Tíminn - 24.08.1975, Blaðsíða 9

Sunnudagur 24. ágúst 1975
TÍMINN
9
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla dagal
tslandsmeistarar Vals i handknattleik áriö 1942, þriöja áriö I röö. I bætzt I hópinn, hann er lengst til vinstri, hinir eru Siguröur, Anton,
Breytingar eru ekki ýkja miklar á þrem árum. Arni Kjartansson hefur | Geir, Frimann og Grimar.
Notaði orfið fyrir stöng
— Hvert er nú upphaf handknatt-
ieiksins hér á íandi?
— Það má eiginlega segja, að
upphaf handknattleiksins hérna i
Reykjavik sé á árinu 1926, en það
er þá, sem Valdimar Svein-
bjömsson gerist iþróttakennari
hjá Miðbæjarskólanum og jafn-
framt hjá Flensborgarskólanum
og barnaskólanum i Hafnarfirði.
Það varð strax feiknarlegur
áhugi á þessum boltaleik i skólan-
um. Valdimar, ásamt Arngrimi
Kristjánssyni, skólastjóra, gaf 30-
40 drengjum i efstu bekkjum
barnaskólans kost á þvi að æfa
þennan leik einu sinni i viku eftir
-jól.
— Áhugi þinn á iþróttum hefur
byrjað snemma?
— Já, fyrstu ár ævinnar á ég
heima uppi i Mosfellssveit, og
það er þar sem ég kynnist Iþrótt-
unum og fæ áhuga á þeim Við
strákarnir litum upp til afreks-
manna eins og hlauparans
Guðjóns Júliussonar og þeirra
Varmalandsbræðra og þarna
kynntist maður Álafosshlaupinu.
Þarna sá ég lika Sigurjón glimu-
kappa á Álafossi.
Það voru helzt frjálsar iþróttir,
sem maður stundaði þá. Ég gat
náði iíþróttatæki,sem ég notaði —
stundum stökk ég stangarstökk á
orfi. En það var hann Lárus
Halldórsson á Brúarlandi, sem
glæddi þennan Iþróttaanda hjá
okkur krökkunum. Hann var
fyrsti kennarinn þarna, sem lék
sér við börnin, léttur og leikandi,
og hann kenndi okkur að leika
okkur með leikgleði og lifsfjöri.
Lenti i útungunar-
kerfi Vals
— Og iþróttaáhuginn heldur
áfram, eftir aö þú kemur til
Reykjavikur?
— Já, ég kem til Reykjavikur
árið 1925, fer i Miðbæjarskólann
og er með i þessu alveg frá byrj-
un. Það vill svo til, að ég lendi
mitt I „Utungunarhverfi” Vals,
sem var á Hverfisgötunni innan-
verðri, og ég er ekki búinn að
vera lengi i borginni, þegar ég
geng I Val. Það var ekki viðlita
annað i þessu umhverfi. Og það
var fótbolti og aftur fótbolti. Mörg
strákafélög, sem spiluðu hvert
við annað. Ég hafði alltaf mest
gaman af æfingunum. Það þurfti
sko ekki svipu á mann til að sækja
þær. Maður fór á fótbolta-
æfingarnar hjá Val, og svo hjá
pollafélögunum, hvenær, sem
hægt var að koma þvi við.
— En þú sinnir nú handknatt-
ieiknum frá upphafi?
— JU, á veturna vorum við i
handboltanum i barnaskólanum.
Það voru tvö lið i skólanum, og
við sýndum handknattleik úti á
Austurvelli sumardaginn fyrsta
vorið 1927. Og sama mánuðinn og
við sýndum hérna fórum við
suður i Hafnarfjörð og kepptum
við barnaskólann þar. UMFR var
þá lika tekið að æfa handknattleik
I kvennaflokkum, og stúlkurnar i
Hafnarfirði lika, þannig að i þetta
skiptið eru leiknir tveir leikir á
sýslumannstúninu. En svo gerist
það, að Valdimar fer að kenna I
Menntaskólanum, heldur áfram
að kenna i Flensborg, og þá'taka
við þessir árlegu slagsmálaleikir,
sem flestir eru vist búni að
gleyma — og þó? Annars var
Menntaskólinn alltaf leiðandi i
handboltanum þessi fyrstu ár.
Það entist enginn þjálf-
unarlaus i handboltan-
um
— Var ekki handknattleikurinn
frábrugðinn þvi, sem nú tiðkast,
og í hverju lá mismunurinn?
— Strax frá upphafi var leikið
með tuskubolta, sem var upp-
blásinn og mjög léttur og þess
vegna vont að höndla. Ætli stærö-
in hafi ekki verið svo sem númer
fjögur. „Tempóið” var tvö skref
og tvær sekUndur, en það var tim-
inn, sem hver maður mátti vera
með boltann. Boltinn var aldrei
úti, nema hann færi aftur fyrir
sjálft markið eða i mark. Þess
vegna voru veggirnir notaðir sem
battar. Leikurinn byggðist mest
upp á skrokkplati og fiffi til að
byrja með, og það entist enginn
þjálfunarlaus i þetta. Leiktiminn
vaK-ótakmarkaður, ákveðinn
hverju sinni. Fimm voru I hverju
liði, skiptingin 2-2-1 — skipulögð
hringavitleysa. Markið var 1,70 m
á breidd, og markboginnveilitið
stærri, svo að boltinn var eigin-
lega alltaf i leik. Nú, boltanum
varð maður alltaf að halda meö
báðum höndum, vegna stærðar-
innar.
— Þaö er sem sagt I skólunum,
sem handboltinn byrjar hérna?
— Já, og færist ekki strax inn I
félögin. Það er fótboltinn, sem
þar skipti öllu máli, bæði i stóru
félögunum og i pollafélögunum,
viðs vegar um bæinn. Félagið
okkar á Hverfisgötunni hét
Þrándur, og við héldum þvi sam-
an þangað til við vorum orðnir
uppkomnir. Fótboltinn er alltaf
efstur á blaði hjá mér, þótt ég
stundaði handboltann og svo lit-
ilsháttar frjálsar iþróttir lika. Ég
geng þarna I Val árið 1925 og æfi
alltaf með honum, sérstaklega
eftir 1930. Við æfðum iþróttaleik-
fimi I 10—12 ár, 2 sinnum i viku
alla vetur. Svo æfðum við á
sunnudögum knattmeðferð og út-
hald, fyrir utan keppnirnar. í
handknattleiknum höfðum við
mikið samband við „litla bróður”
i Hafnarfirði, sem voru Haukar,
stofnaðir af KFUM eins og Valur,
og við lékum oft við þá. Haukar
höfðu góða félaga og góðan fé-
lagsanda og sérstaklega góðan
leiðtoga, sem var Hermann Guð-
mundsson. Hann var ekki sjálfur i
keppninni, en fæddur forystu-
maður og byrjaði ungur að árum,
16—17 ára gamall eða jafnvel
fyrr.
— Var ekki áhugi a handknatt-
leiknum úti um land?
— Jú, hann varð snemma
nokkuö Utbreiddur. Það er farið
að spila handknattleik viða Ut um
BH ræðir við Grímar Jónsson um fyrstu ór
handknattleiksíþróttarinnar ó íslandi
Ármannsstúlkurnar, sem uröu fyrstu tslandsmeistararnir I handknatt- I Aftariröö: Imma, Fanney, Guöný, Ragnheiöur og Magga. Fremrl röö-
leik kvenna áriö 1940, stúlkurnar, sem Grimar þjálfaöi, en þær eru: | Gréta, Hulda og Svava.
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga?