Morgunblaðið - 02.10.2005, Blaðsíða 16

Morgunblaðið - 02.10.2005, Blaðsíða 16
16 SUNNUDAGUR 2. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ Rólegheitin á Kaffivagnin-um verða fyrir valinuþegar ákveða á stað tilað hittast, vegna þess að„heima er svo mikið ren- nerí og erill,“ eins og Magga Stína lýsir því. Með börn á aldrinum eins og hálfs til þrettán ára segir hún „margar þarfir á heimilinu: peli hér – buxur þar“. Trillukarlarnir á Granda gera engar slíkar kröfur og japlandi á jólaköku hefur Magga Stína frásögnina þar sem vænst er, nefnilega á upphafinu: „Þetta byrjaði nú allt 22. janúar 1968 á Landspítalanum. Ég er fædd í Reykjavík og átti heima í Síma- blokkunum á Birkimel til að byrja með en fluttist svo í Þingholtin á Bergstaðastrætið. Þar var ég til sjö ára aldurs og flutti þá aftur í Vest- urbæinn.“ Foreldrar Möggu Stínu eru Haraldur S. Blöndal prent- myndasmiður og Sólveig Hauks- dóttir. „Hún er eiginlega svo margt; kennari, hjúkrunarfræðingur og leikkona – alltaf í skólum að læra eitthvað. Svo á ég þrjú systkini: einn eldri bróður, Hauk Arason, sem er eðlisfræðingur, yngri bróður, Sölva sem er að læra hagfræði en hefur líka verið í tónlist og svo litlu systur sem heitir Elsa María dansmær og fatahönnuður framtíðarinnar. Hún er reyndar ekkert lítil lengur, orðin 23 ára, en hún verður alltaf litla systir fyrir mér.“ Tónlistin kom snemma inn í líf Möggu Stínu því sjálf man hún ekki eftir sér öðruvísi en syngjandi og spilandi á hin ýmsu hljóðfæri sem voru til á heimilinu. „Ég hef aldrei getað skilið lífið í öðruvísi samhengi en að það sé tónlist í því. Heima hjá mér voru plötur spilaðar í sífellu, til dæmis óperur á 750 þúsund desíbel- um þannig að allt lék á reiðiskjálfi. Þögn er eitthvað sem ég er ekki sér- lega vel að mér í.“ Sex ára hóf hún fiðlunám við Barnamúsíkskólann sem hún stund- aði af kappi til 13, 14 ára aldurs. „Þá brast gelgjan á með látum og ég nennti þessu ekki alveg. Ég hafði heldur aldrei hugsað mér að verða fiðluleikari og alls ekki tónlistar- maður. Mig langaði að verða tvennt: sjómaður eða læknir … jú og skó- smiður,“ bætir hún við. „Það voru almennileg störf. En svo æxlast þetta bara alveg óvart, ég veit ekki hvað leiðir mann þangað sem maður fer – himinninn eða stjörnurnar?“ Himintunglin eru þó ekki ein ábyrg fyrir tónlistaráhuga Möggu Stínu því áhrifavaldarnir í tónlist- inni eru margir. „Ég reyni eins og ég get að hlusta ekki á Bob Dylan því pabbi minn hlustaði alltaf svo mikið á hann. En ég hef það hins vegar fyrir satt að enginn viti borin manneskja komist hjá því á lífsleið- inni að fá Bob Dylan æði. Svo þú sérð að maður á margt eftir. Ég hugsa að það sem maður hlustar á, hvort sem manni líkar það betur eða verr, hafi áhrif í einhverja átt. Ann- aðhvort fjarlægist maður það eða nálgast. Ég er algjör fíkill þegar kemur að tónlist – baða mig hrein- lega upp úr henni. Heyri ég flott lag hlusta ég á það tuttugu sinnum í röð – ekki bara einu sinni heldur alltaf tuttugu sinnum þangað til allir eru orðnir ærir í kring um mig.“ Dulbjó sig sem fullorðna konu Til eru þær hljómplötur á heimili Möggu Stínu sem eru slitnari en aðrar. „Elvis er náttúrulega fyrstur. Hann verður alltaf, alltaf kóngurinn í mínum huga,“ segir hún með áherslu. „Svo hef ég átt sambýlis- mann, sem ég kalla svo, því ég hef hlustað á Nick Cave síðan ég var 13 ára. Og af því að ég er orðin 37 finnst mér það vera orðið alveg lög- gilt hjónaband. Auðvitað hlýtur það að hafa haft einhver áhrif, en ekki endilega tónlistarlega. Maður fer alltaf sína leið – ég myndi aldrei vilja semja lag eins og hann eða syngja eins og Elvis því það getur enginn gert það. Ég myndi frekar vilja syngja fyrir þá eins fallega og ég gæti því maður er svo þakklátur fyrir að hafa fengið frá þeim eitt- hvað sem er svona fallegt.“ Um svipað leyti og Nick Cave kom til sögunnar hjá Möggu Stínu hófst nýr kafli í lífi hennar, einnig tengdur tónlistinni. „Ég var eins og rotta á hverjum einustu rokktón- leikum sem haldnir voru í Reykja- víkurborg og hugsanlega Kópavogi. Frá 13, 14 ára aldri svindlaði ég mér inn um hvaða klósettglugga sem var til að komast á tónleika og dulbjó mig jafnvel sem fullorðna konu – fór kannski bara í sokkabuxum og kápu sem var náttúrulega æðislega óþægilegt því maður gat ekki farið úr og það var alltaf svo heitt á tón- leikum.“ Af innlendum átrúnaðar- goðum var hljómsveitin Þeyr senni- lega efst á blaði. „Ég fór á hverja einustu tónleika með þeim og fannst þá að ég gæti hreinlega yfirgefið lík- ama minn í hvert skipti. Svo þræddi maður tónleika með Vonbrigðum og Purrki pilnikk og Hinu afleita þrí- hjóli og bara fullt af öðrum hljóm- sveitum. Á þessum tíma var mikið um að hljómsveitir héldu saman tón- leika og oft voru einhver ljóðskáld með þeim. Það var kannski Svein- björn Beinteinsson og þrjú ljóðskáld í viðbót og svo þrjár pönkhljóm- sveitir sem tróðu upp sama kvöldið. Eiginlega voru þetta frekar ein- hvers konar uppákomur frekar en tónleikar og það var manni alger- lega lífsnauðsynlegt að sækja þess- ar samkomur.“ Ekki eins og Fuglavinafélagið Líkt og hjá svo mörgum lá leið Möggu Stínu í framhaldsskóla, reyndar hálfu ári eftir að jafnaldr- arnir settust á menntaskólabekk. „Ég, barnið, ákvað að fara út á vinnumarkaðinn eftir gagnfræða- skóla en entist nú ekki lengur en hálft ár á honum. Þannig að ég byrj- aði sem sagt í MH 1985. Þá voru þar fyrir vinkonur mínar, Halldóra Geirharðsdóttir og Margrét Örnólfs og sömuleiðis Ívar „bongó“ Ragn- arsson og Sigurður Guðmundsson. Þau höfðu stofnað hljómsveit sem var með trommuheila í staðinn fyrir trommara. Þetta var svona sterkur vinahópur eins og gjarnan myndast á menntaskólaárunum og sem sagt þá varð hann eins og fjölskylda manns. Eftir smástund var ég nátt- úrulega bara líka komin í hljóm- sveitina. Maður svona aflimaðist og varð hluti af hópnum, fóturinn í klík- unni. Þannig að það var allt mjög eðlilegt að við urðum Risaeðlan. Þetta var eftir að trommuheilanum hafði verið skipt út fyrir fyrsta trommuleikarann Val Gautason, blessuð sé hans góða fallega minn- ing og síðan Þórarin Kristjánsson trumbuleikara.“ Magga Stína heldur áfram. „Við vorum ekkert ofsalega dugleg að mæta í tíma. Það voru svolítið löng göt hjá okkur og kannski meira spil- að en lært. Samt held ég að flestir hafi nú alveg klórað sig fram úr skólanum.“ Mikill bræðingur tón- listarmanna var á þessum tíma í Menntaskólanum við Hamrahlíð, margir Sykurmolanna voru nem- endur í skólanum um svipað leyti og einhvern veginn tengdist þetta fólk allt meira og minna. „Jú, Einar Örn Benediktsson og Bragi Ólafsson voru líka í MH en þeir voru eldri en við og voru á undan okkur í skól- anum,“ segir Magga Stína. „Þetta tengist kannski meira genginu sem fór saman á tónleika áður. Við Björk Guðmundsdóttir og Magga Örnólfs vorum líka vinkonur. Ég held að þessar tengingar hafi nú ekki verið með mjög formlegum hætti – þetta var ekki eins og Fuglavinafélagið með lögum og fundarsköpum heldur hristist þetta bara saman, algerlega án nokkurrar reglu. Um svipað leyti var Smekkleysa stofnuð og við vor- um nokkrar hljómsveitir sem gáfum út tónlist undir þeim hatti á sama tíma. Þá varð kannski mesti sam- runinn hjá þessu fólki – Ham-pilt- arnir komu til sögunnar og úr því varð líka mikil vinátta.“ Með tilkomu Smekkleysu færðist fjör í leikinn. Á árunum 1989 og 1990 ferðaðist Risaeðlan um Banda- ríkin og Evrópu með tónlist sína undir nafninu Reptile upp á út- lensku. Árið 1989 kom út fjögurra laga tólf tomma á Íslandi með nafn- inu Risaeðlan og í lok maí 1990 kom út breiðskífan Fame and Fossils á Íslandi, Bretlandi og í Bandaríkj- unum. Blaðaumsagnir voru lofsam- legar og einhverjir fengu á tilfinn- inguna að nú gæti heimsfrægð staðið fyrir dyrum. Magga Stína gerir þó lítið úr því. „Það stóð aldrei til hjá Risaeðlunni að meika það í útlöndum, að minnsta kosti ekki að mér meðvitaðri. Ég held að okkur hafi fundist þetta mikið grín og mjög fyndið. Auðvitað var það æv- intýri að fara átján ára til New York að spila. Þetta var ótrúlega skemmtilegur tími og mikil gleði sem var í kring um okkur.“ Haustið 1990 fór að gæta upp- lausnar hjá Risaeðlunni. Halldóra hætti í hljómsveitinni til að þjóna leiklistargyðjunni en nokkru áður hafði Margrét Örnólfs gengið til liðs Ekkert fáránlegt Sjáist ríflega áttræð kona á einhjóli á ferli eftir fimmtíu ár eða svo er allt eins líklegt að þar verði á ferðinni Mar- grét Kristín Blöndal, tónlist- ar- og þáttagerðarkona með meiru. Tónlistin, litadýrðin og einfaldleikinn spilar stóra rullu hjá þessari „sein- þroska sál“ sem í samtali við Bergþóru Njálu Guðmundsdóttur lýsir sér svo í allri heimsins hóg- værð. Morgunblaðið/Árni Torfason „Aðalljósið er á hljómsveitinni en mitt hlutverk er kannski meira að þjónusta þáttinn með veru minni og taka á móti gest- unum. Flæðið á aðallega að vera í tónlistinni,“ segir Magga Stína sem gerir lítið úr hlutverki sínu sem þáttastýru. ’Ég hafði farið út úr þessari tónlistarhringiðu og þegar ég komaftur fannst mér andrúmsloftið á einhvern hátt mjög breytt.‘
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.