Tíminn - 23.01.1977, Blaðsíða 32

32
itó'i'i'il'iUJil’!
Sunnudagur 23. janúar 1977
Anton AAohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Asíu
Lengi hafði Berit veitt
athygli einkennilegri,
hvitri turnbyggingu á
hæð einni skammt frá
veginum. Er þau komu
nær, sá Berit, að bygg-
ingin var mjög sér-
kennileg. Hún var alveg
sivöl, en mjög mikil um
sig miðað við hæðina.
Byggingin var alveg
gluggalaus og á henni
sáust engar dyr. Ekki
vottaði fyrir þaki, og leit
þessi bygging út að ofan
eins og skellt hefði verið
ofan af henni með stórri
sveðju. Ekki gat Berit
neitt hugsað sér til hvers
þessi bygging hefði ver-
ið notuð.
,,Hvers konar turn er
þetta?” sagði hún við
Alexej.
„Þetta er einn ,,turn-
grafreitur” Parsanna”,
svaraði Alexej.
„Turngrafreitur?
Hvað merkir það?”
spurði Berit undrandi.
,,Og hvað er Parserar?
Ég hef aldrei heyrt þann
þjóðflokk nefndan”.
,,Ef þér hafið ekkert
heyrt um þetta áður,
þá er ekki svo auðvelt að
útskýra það i flýti”,
svaraði Alexej. ,,En ég
skal nú samt reyna”,
bætti hann við brosandi.
,,Þér vitið það, að nú á
timum eru flestir Persar
Múhameðstrúar, en fyrr
á timum var þvi ekki
þannig farið. Þá tilbáðu
menn guðinn Soroaster
hér i Persiu. Flestir,
sem héldu fast við þessa
trú, voru reknir úr landi,
er Múhameðstrúarmenn
náðu völdum i Persiu.
Þessi trúflokkur, sem
kenndur er við
Soroaster, hafur siðan
orðið fyrir ofsóknum
viða i Asiu, og er nú tal-
ið, að þeir, sem fylgja
þessum trúflokki , séu
ekki yfir eitt hundrað
þúsund manns. Eru þeir
flestir búandi i Vestur-
Indlandi, i héraðinu um-
hverfis stórborgina
Bombay og nefnast þar
Parserar. Eru þeir mjög
dugandi, ráða yfir
miklum auðæfum og
prúðir og virðulegir i
framkomu. Þeir skipa
þvi viða hin æðstu em-
bætti. í sjálfri Persiu
eru varla eftir meira en
tiu þúsund Parserar og
eiga þeir aðallega heima
hér i kringum Kirman.
Venjulega er talið, að
Parserar tilbiðji eldinn,
séu eldsdýrkendur, en i
raun og veru tilbiðja
þeir allar „höfuðskepn-
umar” eld, loft, vatn og
jörð. Leggja þeir mikla
helgi á þetta allt og
telja, að ekkert óhreint
megi saurga þessar
höfuðskepnur. Lik dá-
inna manna telja þeir
óhrein. Þeir hafa þvi
fundið upp á þvi sér-
kennilega snjallræði, að
byggja þessa steinturna
fyrir grafreiti eða leg-
staði. Á Persnesku heita
þeir Dekhme, — en Eng-
lendingar hafa riefnt
þessa tuma „Tovers of
Silence” — þagnar-
tuma. Þegar einhver af
þessum trúflokki deyr,
þá er lik hans flutt i
barnatíminn
voru komin þétt að
hinum volduga borgar-
múr. Umhverfis borgina
Kirman eru tiu metra
háir múrveggir, gerðir
úr sólþurkuðum leir.
Flest húsin inni i borg-
inni eru byggð úr sama
hátiðlegri skrúðgöngu út ódýra, ógeðslega bygg-
að næsta turni. Þar er ingarefni. Bærinn er þvi
likinu veitt móttaka af
háttsettum embættis-
manni og þvi lyft upp á
tuminn. Gammarnir, —
stóru ránfuglamir, sem
halda sig i trjánum
kringum turnana, —
mjög óásjálegur. Göt-
urnar þröngar og
óþokkalegar og húsin
hrörleg. öll vom þau
mjög vonsvikin, er þau
litu borgina. Þau höfðu
búizt við meiri menn-
fullkomna svo þessa út- ingu og þægindum, og
för”.
„Annars er þessi fróð-
leikur litt fallinn til að
skemmta ungri stúlku”,
hélt Alexej áfram. „Hér
er svo margt annað
skemmtilegra að tala
um, t.d. hin undrafögru
teppi, sem þeir búa til
hér. Borgin Kirman er
fræg um öll Austurlönd
fyrir hin fögru heima-
gerðu teppi. Ennþá hef-
ur vélaöldin ekki getað
breytt þessu. Teppin eru
enn unnin með nákvæm-
lega sama vinnulagi og
um aldamótin 1600. Við
verðum að hvila okkur
hérna á morgun, áður en
við höldum lengra
áfram, og þá væri mér
gert sér vonir um að fá
að njóta góðrar að-
hlynningar eftir þessa
löngu og ströngu ferð.
Alexej, sem vissi hvað
þeim leið, útskýrði fyrir
þeim, að þau gætu ekki
búizt við neinu Gósen-
landi hér. Hann sagði
þeim, að nær þvi öll
Suður-Persia væri hálf
gróðurlaus háslétta.
Þéttbýlu og gróðursælu
héruðin lægju öll i norð-
vestur-hluta landsins.
„Hér um miðbikið eru
aðeins gróðurblettir á
við og dreif eins og hér i
kringum Kirman. Ég
þekki nú litið til stað-
hátta i Noregi, en ég
sönn ánægja að sýna þér hefði haldið, að það væri
þennan fagra vefnað”. ekki mjög ólikt og hér.
Berit hafði alveg
gleymt sér við að hlusta
á frásögn Alexej, og tók
ekkert eftir, fyrr en þau
Ég hef heyrt, að byggðin
sé aðallega við strönd-
ina, en innri hluti lands-
ins væri mestmegnis
ekki
HÐEÍaJó Ei/vn óiCrRKEf T U Eaja/,
OCr bjö ER. icr HPÍ-TTUR.. .
.... Þl/i £(7 HELD HÐEG HHLDi
ÞCTTR íkki ÖLLU LLNEtUK ÚT.
óbyggðir. Er það
rétt”?
„Jú, það er rétt, sem
þú segir um byggðina”,
svaraði Árni, „en hjá
okkur i Noregi eru engar
eyðimerkur. Þar eru há
fjöll, — fjöll, sem sýnast
blá i fjarlægð, með tær-
um lækjum og fössum og
jöklum, sem glansa á
háfjöllunum”, bætti
Árni við með fjarrænt
blik i augum.
í Kirman var ekkert
veitingahús, sem boð-
legt þótti Evrópumönn-
um, en Alexej var kunn-
ugur rússneska ræðis-
manninum og bjóst við,
að hann myndi geta tek-
ið á , móti þeim. Hann
sagði, að ræðismaðurinn
væri sérstaklega gest-
risinn, geðfélldur, gam-
all maður.
Þetta reyndist lika
rétt. Strax og ræðis-
maðurinn frétti um
þessa sjaldséðu gesti,
sagði hann, að hús sitt
stæði þeim opið. Hann
bjó i gömlu, rúmgóðu,
fallegu húsi. Hann hafði
nóg af herbergjum og
rúmum og margt þjón-
ustufólk. Hann bauð
Alexej lika að gista hjá
sér. Berit hlakkaði mjög
til að fá að sofa i venju-
legu rúmi. Það var svo
langt siðan hún hafði
notið þeirra gæða.
Þessi gamli maður var
ákaflega hrifinn af þess-
ari heimsókn. Hann var
ekkjumaður og barn-
laus, og mjög einmana
hér i Kirman. Hann
sagðist vera eini
Evrópumaðurinn i bæn-
um. Á borðum var um
kvöldið allt það bezta i
mat og drykk, sem i búr-
inu fannst, og öllum var
létt i skapi. Berit roðn-
aði og hálf fyrirvarð sig,
er hún minntist þess, að
ekki var nema hálfur
mánuður siðan ofurst-
inn, vinur hennar og
frændi, var drepinn, og
nú sátu þau i veizlu og
skemmtu sér. Henni
fannst hún vera léttúðug
og gleymin og hefði helzt
viljað draga sig i hlé, en
það gat orðið til að eyði-
leggja kvöldið fyrir hin-
um, og að þvi vildi hún
ekki stuðla.
7. kafli
Þau voru öll þreytt um
kvöldið og fóru seint á
fætur. Þegar þau höfðu
þegið hressingu, fóru