Tíminn - 23.01.1977, Blaðsíða 20

20
Sunnudagur 23. janúar 1977
Sunnudagur 23. janúar 1977
21
Mamma settist nú viö sauma, i
næesta herbergi viö svefn-
herbergiB, þar sem *,stofu-
fanginn” beiB. En ekki hafBi hún
lengi setiB viB saumana, þegar
hún mælti stundarhátt: Kom inn!
Og svo rétt á eftir: Nei, ert þaB
þú, Anna min? Og siBan sagBi
mamma svo hátt, aB vel mátti
heyrast inn i svefnherbergiB: Æ,
skrepptu nú fyrir mig inn i svefn-
herbergiB eftir saumnál. Ekki
hafBi hún fyrr sleppt orBinu en
stunur miklar og taut fór aB heyr-
ast Ur svefnherberginu: HvaB á
ég aB gera? Almáttugur minn,
hvaB á ég aB gera? Og hér er ég —
á brókinni.
En hafi angist gestsins veriB
mikil, þá var kátina móBur minn-
ar hálfu meiri. Og ekki þarf aB
taka fram, aB hún hafBi sett þetta
allt á sviB sjálf. ÞaB hafBi enginn
bankaB á dyrnar, hvorki Anna né
aBrir. Mamma var bara aB vita,
hvernig gestinum yrBi viB.
Þau munu seint
gleymast mér
Eg held sé bezt aB viB ljúkum
þessum kafla um gestagang á
heimili foreldra minna meB þvi
aB segja frá einum gesti, sem er
mér sérstaklega minnisstæBur.
ÞaB var Kristin Sigfúsdóttir
skáldkona. Félagssamtök i
Reykjavik höfBu boBiB Kristinu
hingaB suBur, en þegar hennar
var von, kom þaB á daginn, aB
ekki hafBi veriB hugsaB fyrir
neinu húsnæBi handa henni á
meBan hún dveldist hér, og
enginn einstaklingur i félags-
skapnum taldi sig hafa húsakynni
til þess aB þar væri hægt aB bæta
viB slikum gesti sem Kristfnu Sig-
fúsdóttur. Nú var komió til móBur
minnar, og hún beBin aB taka viB
skáldkonunni. Jú, ekki stóB á þvi,
Kristin kom til okkar og dvaldist
hjá okkur i margar vikur. FaBir
minn og hún höfBu um nóg aó
tala, og þar sem bæBi voru
EyfirBingar, og kunnug mönnum
og málefnum norBur þar. Kristin
Sigfúsdóttir hlaut aB verBa öllum
minnisstæö, sem hana sáu. Hún
var sérkennileg og vakti athygli,
þótt hún væri slikt prúBmenni i
framgöngu, aB af bar.
Einn mann vil ég nefna enn,
sem oft kom á heimili foreldra
minna. ÞaB var Jón Jakobsson
landsbókavörBur. Eg hygg aB
hann hafi aldrei komiB svo,
hvorki á vinnustofu föBur mins né
upp i ibúBina, aB hann styngi eki
aBmér einhverjum glaBningi. Ég
varB alltaf aB kyssa hann i hvert
skipti sem hann gaf mér eitthvaB,
og alltaf sagBi Jón sömu oröin:
„Mjúkur er meyjar koss.”
í varðveizlu
opinberra aðila
— Nú þaö fer vist aö liöa aö
lokum þessa spjalls okkar, en aö
lokum langar mig aö spyrja þig,
Sverrir: Hvaö veröur nú um
smiöisgripi Magnúsar Benja-
minssonar, þegar fyrirtækiö sem
hann stofnaði, ber ekki lengur
nafn hans og þeir menn, sem þar
hafa löngum unniö, hverfa frá
störfum?
— Smiöisgripir Magnúsar eru
nú komnir á söfn, Arbæjarsafn og
ÞjóBminjasafn íslands. Allar
innfærslubækur fyrirtækisins, frá
þvi um aldamót, eru komnar i
bókasafn Reykjavikurborgar.
Þær eru gifurlegar héimildir,
sem hægt er aö hafa margvisleg
not af. — A sinum tima gaf
Magnús Benjaminsson Reykjavik
klukku eina mikla. Hún stendur
nú i Eimskipafélagshúsinu, en
veröur væntanlega i RáBhúsi
Reykjavikurborgar, þegar þaB
ris af grunni.
Þannig munu verk þessa snill-
ings verBa geymd af opinberum
aöilum um ókomin ár.
— VS
Pjoöin
heföi sagt, og hitti oft á hiB rétta,
en ekki alltaf, og þá var mér
skemmt.
En séra Arnór var ekki ein-
ungis fljótmæltur, hann var fljót-
ur aö öllu sem hann geröi, og
jafnvel fljótfær, stundum. Hann
boröaöi oft hjá okkur, þvi aö þaö
var svo stutt aö fara heim til okk-
ar úr Alþingishúsinu. Svo var þaö
einu sinni, aö séra Arnór kom i
mat.og var meö staf sinn, eins og
oftast. Þegar matartimanum var
lokiB, klukkan alveg aB veröa eitt,
ætlaBi prestur aö skunda á staö
„út i þing”, en þá fannst stafurinn
hvergi. Hann leitaöi nú dyrum og
dyngjum, en ekki fannst stafur-
inn, og séra Arnór var öldungis
hlessa á þessum ósköpum. En
stafurinn var of nærri til þess aö
prestur sæi hann i asanum sem á
honum var. Svo var mál meö
vexti, aö móöir min, sem var
glettin kona og gamansöm, haföi
gripiö stafinn, og hélt á honum i
báBum höndum, fast hjá presti,
sem leitaöi og leitaöi, en tók ekki
eftir neinu.
Gesturinn sem
brenndi buxur sinar
— Kanntu ekki fleiri sögur um
gamansemi móöur þinnar?
— Ég veit ekki hvort ég á aö
vera aö halda sliku á lofti, þótt
græskulaust væri, og hlutaöeig-
endur löngu komnir undir græna
torfu.
— Jú, geröu þaö. Gamansemi
er alltaf holl, og ekki sizt, þegar
hún er alveg græskulaus.
— Jæja. Þaö vareinu sinni sem
oftar, aö hjá okkur var staddur
viröulegur og ágætur maöur,
embættismaöur utan af landi.
Þetta varáhvitasunnu. MaBurinn
var ágætlega klæddur, I „dipló-
mat”, sem kallaö var, og þótti af-
ar fint á þeirri tiö. Honum varö
gengiB út aö glugga, en til þess aö
komast alveg aö glerinu og horfa
út, þurfti aö stiga yfir rafmagns-
ofn, sem stóö á gólfinu, rétt innan
viö gluggann. Ofninn var I sam-
bandi, og heitur.
Allt i einu kallar maöurinn til
mömmu og býöur henni aö koma
út aö glugganum og horfa á börn
aö leik á götunni, þar voru barna-
böm hans. Jú, mamma kom, en
sagBi um leiö og hún kom inn úr
dyrunum:
— Hvaöa sviöalykt er þetta? Þú
ert þó ekki farinn aB trenna
buxurnar þinar, maöur?
— Guö almáttugur hjálpi mér,
éger aö fara i veizlu, og þetta eru
lánsföt! sagöi þá gesturinn.
Mamma sagöi gestinum, aB hér
væri ekki nema um eitt aö gera:
Hann yröi aB fara úr buxunum,
hún skyldi reyna aö gera viö þær.
Siöan bauö hún honum aö fara inn
Isvefnherbergiog biöa þar, þang-
aö til hún kæmi meö buxumar til
hans.
mun
geyma
verk
hans
Magnús Benjamlnsson og Slgriöur Einarsdóttlr kona hans. Sigríöur
var austur-skaftfellsk aö ætt, en ólst upp hjá móöurbróður sfnum,
Magnúsi Bjarnasynif Gufunesi. Henni var margt tii lista lagt, ekki slö-
ur en bónda hennar. Hún skar listilega út, og segja mátti, að allt léki i
hönduin hennar, eins og ekki er ótltt um Skaftfellinga. Hún hóf einnig
ab læra úrsmfbi hjá manni sfnum. en varö aö hætta þvi vegna heimilis-
anna.
Rætt við Maríu Magnúsdóttur
og Sverri Sigurðsson um
listasmiðinn Magnús
Benjamínsson og heimili hans
Timamynd Róbert.
ur, svo mörg járn sem hann haföi
i eldinum?
— Já, honum slapp bókstaflega
aldrei verk úr hendi. Hann var
árrisull maBur, starfsdagur hans
byrjaöi snemma, og honum lauk
seint. Vinnan á verkstæöinu var i
raun og veru aöalstarfiö, en þaö
þurfti lika aö sinna búöinni, og
pabbi seldi ekki einungis úr og
klukkur, heldur lika gleraugu,
reiöhjól, ritvélar, prjónavélar og
saumavélar. Og hann tók aö sér
aö gera viö margt fleira en úr og
klukkur. Framan af árum voru
þeir ekki ýkja margir, sem lögöu
stund á slíkt "hér I Reykjavik, og
þess vegna hlóBust verkefni mjög
á þá sem höföu orö á sér fyrir sér-
staka færni á þessum sviöum.
Hann brýndi hnifa
skurðlæknanna
— Hvenær haföi hann tima til
þess aö smiöa þau meistaraverk,
Margir kannast viö fyrirtækiö
Magnús Benjaminsson & Co„ og
margir eru þeir orönir, sem hafa
keypt þar úr eöa klukku, eöa hafa
látiö gera viö úriö sitt þar, þau
niutiu og fimm ár, sem þetta fyr-
irtæki hefur starfaö i höfuöstaö
tslands.
En hver var Magnús Benja-
minsson? Þeir, sem hafa skoöaö
smiöisgripi hans, sem varöveittir
eru I Þjóöminjasafni Islands,
munu ekki draga i efa aö maö-
urinn hafi veriB óvenjulegur
snillingur á sinu sviBi. En fleira
er merkilegt um Magnús Banja-
minsson en verk hans, þótt þau
ein hefBu nægt til þess aö skapa
honum viröulegan sess i íslands-
sögunni.
mörg, og meöal beztu vina þeirra
voru Finnbogi Rútur Þorvaldsson
prófessor og kona hans, Sigriöur
Eiriksdóttir hjúkrunarkona. Mér
var þaö þvi sérstakt ánægjuefni,
þegar dóttir þessara merkis-
hjóna, Vigdis Finnbogadóttir,
varö leikhússtjóri hjá Leikfélagi
Reykjavikur. Hann faöir minn
heföi haft gaman af aö lifa þann
atburB aö sjá stúlkuna „sina”,
hana Vigdisi, taka viö leikhús-
stjórninni I IBnó.
— Faðir þinn hlýtur aö hafa
veriö mjög störfum hlaðinn maö-
þegar móöir þeirra fór út til ein-
hverra verka. Þar á bænum var
klukka, og nú haföi slagverk
hennarveriö bilaö um skeiö. Þeg-
ar móöirin kom inn haföi pabbi
tekiB verkiB úr klukkunni og
skrúfaB þaö allt I sundur. Eins og
nærri má geta, snupraöi móöirin
son sinn fyrir tiltækiB, þvi auövit-
aö datt henni ekki i hug aö hann
kæmi klukkunni saman aftur. En
þaö eraf drengnum og klukkunni
að segja, aö hann náöi aö setja
hana saman á ný, og meira aö
segja aö laga þaö sem úrskeiöis
haföi gengiö I slagverki hennar.
Þannig varB þetta ævintýri
þeim báðum til góös, þvi aB
eftir þetta var fariö aB fá
pabba til þess aö lita á úr og
klukkur I grenndinni, ef eitt-
hvaö var aö þeim. Mjög oft tókst
honum aö gera viB bilaöa
hluti, og þannig fór snemma orö
af hagleik hans , og áöur en hann
fór aö læra handverk sitt.
— Nú smiðaöi faöir þinn fleiri
hluti en klukkur, til dæmis
stjörnukiki. Manst þú, þegar
hann var aö búa hann til?
— Nei, þaö var fyrir mitt
minni. Hins vegar man ég, aö
stjörnukikirinn átti sitt sérstaka
herbergi i húsinu, og þaö var stór
stund hjá mér, þegar ég fékk
fyrst að stiga inn fyrir þann
þröskuld, ganga að kikinum og
horfa til stjarnanna. Þaö var ó-
gleymanleg stund. En inn i þetta
herbergi var ekki hleypt hvrrjum
sem var, og pabbi stóö yfir mér á
meöan ég var þarna inni.
— Veizt þú, á hverjum smiöis-
gripa sinna faðir þinn haföi mest-
ar mætu-?
— Nei, það veit ég ekki, þvi ég
heyröi hann aldrei tala um þá
hluti. Hann var mjög hlédrægur
maöur, og ég held meira aö segja
að honum hafi ekki verið fullkom-
lega ljóst hvilikir dýrgripir það
voru, sem hann haföi daglega
handa á milli. Hann var allur i
verki sinu, sökkti sér niður i þaö
og var næstum eins og i öörum
heimi. Hann vann oftast aö
hugðarefnum sinum seint á
kvöldin, ótruflaöur af öörum,
nema þegar ég var aö skoppa I
kringum hann, en þó aö aörir
heföu veriö nærstaddir, hygg ég
aö það heföi ekki truflaö hann
neitt, svo mjög var hann á valdi
verkefnisins.
Tæp öld hefur liðið
— Sverrir Sigurðsson, kannski
ég spyrji þig næst: Hvenær tókst
þú viö fyrirtæki tengdafööur
þins?
— Þaö var áriö 1933, sem Hjört-
Eyfirðingur að
uppruna
Hingaö eru nú komin hjónin
Maria Magnúsdóttir, kjördóttir
Magnúsar Benjaminssonar, og
Sverrir Sigurösson og ætla aö
segja lesendum Timans frá þess-
um merkilega manni og starf-
semi hans.
— Og þá er bezt aö frúin byrji.
Hvar var faðir þinn fæddur,
Maria?
— Hann fæddist aö Stekkjar-
flötum i Eyjafiröi 6. febrúar 1853.
— Nú, hann hefur þá fæözt
sama áriö og Stephan. G. Og ólst
faðir þinn svo upp i Eyjafirði?
— Já, að mestu leyti. Þaö bar
snemma á miklum hagleik hjá
honum, og hann mun hafa veriö
fjórtán ár a þegar hann hóf aö
læra gullsmiði. Hann hætti þó þvi
námi, en sneri sér aö úrsmiöi og
læröi þá iön, fyrst á Akureyri, en
siöan i Kaupmannahöfn, þar sem
hann var eitt ár viö nám. Hann
kom heim frá námi áriö 1881, og
fór þá aö verzla meö úr og klukk-
urá Vesturgötu 17 i Reykjavik, og
varþar i nokkur ár, en slöan flutt-
istverzlunin i Veltusund.þarsem
hún heiirveriö siöan. Hann keypti
hús, sem Rafn Sigurösson skó-
smiöur haföi átt, og stóö viö
Veltusund. Pabbi breytti húsinu
og byggöi viö þaö, og haföi þar
bæöi verkstæöi og búö, en auk
þess bjó hann sjálfur i húsinu meö
fjölskyldu sinni um árabil.
Fyrirtækið var stofnaö 21.
septemb. 1881, og varö þannig 95
ára á siöast liönu hausti. En þótt
fyrirtækiö hafi mestan hluta ald-
urs sins verið til húsa á sama
staö, aö fyrstu árunum undan
skildum, er langt frá aö allt hafi
veriö i sömu skoröum allan tim-
ann. Verkstæöiö var stækkaö, og
ibúöin, sem var fyrst niðri, flutt-
istuppá efri hæö, en verkstæöi og
búö voru niöri.
Stóð að stofnun Leik-
félags Reykjavíkur og
Iðnskólans
— En þótt Magnús Benjamins-
son væri mikill listamaöur i iön
sinni, þá mun hann hafa látiö
fleiri hluti til sin taka?
— Já, þaö er rétt. Hann var
einn af stofnendum IBnaöar-
mannafélagsins og iönskólans.
Enn fremur átti hann sæti i
bæjarstjórn Reykjavlkur, en þótt
þaö væri ekki lengi, þá rnark-1
aöi vera hans þar sin spor.
Hann bar þar fram tillögu
um stofnun leikfélags I Réykja-
vik, enda var leiklist og allt
sem hana snertir honum mik-
iö hjartans mál. Hann varö
þvi einn þeirra sem stóöu aö
byggingu Iönaöarmannahússins,
stofnun Iönskólans og stofnun
Leikfélags Reykjavikur, en eins
og alþjóö veit, hefur Leikfélagið
jafnan veriö til húsa i Iönaöar-
mannahúsinu, sem löngum hefur
gengiö undir nafninu Iönó.
Pabbi og mamma voru vin-
Boröklukka, sem sýnir tunglkomn, mánaoaraag og ar. m«a uuuu
smföaði Magnús Benjaminsson áriö 1910-1911. Hún er nú á Þjóöminja-
safni islands.
sem eftir hann liggja?
— Þaö geröi hann á kvöldin og
nóttunni, aö loknu löngu og
ströngu dagsverki. Ég man, aö ég
sóttist mikið eftir þvi aö snúast i
kringum hann á kvöldin, þangaö
til ég varð aö fara f rúmiö, en þá
fóru börn fyrr aö sofa en nú ger-
ist. Mér þótti óskaplega gaman,
ef ég fékk aö snúa hverfisteini eöa
snerta á einhverju verkfæri sem
hættulaust var aö leyfa mér að
handleika.
— Hann hefur oft þurft aö nota
brýnslutæki eins og hverfistein?
— Já, hvort þaö nú var! Þaö
voru ekki margir skurölæknar i
henni Reykjavik, þegar ég man
fyrst eftir, og þeir fáu sem hér
voru, höföu ekki i önnur hús aö
venaa en til fööur mins, þegar
þeir þurftu aö láta brýna kutana.
Þeir komu aö minnsta kosti alhr
til pabba, svo mikiö er víst. Ég
man vel, aö mér stóö ógn af þess-
um eggjárnum, sem þeir komu
meö, liklega af þvi aö ég vissi, aö
eggjarnar voru notaöar tilþess aö
skera i hold lifandi manna. Þó
held ég aö mér hafi snemma skil-
izt, aö sjúklingarnir væru sofandi,
og fyndu þvi ekki neitt til, þegar
veriö væri aö skera þá upp.
Læknarnir, sem erindi áttu viö
pabba.uröu vinirhans og félagar.
Þótt ég segi sjálf frá, þá var
heimili foreldra minna mikiö
menningarheimili, þar sem
margir komu, ekki sizt forystu-
menn I þjóölifinu og mörg andans
stórmenni. A sunnudagsmorgn-
um komu vinir og kunningjar
pabba til hans, boröuöu hákarl og
brauð og supu á vini meö. Hákarl-
inn var skorinn meö sérstökum
hnif, sem þeir höföu smiðaö i
sameiningu, pabbi og Stefán
Eiriksson hinn oddhagi. Pabbi
haföi auövitaö annazt járnsmiö-
ina, en Stefán smiöaöi skaftiö og
póleraði þaö. Ég átti aö sjá um aö
ekki skorti brauö, og svo var ég
alltaf á hlaupum meö fullan
bakka af brauöi ofan af lofti og
niöur á skrifstofu, þar sem pabbi
sat meö vinum sinum og gæddi
þeim og sjálfum sér á krásunum.
— Ég á margar ánægjulegar
minningar um þessar veizlur,
sem pabbi hélt vinum sinum.
Á valdi verkefnisins
— Þú sagbir áöan, Maria, aö
snemma hafi boriö á hagleik hjá
fööur þinum?
— Já, þaö er mér kunnugt um.
Einhverju sinni, þegar hann var
drengur heima á Stekkjarflötum,
bar svo til sem oftar, aö honum
var faliö aö gæta systkina sinna,
Þessi klukka er nú i húsi Eim-
skipafélags islands i Reykjavik.
Hún er I eigu Reykjavikurborgar.
Á máli úrsmiöa heitir hún
„sekúndpendúlúr”. Hún er smfö-
uö 1916-1917.
ur Björnsson, Ólafur Tryggvason
og ég uröum þátttakendur I þess-
ari starfsemi ásamt Magnúsi
Benjaminssyni, sem þá var mjög
tekinn aö eldast, oröinn áttræður,
ogaömestu hætturaö vinna sjálf-
ur. Þegar svo Magnús lézt, tæp-
lega niræöur aö aldri, tók Krist-
inn Magnússon, kjörsonur
Magnúsar, viö hans hlut I fyrir-
tækinu, og siöan ekkja Kristins
eftir hans dag. Allan þennan tima
hefur fyrirtækiö verið rekiö meö
sama nafni, og starfsemin hefur
verið hin sama I megindráttum,
þaö er að segja viðgerö og sala á
úrum og klukkum. En nú hefur
þessu verið slitið. Fyrirtækiö
Magnús Benjaminsson & Co. er
ekki lengur til. Þaö er, held ég,
bezt aö ég lofi staöfestingu þess
aö fljóta hér meö, fyrst viö er.um
á annaö borö aö spjalla um
Magnús Benjaminsson og ævi-
starf hans.
„Magnús Benjaminsson úr-
smiöameistari stofnaöi fyrirtæki
sitt 21. sept. 1881. Þaö varö þvi 95
ára 21. sept. 1976. Ariö 1933 tókum
viö, núverandi eigendur, Hjörtur
R. Björnsson, Sverrir Sigurösson
og Ólafur Tryggvason viö fyrir-
tækinu, ásamt Magnúsi Benja-
minssyni, sem þá var oröinn far-
inn aö heilsu. Hann lézt 2. marz
1942, 89 ára aö aldri. Hinn 3.
febrúar, 1934, segir svo i 8. máls-
grein: „Þó skal engum okkar,
öðrum en Magnúsi Benjamins-
syni, heimilt aö halda firmanu
áfram, án hans samþykkis.” Og
siöar i þessari sömu málsgrein
segir svo: „Veröi félaginu slitiö,
og verzluninni eigi haldiö á-
fram, má enginn, nema Magnús
Benjaminsson, nota firma-
nafniö.” Mikiö til vegna þessarar
málsgreinar og ýmissa annarra
aöstæöna, höfum við félagar
ákveðið, i fullu samkomulagi,
aö leggja fyrirtækið niöur
nú um áramótin, áður en öldr-
unareinkenna færi að gæta
svo nokkru nemi. Viö þökkum öll-
um þeim fjölda viöskiptavina um
land allt, sem hafa haldiö tryggö
viö nafn snillingsins, sem viö tók-
um viö af.”
Magnús Benjaminsson var
ákaflega vinsæll maöur, og eng-
inn efi er á þvi, aö fyrirtækiö sem
bar nafn hans, naut þess mjög,
þótt sjálfur væri hann horfinn af
sviðinu.
Gestrisið
menning arhei mili
— Maria, vilt þú ekki segja mér
meira um heimilislif foreldra
þinna?
— Eins og ég hef þegar sagt, þá
var ákaflega gestkvæmt á æsku-
heimili minu, bæði af Reykvik-
ingum og fólki utan af landi.
Margir komu vegna þess aö þeir
þurftu á læknishjálp aö halda, og
þá dvöldust þeir hjá okkur, þang-
aö til þeir voru orðnir heilir
heilsu.
A uppvaxtarárum minum voru
berklarnir i algleymingi, margir
leituöu hingaö vegna þeirra, og af
þvi aö pabbi var Norðlendingur
og þekkti marga, kom þaö af
sjálfu sér aö Norölendingar, og
einkum Eyfiröingar, kæmu til
okkar, þegar leiöir þeirra lágu til
Reykjavikur. Margt af þessu fólki
var meö berkla, og þurfti stund-
um aö biöa langtlmum saman
heima hjá okkur, þangaö til þaö
komst aö á Vifilsstööum, en þar
var mjög setinn bekkurinn og oft
langur biðlisti á þessum árum. —
Ég man, aö einu sinni kom stór-
bóndi innan úr Eyjafiröi meö
tvær stúlkur, dóttur sina og
frænku. Þær voru báöar meö
berkla, og biöu hjá okkur eftir þvi
aö komast i Vifilsstaði.
— Þiö hafið samt ekki smitazt
af umgengni viö sjúklingana?
— Nei, enda var móðir min,
Sigríður Einarsdóttir, framúr
skarandi þrifin og reglusöm. Hún
sauð, sérstaklega, allt sem
sjúklingarnir notuöu, matarilát,
sængurföt og annaö, sem liklegt
var til þess aö bera sýklana á
milli manna.
Séra Arnór i Hvammi
— Fleiri utanbæjarmenn munu
hafa heimsótt foreldra þina en
þeir sem áttu erindi til Reykja-
vikur vegna veikinda?
— Já, þaö er alveg rétt. Til
dæmis dæmis komu þingmenn oft
til okkar. Þar er'mér alveg sér-
staklega minnisstæöur séra
Amór i Hvammi, en hann og faöir
minn voru miklir vinir. Ég man
enn, hve gaman mér fannst aö
heyra þá tala saman, — og satt aö
segja ekki af einni saman fróö-
leiksfýsn! Séra Arnór var nefni-
lega afar fljótmæltur, og þaö svo
mjög, aö pabbi átti oft erfitt meö
aö skilja hann. Pabbi þurfti þá
stundúm aö gizka á, hvaö prestur
Gluggi I verzlun Magnúsar Benjarafnssonar & Co. aö afstaöinni breytingu fyrir hálfum öörum áratug.