Tíminn - 23.06.1974, Qupperneq 28

32
TÍMINN
Sunnudagur 23. júni 1974
mm. 1111
M
m
M
Kóngssonurinn og
kóngsdóttirin ó Spóni
Einu sinni i fyrndinni
var konungur, sem réði
fyrir riki á Spáni. Hann
átti aðeins einn son og
eina dóttur. Kóngs-
sonurinn ólst upp i svo
miklu eftirlæti, að hann
lærði hvorki að lesa,
skrifa né reikna, og yfir-
leitt lærði hann ekki
neitt. Kóngsdóttirin var
aftur á móti bæði iðin og
dugleg að læra, og fékk
gott uppeldi.
Nú bar svo við, að
konungurinn tók sótt,
sem leiddi hann til bana,
og þá átti sonurinn að
taka við völdum. Mikil
erfisdrykkja var haldin
eftir gamla kónginn, og
sátu veizluna konungar
og þjóðhöfðingjar frá
öðrum löndum og allir
tignustu menn rikisins.
Það var siður við slik
tækifæri, að menn
reyndu með sér ýmsar
iþróttir, svo sem
skilmingar,, sund,
hlaup, tafl o.fl. Sumir
reyndu sig einnig i bók-
legum fræðum, en það
var sama við hvern
kóngssonur keppti, hann
beið alltaf ósigur. Hann
fann að þetta var hin
mesta smán og sagði þvi
við sjálfan sig:
Það er hörmulegt til
þess að vita, að faðir
minn skuli ekkert hafa
látið mig læra. Ég
vil leggja af stað út i
viða veröld, til þess að
afla mér þekkingar, þvi
að nú sé ég, að ég get
ekki komizt af án
hennar.
Kóngssonur fór nú i
sparifötin sin, tók með
sér peninga til
fararinnar, og lagði
siðan af stað. í fyrstu
gekk honum vel, en á
leið i gegnum stóran
skóg, þá réðust
ræningjar á hann og
stálu frá honum öllum
peningum hans, þeir
tóku lika skrautlegu
klæðin hans, en færðu
hann i þeirra stað i
tötra. Eftir þetta varð
hann að draga fram lifið
á beiningum.
Loks komst kóngsson-
urinn þó til Portúgal, og
fór beina leið til
konungshallarinnar.
Hann var svo heppinn,
að það vantaði mann til
þess að hirða hestana i
lélegasta hesthúsi
konungsins, og var hann
brátt tekinn til þess
starfa. — Hestarnir,
sem hann átti að gæta,
voru allir gamlir og
magrir, en hann fóðraði
þá svo vel sem hann gat,
og gætti þess, að þeir
fengju nóg vatn og
kemdi þeim á hverjum
degi. Þegar konungur-
inn kom að skoða þá, að
mánuði liðnum, varð
hann öldungis hissa og
sagði, að það vantaði
litið á, að þeir litu eins
vel út og beztu
hestarnir.
Yfirmaður hest-
húsanna við hirðina hét
Rauður. Hann átti að
hirða gæðinga konungs,
og þegar hann heyrði
þetta, varð hann bál-
reiður. Hann þorði samt
ekki að láta reiði sina i
ljósi við konunginn, en
hét þvi, að hefna sin á
hinum nýja hestasveini
við fyrsta tækifæri. Og
tækifærið kom brátt.
Nótt eina dreymdi
konunginn undarlegan
draum, sem enginn af
spekingum hans gat
ráðið. Þá sagði Rauður:
,,Sækið nýja hest-
asveininn, hann kann að
ráða drauma”.
Konungur gerði sam-
stundis boð eftir svein-
inum, en hann sagði sem
satt var„ að hann hefði
aldrei reynt að ráða
drauma. Rauður fullyrti
þá, að hann hefði heyrt
piltinn gorta af þvi, hve
gott vit hann hefði á
draumum. Konungur
trúði þessu og sagði við