Tíminn - 24.08.1975, Blaðsíða 12

12
TÍMINN
Sunnudagur 24. ágúst 1975
ENDUR-
FUNDURí
VÍNARBORG
Tyler Kent var 27 ára gamall og
átti fyrir sér glæsta framtið sem
stjórnarerindreki lands sins. Hann
var dyggur starfsmaður og i gegnum
hendur hans fóru skjöl sem báru
stimpilinn ,,hernaðarleyndarmál”.
Svo gerðist það, að hann hitti hina
rússnesku Önnu Volkov, og fljótlega
eftir að þau kynntust höfðu þau kom-
ið upp einu öflugasta njósnakerfi i
þágu nazista á striðsárunum. En
njósnaveröld þeirra stóð i skamman
tima. Tiu árum siðar ráðgerðu þau
endurfund i Vinarborg...Tyler Kent
býr nú i Bandaríkjunum.

Maðurinn virtist mjög
óstyrkur, þar sem hann sat
inni í litla kaffihúsinu í
Vinarborg með hálfan
kaffibolla fyrir framan
sig. Tvívegis á fimmtán
minútum stóð hann upp og
gekk í átt til dyranna, en í
bæði skiptin virtist honum
snúast hugur og hann sett-
ist aftur við borðið.
Þetta var hávaxinn maður,
stuttklipptur, farinn að grána ör-
litið i vöngum. Augun voru stál-
grá og djúpir drættir i andlitinu
gerðu hann eldri útlits en hans 37
ár gáfu tilefni til.
Hann var kominn langt að til
Vinar alla leið frá Cleveland i
Ohio i Bandarikjunum, til mjög
óvenjulegs stefnumóts við konu,
sem hafði eyðilagt frama hans og
komið honum i sjö ára fangelsi.
Kona þessi hafði orðið þess vald-
andi, að faðir hans dó af hjarta-
slagi fyrir aldur fram, er hann
heyrði um misgjörðir sonar sins.
Hvers vegna fór hann til
Vínar?
Tyler Kent, sem var einkasonur
fyrrverandi sendiherra Banda-
rikjanna I Kina fyrir strið, hrökk
hastarlega við er hringdyrunum
var snúið og kona gekk inn i kaffi-
stofuna. Hún leit i kringum sig,
kom auga á Kent og gekk til hans.
Hún var-eins og drottning i fasi,
tigulleg og aðlaðandi.
Hann stóð upp hneigði sig kur-
teislega, rétti henni höndina og
umlaði, — Sæl Anna. Hann dró
fram stól'fyrir hana, og um leið
og hún settist sagði hann: —
Hvernig liður þér?
Hún lét sjalið renna af herðum
sér og hagræddi sér i stólnum.
— Mér liður mjög vel Tyler —
en þér? Eödd hennar var mjög
hljómþýð.
— Ég hef það ágætt, sagði hann
um leið og hann kannaði andlit
hennar. Það var auðséð. að hún
hafði nýlega verið á snyrtistofu.
Þeir höfðu unnið verk sitt þar
mjög vel, en samt ekki nógu vel
til að fela hörkuna i andliti henn-
ar.
Ert þú kvæntur? spurði Anna
Volkov og horfði i augu honum. —
Nei, svaraði hann seinlega.
— Það er iangt siðan við höfum
sézt, Tyler, sagði hún meðan
augu hennar leiguðu að hlýju og
skilningi hjá honum. — Það er
langt siðan við höfum verið sam-
an. Getum við ekki haft það eins
og i gamla daga? Þú veizt að ég
elska þig og ég er viss um að þú
elskaðir mig hér áður fyrr. Er
það ekki rétt?
Hvernig i ósköpunum gat hann
hafa hvilt i faðmi hennar, og
fundizt hann vera hamingjusam-
ur? Nú, þegar hann sat augliti til
auglitis við hana fannst honum
hún vera hreint og beint fráhrind-
andi. Hvað i ósköpunum hafði
fengið hann til þess að koma til
Vfnar?
Hann heyrði hana segja: — Ég
bý i .litilli ibúð, sem ég leigði þeg-
ar ég kom hingað, svo við höfum
stað til að fara á — Þar sem við
getum verið ein um stund. Eigum
við þá að koma, Tyler?
i þjónustu Hitlers
Hugsanir Tylers reikuðu aftur
til þess, er hann hafði fengið bréf
til Cleveland, viku eftir að það
haföi verið póstlagt i Múnchen.
Hann varð mjög undrandi, vegna
þess að hann vissi ekki til að hann
þekkti nokkurn i Munchen. En
þegar hann opnaði bréfið og sá
nafn hennar, fylltist hann minn-
ingum, sem hann hafði reynt að
gleyrna. En hann gat ekki staðizt
freistinguna að svara henni og
þegar hún skrifaði: „Getum við
ekki hitzt aftur? Mig langar svo
ósköp til að sjá þig einu sinni
enn” hafði hann svarað, að hann
langaði verulega til að hitta hana.
Nú þegar hann sat beint á móti
henni, undraðist hann, að hann
skyldi ekki hafa eyðilagt bréfið,
og látið hana tilheyra gamalli og
gleymdri fortið.
Samt sem áður hafði hann mætt
til Vinar á stefnumótið. Hún hafði
stungið upp á Vin — þvi að hún
gat ekki fengið ferðaleyfi til
Bandarikjanna.
Hvað orðið hefði um önnu ef
þau hefðu aldrei hitzt er ómögu-
legt að segja. Ef til vill hefði hún
fundið mann, sem hún hefði gifzt,
— ef til vill ekki. En byrjum á að
segja frá þvi hver Tyler Kent er.
Hann hafði fengið hið bezta
uppeldi, sem völ var á i Banda-
rikjunum. I menntaskóla lék
hann „Baseball” og fótbolta.
Hann var dæmigerður ameriskur
ungur maður, hár, sterkur-r-vel
menntaður og mjög myndarleg-
ur. Árið 1934, þá 22 ára gamall,
var hann ráðinn i utanrikisþjón-
ustu Bandarikjanna sem sérfræð-
ingur i dulmálslestri. Eftir sér-
hæfingu til þessara starfa i
Washington var hann sendur til
starfa við sendiráð Bandarikj-
anna i Moskvu.
Hér byrjaði Kent að vinna á
undarlegan hátt. Hann safnaði á
filmur alls kyns leyniskjölum,
sem hann fékk til skráningar og
öðrum upplýsingum, sem senda
átti til Hvita hússins. Astæðu fyrir
þessu athæfi hans veit enginn, og
sjálfur hefur hann aldrei upplýst
þær, — en athæfið er sannað.
Tyler Kent bar mikla virðingu
fyrir Adolf Hitler, og fór oft til
Berlinar meðan hann starfaði við
sendiráðið i Moskvu. í hverri ferð
reyndi hann að komast i samband
við áhrifamikla aðila innan vé-
banda Nazistaflokksins, og i árs-
lok 1938 náði hann hinu langþráða
takmarki sinu að hitta Foringj-
ann i eigin persónu.
Hataði England
Fáeinum mánuðum siðar var
hann fluttur yfir i sendiráð
Bandarikjanna i London, og var
leiddur fyrir sendiherrann Joseph
P. Kennedy, höfuð Kennedy-fjöl-
skyldunnar.
Vinnan i London var fólgin i þvi
sama og i Moskvu. Hann var vel
liðinn og vinsæll meðal kvenn-
anna og æðstu manna sendiráðs-
ins, og hann var ætið velkominn á
heimili yfirmanna sendiráðsins
jafnt sem aðalsins.
Þar sem hann óskaði að hjálpa
Þýzkalandi nazismans,' hafði
hann ekki hátt um það, og þess
finnast engin ummerki, að hann
hafi gert það á þessu timabili.
— 0 —
Anna Volkov fæddist i Péturs-
borg, eins og Leningrad hét þá.
Hún var dóttir Sergej Volkov
aðmiráls i hinum keisaralega
rússneáka flota. Móðir hennar
var furstynja og frændi hennar
var kammerherra við hirð Niku-
lásar II. Sem barn lék hún sér við
dætur keisarans, og búið var að
leggja meira eða minna drög að
framtið hennar: hún átti að verða
hirðdama og fyrr eða siðar að
giftast aðalsmanni.
En árið 1917 þá 17 ára, var bylt-
ingin gerð. Fjölskyldan flýði frá
Rússlandi, en þau náðu engum af
eigum sinum með sér. Allar eigur
þeirra voru teknar eignanámi, og
komu þau til London án þess að
eiga einn einasta eyri. En Volkov
aðmiráll og kona hans áttu marga
góða vini i háðlinum i Englandi.
Biturt hatur gróf um sig i hjarta
önnu Volkov, sem var yngst
þriggja dætra þeirra hjóna. Hún
sakaði England um ógæfu fjöl-
skyldunnar, en með þvi átti hún
við, að landinu hafi borið skylda
til að koma keisaranum til hjálp-
ar og brjóta byltinguna á bak
aftur. En hún var nógu greind til
þess að láta það aldrei á sér
finnast.
Hún hélt sig meðal aðalsins og