Morgunblaðið - 02.10.2005, Qupperneq 28

28 SUNNUDAGUR 2. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
Ég er farin að gera alls kon-ar „klikkaða“ hluti núna,“segir Sólrún Bragadóttirsöngkona og skellir uppúr einu sinni sem oftar á
meðan á spjallinu stendur. Þetta
þarf hún að útskýra nánar. „Já ég
finn mig í mörgu, hvort sem það er
að syngja aríur með stórri hljóm-
sveit, standa á óperusviði eða syngja
úti undir beru lofti án undirleiks. Ég
er farin að gera tilraunir með ým-
islegt. Til dæmis þetta sem ég er að
gera með Sigga Flosa, það er eitt-
hvað alveg nýtt. Við höfum þekkst í
mörg ár og erum góðir vinir, lærð-
um saman í Bandaríkjunum. Í fyrra
datt okkur í hug að prófa nýja leið
saman og það hefur verið mjög gam-
an að þróa hana.“
Sópran og saxófónn er ekki al-
geng blanda en smellur saman og
Sólrún er ánægð með árangurinn.
„Þetta gefur spennandi möguleika,
bæði fyrir hann og mig. Útkoman
verður aldrei eins. Við erum með ís-
lensk þjóðlög sem uppistöðu og bú-
um svo til syrpur úr tveimur til
þremur lögum og millispili og
púslum mismunandi saman.“ Og svo
spinna þau á staðnum líka. „Þetta er
alveg nýtt fyrir mér. Siggi er nátt-
úrulega snillingur í þessu en ég er
að hoppa út í djúpu laugina. Ég ýti
sjálfri mér alveg út á ystu nöf og
neyðist til að opna nýjar víddir í
sjálfri mér með því að prófa þetta.“
Sólrún og Sigurður vöktu mikla at-
hygli á opnun myndlistarsýningar í
Stokkhólmi þar sem Sigurður kom
inn á neðri hæð spilandi á saxófón
og rödd Sólrúnar hljómaði yfir mik-
inn klið á efri hæðinni og mættust
þau svo á miðri leið.
Sólrún og Sigurður hafa enn ekki
troðið upp saman á Íslandi en það
stendur til með tíð og tíma. Síðast
var Sólrún með tónleika á Íslandi
fyrir um tveimur árum en næstu
tónleikar verða kirkjutónleikar í
desember með Kára Þormar org-
anista og svo Tíbrártónleikar í Saln-
um í janúar. „Ég er alltaf með rosa-
lega sterkar taugar heim, þær hafa
ekki rofnað. Ég vildi óska að mér
gæfust tækifæri til að fara oftar en
raunin er. Ég fer svona einu sinni til
tvisvar á ári en myndi hins vegar
gjarnan vilja vinna meira á Íslandi.
Það hafa bara ekki skapast svo
mörg tækifæri síðustu árin. Yfirleitt
er það á mínum eigin vegum.“
Tónleikarnir í janúar verða með
sænskum barítón, Thomas Lander,
sem Sólrún notaði einmitt tækifærið
og hlustaði á í Folkoperan í Stokk-
hólmi. „Hann söng einu sinni á
listahátíð heima og vann hjörtu
áheyrenda sinna með yndislegri
rödd og djúpri túlkun. Við hittumst í
Þýskalandi og sungum mikið saman
þar. Hittumst svo af „tilviljun“ á
götu í fyrra og síðan þá höfum við
verið í sambandi. Þessir tónleikar
spunnust af því.“
Sólrún lærði söng í Reykjavík hjá
Elísabetu Erlingsdóttur og fór síðan
í framhaldsnám til Indiana í Banda-
ríkjunum og lauk þaðan meistara-
gráðu í einsöng og söngkennslu árið
1987. Strax að námi loknu var hún
fastráðin við Pfalztheater í Kaisers-
lautern í Þýskalandi í þrjú ár, því
næst við Staatstheater í Hannover í
fjögur ár og hefur síðan sungið í óp-
eruhúsum víða um heim. „Þetta var
allt Bergþóri að kenna,“ segir hún
hlæjandi og vísar til fyrrverandi eig-
inmanns síns og barnsföður, Berg-
þórs Pálssonar söngvara, en þau
fluttu saman til Bandaríkjanna í
söngnám. „Ég hafði ekki svo mikinn
metnað. Ég ætlaði bara heim og
kvaldist af heimþrá öll þessi fimm ár
sem við vorum í Bandaríkjunum. Ég
stefndi að því að fara að kenna. En
ég er mjög fegin að hafa valið þessa
leið svona eftir á. Ég fékk mjög
trausta og góða menntun sem hefur
nýst mér einstaklega vel í því starfi
sem ég til þessa hef lifað og hrærst í.
Hún var hörð en ég mun búa að
henni alla tíð.“
Kennsluáhuginn blundar alltaf í
Sólrúnu. „Ég hef alltaf haft voðalega
gaman af því að kenna. Þetta sér-
staka kennaragen lúrir í mér. Ég
kenndi mikið í bílskúrnum hans
pabba þegar ég var krakki. Þangað
komu mörg börn úr hverfinu til að
læra að lesa og skrifa,“ segir hún
brosandi. Sólrún ólst upp í Safamýr-
arhverfinu í Reykjavík, dóttir
hjónanna Ingu Bjarkar Sveinsdótt-
ur kennara og myndlistarmanns og
Braga Sigurþórssonar verkfræð-
ings. Hún á þrjú systkini, Brynju og
Þórdísi sálfræðinga og Friðrik verk-
fræðing. Margir kennarar eru í ætt-
inni. „Mamma er kennari og margt
frændfólk mitt.“ En hvaðan koma
tónlistarhæfileikarnir? „Mamma
hefur mjög fallega söngrödd. Okkar
raddir þykja mjög líkar og pabbi á í
mesta basli með að þekkja talraddir
okkar í sundur í síma. Svo er ég af
ættum þar sem urmull er af tónlist-
arfólki. Ein þeirra er fræga Bergs-
ættin.“
Sólrún hefur lifað og hrærst í óp-
eruheiminum lengi en þegar hún
stóð á fertugu söðlaði hún um og
hægði á lífinu. Hætti aldrei að
syngja, en gerir það á eigin forsend-
um. Heimili Sólrúnar hefur síðan þá
verið á Mön, í kyrrð og ró og fjarri
skarkala.
Kennsluáhuginn er nú byrjaður
að spíra aftur. „Ég hef alltaf haft
áhugann en að mínu mati fylgir því
mjög mikil ábyrgð að kenna söngv-
urum. Maður þarf að gefa sig alveg í
það, fylgja þeim eftir og vera til
staðar. Mér finnst alltaf hæpið að
vera með fólk í einkatímum, ég vil
frekar að söngvarar fái alla myndina
með, fari í þá undirstöðutónlistar-
tíma sem til þarf, ásamt því að stúd-
era þau fög sem söngvarar þurfa að
leggja sérstaka áherslu á eins og til
dæmis leikræna tjáningu og tungu-
mál. Ég hef því ekki gefið mig út
fyrir það að vera söngkennari. En
núna er ég að taka nýtt skref í líf-
inu … ég var að kaupa bóndabæ –
skrifaði undir í gær,“ segir Sólrún
hálffeimin en greinilega ánægð með
skrefið. „Nú sé ég fram á að fá svo-
litla útrás fyrir kennsluáhugann án
þess að binda mig of mikið. Ég ætla
meðal annars að halda námskeið og
„masterclassa“ og óperukúrsa, bæði
fyrir áhugafólk og atvinnumenn.“
Tónleikahald í fjárhúsunum
Hún er ánægð með ákvörðunina
um að kaupa bóndabæinn sem er í
tíu mínútna fjarlægð frá núverandi
heimili hennar á dönsku eyjunni;
flytja þangað með fjölskyldunni og
efna til námskeiðs- og tónleikahalds,
m.a. í fjárhúsunum. Sauðfjárbú-
skapur stendur því ekki til þótt fjöl-
skyldunni hafi staðið til boða þrjár
kindur. „Ég var efins en maðurinn
minn var mjög áhugasamur, hann
dreymdi um að verða bóndi þegar
hann var drengur. Ég er þó búin að
hugsa þetta svolítið. Með kindunum
kæmi til dæmis möguleikinn á að
rækta sitt eigið lambakjöt en á móti
kemur að ég ætti líklega erfitt með
að borða lömbin sem ég er búin að
hafa í kringum mig. Dóttir mín er
líka alfarið á móti þessu og þá er það
ákveðið,“ segir Sólrún brosandi. Sól-
rún gifti sig að nýju síðastliðið sum-
ar, Thomasi Gössling, smiði og
hönnuði, og dóttir hennar og Þór-
arins Stefánssonar píanóleikara,
Berglind Lilja 11 ára, býr hjá þeim á
Mön. Sólrún á einnig soninn Braga
Bergþórsson sem stundar nú söng-
nám í Bretlandi. Sólrún og Thomas
kynntust á Mön snemma árs 2003 en
Thomas er þýskur. Þau bjuggu
reyndar í 100 kílómetra fjarlægð
hvort frá öðru í Þýskalandi, hún í
Hannover en hann í Bielefeld þaðan
sem hann kemur.
Bóndabærinn hennar Sólrúnar
stendur afskekkt á Mön og þaðan er
einn og hálfur kílómetri niður á
strönd. Þar eru auk fjárhúsanna,
svínastíur sem einnig á að breyta í
íbúðarhúsnæði, og hesthús, beiti-
lönd og reiðvöllur. Kettir eru í fjöl-
skyldunni og hundur, hestar eiga
eftir að bætast við og jafnvel hænur.
Sólrún segir að kyrrðin henti
þeim báðum vel. Thomas verður
með hönnunar- og smíðaverkstæði á
staðnum og hefur m.a. hannað
myndaramma, tveggja sæta róman-
tíska rólu, nótnastatíf og fatahengi.
„Við erum bæði mikið fyrir þessa
kyrrð og ró og ég fann um leið að ég
komst út úr skarkalanum, stressinu
og keyrslunni, að ég vildi ekki snúa
aftur. Við getum hvorugt okkar
hugsað okkur að búa í borg. En
vissulega þarf ég smáskarkala líka.
Ég er mikil félagsvera og mér er
nauðsynlegt að fá innblástur frá
skemmtilegu fólki. Mér er einnig
nauðsynlegt að fara á listasýningar,
ýmiss konar tónleika og njóta fram-
andi matarmenningar. Ferðalög eru
líka mínar ær og kýr. Hins vegar hef
ég á þessu rólega tímabili mínu upp-
götvað töfrana í öllu lífi í kringum
mig og fengið mikinn innblástur
þaðan. Mikill sköpunarkraftur vex
og dafnar til dæmis í þögninni. Núna
þegar aðstæður mínar hafa breyst
og jafnvægið færst yfir, hef ég meiri
möguleika á að hreyfa mig meira og
ferðast. En ég get ekki hugsað mér
að fara í langar reisur eins og ég
gerði á árum áður í tengslum við óp-
erusýningar, þegar ég var kannski
sjö vikur á hverjum stað. Slíkt gæti
ég ekki hugsað mér nema hámark
einu sinni til tvisvar á ári.“
Að finna sinn persónulega stíl
Sólrún sér fyrir sér menningar-
setur á Mön með tónlistarhátíðum,
ljóðatónleikum, óperukúrsum, þjálf-
unarbúðum fyrir kóra og óperunám-
skeiðum fyrir krakka svo eitthvað sé
nefnt. Einnig heimakonserta í
tengslum við listasýningar á menn-
ingarsetrinu, einu sinni í mánuði frá
apríl til október, „masterclassa“ fyr-
ir lengra komna söngnemendur með
nýju ívafi þar sem yfirskriftin yrði
Syngur af sannfæringu
Sólrún Bragadóttir söng-
kona hefur búið meira en
helming ævi sinnar utan Ís-
lands. Sex síðustu árin á
dönsku eyjunni Mön, þar
sem hún var að flytja á
bóndabæ sem hún hyggst
breyta í menningarsetur.
Steingerður Ólafsdóttir
hitti Sólrúnu í stuttu stoppi
í Stokkhólmi þar sem hún
tróð upp ásamt saxófónleik-
aranum Sigurði Flosasyni á
íslenskri menningarhátíð.
Sólrún, Thomas Gössling og dóttir Sólrúnar, Berglind Lilja, kunna vel við sig á Mön.
Sólrún sofandi í hlutverki sykurdísarinnar í Super Snooper.
’Það er mjög erfittfyrir mig að vinna
gegn sannfæringunni
og þess vegna vil ég
vinna með fólki sem
hefur svipaðan hugs-
unarhátt og [...] ég.‘
Ljósmynd/ Guðmundur Oddur
Á bóndabænum ætlar Sólrún að standa fyrir tónleikahaldi, námskeiðum og
ýmsu öðru tengdu listum og menningu.