Fréttablaðið - 27.05.2004, Blaðsíða 50

38 27. maí 2004 FIMMTUDAGUR
■ TÓNLEIKAR
SNOOP DOGG
Einkalíf rapparans Snoop Dogg komst í
blöðin á dögunum en hann er að fá sér
„divizzle“ eins og hann orðar það á sértil-
búnu tungumáli sínu. Það þýðir að hann
sé að skilja við eiginkonu sína til sjö ára.
PIXIES
Frank Black ávarpaði gesti aðeins einu sinni á tónleikunum. Þá sagði hann; „Halló, halló, halló... halló“. Bassaleikarinn Kim Deal var ögn
vinalegri og sagði gestum frá því að þetta væri þeirra fyrsta ferð til Íslands. „It’s nice“, bætti hún svo við. „Have you ever been to the
States?“ Fleira var ekki sagt.
Þriggja gæsahúða tónleikar
Ég ætla ekki að reyna að ljúgaþví að ykkur að ég hafi beðið
eftir þessum tónleikum í 15 ár,
eða frá því að bróðir minn neyd-
di tónlist Pixies upp á 13 ára
píkupopparann sem ég var þá.
Þessi sveit breytti lífi mínu, það
er engin spurning, en ég var
löngu búinn að gefa upp alla von
um að sjá þau á tónleikum. Sér-
staklega þar sem Frank Black
sagði mér í viðtali fyrir um fjór-
um árum síðan að hann fengi
martraðir um endurkomu Pixies
og að þau myndu ómögulega
geta tekið saman að nýju.
En lífið kemur manni sífellt á
óvart og á þriðjudagskvöldið fór
ég með bróður mínum að sjá
þessa merkustu rokksveit
níunda áratugarins á tónleikum í
Kaplakrika.
Spennan var orðin gífurleg
eftir að Einar Örn og hans krú í
Ghostigital hafði lokið við ástar-
óð sinn til Halldórs Ásgrímsson-
ar utanríkisráðherra. Þeir æst-
ustu voru byrjaðir að klappa af
taugatitringi við það eitt að sjá
rótara ganga yfir sviðið eða
stilla gítara.
Svo stigu goðin mín á svið.
Örlítið eldri og breiðari en í
minningunni. Trommuleikarinn
Dave Lovering smellti einni
ljósmynd af hópnum áður en
hann settist niður og taldi í
Bone Machine. En eitthvað var
greinilega að, því það heyrðist
ekkert í honum! Hljóðmaðurinn
gleymdi að kveikja á trommu-
settinu fyrr en í fjórða lagi.
Þvílíkt klúður, og þess vegna
var erfitt að komast í gírinn
fyrr en á fimmta lagi þó svo að
tónlistin væri guðdómleg og að
hljómsveitin væri auðheyran-
lega að standa sig. Þar stal
hljóðmaðurinn fyrstu gæsa-
húðinni.
Fyrstu lögin voru flest af Sur-
fer Rosa. Þegar fyrsta lagið af
Doolittle var svo leikið, Wave of
Mutilation, var hljómurinn orð-
inn góður og sveitin náði salnum
á sitt band, og hélt honum það
sem eftir var tónleikanna.
Frank Black hvæsti á réttum
augnablikum eins og köttur með
sinnep í afturendanum. Spila-
mennska hans og Joey Santiago
var óaðfinnanleg. Kim Deal var
sætust, leit út eins og henni
hefði verið hnuplað af ryksug-
unni heima í stofu hjá sér og
skellt upp á svið. Hún er svo með
yndislega söngrödd sem fékk að
njóta sín. Dave Lovering fær svo
prik fyrir allt það sem hann
gerir ekki á trommurnar, mjög
minimalískur og flottur hljóð-
færaleikari. Eftir að maskínan
komst í gang var þetta hin eina
sanna Pixies, eins og mig hafði
dreymt um að sjá þau lengi, og
ég fór sáttur heim.
Tónleikadagskrá kvöldsins
var aðallega samansett af lögum
af Surfer Rosa og Doolittle. Þrjú
lög af af Come on Pilgrim fengu
að fljóta með, eitt af Bossanova
og tvö af Trompe le Monde.
Ég fékk þrisvar gæsahúð, í
lögunum Hey!, Tame og Gigant-
ic. Eftir uppklapp kom sveitin á
svið og tók þrjú b-hliðar lög,
Wave of Mutilation (U.K. Surf),
Heaven í nýrri útgáfu sem Kim
Deal söng og hið dáleiðandi Into
the White. Bragðgóður konfekt-
moli í lokin fyrir allra hörðustu
aðdáendurna.
Sem sagt, þriggja gæsahúða
tónleikar, hefðu verið fjórar ef
ansans hljóðmaðurinn hefði lyft
upp sleðunum fyrir trommu-
settið fyrr!
Birgir Örn Steinarsson
Tónleikar Pixies í Kaplakrika, þriðju-
dagskvöldið 25. maí 2004
Litla pirraða rokkarastelpan
Avril Lavigne snýr aftur, að-
eins eldri, aðeins reyndari og
með nýja reiða plötu í far-
teskinu. Hún er enn í fýlu frá
því hún gaf út Let Go, og heim-
urinn virðist vera að hrynja í
kringum hana.
Hún stendur samt föst á sínu
og er svo sannarlega táningur í
uppreisn, þó hvorki hún né
aðrir átti sig almennilega á því
hverju hún sé í uppreisn gegn.
Í nýjasta myndbandinu, popp-
slagaranum Don’t Tell Me, er
það þó karlpeningurinn sem
fær einn á’ann.
Þessi töffaraímynd stúlkunn-
ar breytir því nú samt ekki að
tónlistin hljómar enn eins og Al-
anis Morrissette á gelgjuskeið-
inu. Textarnir fullir af táninga-
gremju, sem virka í einlægni
sinni þó þeir séu ófrumlegir.
Einföldum lagasmíðunum er
svo komið til skila af reyndum
rándýrum fagmönnum í því að
slípa rokkið nægilega svo það
geti ómögulega gengið fram af
neinum. Trúið mér, það er
kúnst sem menn eru reiðubúnir
að borga háar upphæðir fyrir.
Hér er Avril aðeins að míga
utan í númetal sem er synd, því
hún nýtur sín langbest í ballöð-
um og popplögum, enda stór-
kostleg söngkona og efni í
ágætis lagasmið.
Hið frábæra I’m With You er
skýrt dæmi um það. Eina svip-
aða ballöðu er að finna hér,
How Does it Feel, sem á eftir
að ná vinsældum en nær ekki
hinu í gæðum.
Á annarri plötu sinni tekur
Avril enga sénsa. Lög á borð
við My Happy Ending,
Nobody’s Home og Forgotten
eru nægilega góð til þess að
tryggja áframhaldandi vin-
sældir hennar.
Að mínu mati gefur platan
þó of svipaða mynd af hæfi-
leikum stúlkunnar til þess að
vera áhugaverð. Hefði viljað
heyra hana prófa sig eitthvað
lengra áfram. En henni liggur
nú svo sem ekkert á, er bara 19
ára og á eflaust eftir að svamla
um á meginstraumnum um
ókomin ár.
Birgir Örn SteinarssonNý sending!
SMÁRALIND
Sími 517 7007
Undirföt
Baðföt
Náttföt
[ TÓNLIST ]
UMFJÖLLUN
Ennþá
pirruð
AVRIL LAVIGNE:
UNDER MY SKIN