Fréttablaðið - 30.07.2005, Side 23

í útjaðri borgarinnar Taree og þar
er hún með fjóra hesta ásamt
fjölda annarra dýra. Hulda hefur
alltaf átt hesta og dreymir um að
komast á bak hér heima. Mamma
hennar sér um dýrin í fjarveru
hennar, en hún býr í 200 kílómetra
fjarlægð frá búgarðinum.
„Við Sue-Anne fórum í gegnum
skilnað á sama tíma svo nú búa
þau Logan hjá mér,“ segir Hulda.
„Hlutverkin hafa snúist við, Sue-
Anne er eins og mamman og hugs-
ar um mig. Ég ræð ekki orðið við
að gera allt sem mig langar að
gera en ég á samt marga góða
daga. Auðvitað er ég búin að
reyna alls konar óhefðbundnar
lækningar og innst inni gefur
maður aldrei alveg upp vonina.
Fólk er líka ótrúlega duglegt að
ráðleggja mér alls konar hluti og
segja kraftaverkasögur. Þá má
ekki gleyma pabba, sem aðhyllist
slíkar lækningar og hefur af þeim
góða reynslu.“
Jón brosir og segist hafa verið
með magasár í tíu ár fyrir margt
löngu. „Þá dugði ekkert sem ég
fékk hjá læknunum en svo snar-
læknaðist ég þegar ég sneri mér
að óhefðbundum lækningum. Nú
er ég 62 ára og kenni mér einskis
meins.“
Ég hef orð á að hann sé ungleg-
ur og líti vel út en Hulda blikkar
mig kankvís. „Ekki segja honum
það, þá verður hann svo óþolandi
montinn,“ segir hún og skellihlær.
Ég kveð þessa ljúfu fjölskyldu
og óska henni alls hins besta.
„Takk fyrir það,“ segir Hulda, „og
takk fyrir að koma. Mig langaði
svo að deila því með fólki hvað
það er mikilvægt að láta óskir sín-
ar rætast og lifa hvern dag út í
æsar. Lífið er svo stutt og getur
verið svo yndislegt. Það verður
aldrei of oft undirstrikað hvað það
er mikilvægt að njóta þess tíma
sem okkur er úthlutaður.“
Á leiðinni út fylgja mér glað-
vær hlátarsköll úr herbergi 102.
Þó dauðinn né sannarlega nálæg-
ur er gleði fjölskyldunnar yfir
samverunni fölskvalaus.
LAUGARDAGUR 30. júlí 2005
ENDURFUNDIR Hulda Parrish er dauðvona en lagði á sig langt og strangt ferðalag til að
hitta Huldu ömmu sína í síðasta sinn.