að hugsa til
þess að við munum ekki njóta nær-
veru og vináttu hennar áfram á
komandi árum. Fráfall hennar skil-
ur eftir sig stórt skarð í fjölskyldu
okkar
og hennar verður sárt saknað.
Lífið er ekki alltaf sanngjarnt en
svona er það samt. Það þekkjum við
af eigin raun. Við vitum hins vegar
líka að lífið heldur áfram og minn-
ingin um góðar samverustundir
munu fylgja okkur um ókomna tíð.
Sorgin er sár en minningin gleður.
Elsku Hrólfur, Anna Rún, Mar-
grét og aðrir aðstandendur. Við
sendum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur. Megi Guð vera með ykkur
og styrkja ykkur á þessari sorgar-
stundu.
Alda Kjartansdóttir,
Anna Lilja Flosadóttir,
Rósa Dögg Flosadóttir.
Stuttu fyrir andlát Unnar Grétu
frænku minnar sat ég í haustblíð-
unni í kjarrinu í Tunguskógi við
Skutulsfjörð og tíndi aðalbláber fyr-
ir hana en mér hafði borist ósk
hennar af sjúkrabeði um að fá að
bragða á aðalbláberjum með rjóma.
Sat ég þarna í berjalautinni og
hugsaði til æskuáranna og grét yfir
örlögum hennar. Hún frænka mín,
aðeins þremur mánuðum eldri en
ég, var alltaf fremst í flokki í
frænkuhópnum sem samanstóð af
UNNUR GRÉTA
KETILSDÓTTIR