Tíminn - 23.01.1977, Blaðsíða 33

Sunnudagur 23. janúar 1977

33
þau með ræðismannin-
um og Alexej að skoða
hin heimsfrægu teppi og
sjá hvemig þau væru of-
in. Þótt þessi teppi væru
gerð af mikilli list, þá
fannst þeim systkinun-
um ekki mjög mikið um
þau. Á ferðum sinum
höfðu þau séð svo mikið
af austurlenzkum iðn-
aði, að þeim var það
ekkert nýmæli. Árna
þótti miklu meira gam-
an að koma inn til silfur-
smiða og á vinnustofur
málmiðnaðarmanna og
sjá handtök þeirra.
Hann undraðist, hve
þeir gátu gert fagra
gripi með einföldum
verkfærum. Þar voru
dýrindisskálar, föt og
skrautgripir. Slik lista-
verk taldi Árni, að
sjaldnast væru á boð-
stólum i Vesturlöndum.
Og ódýrt var þetta. Ef
Árni hafði skilið smiðina
rétt, þá seldu þeir skart-
gripina aðallega eftir
vigt og tóku sáralitið
fyrir vinnu sina.
Þegar setið var að
hádegisverði, kom
ræðismaðurinn með þá
tillögu, að þau færu öll
eftir hádegið i dálitla
ökuferð að borgar-
rústum Dariusar, en þá
voru fornfræðingar ein-
mitt að grafa þær upp.
Hann fullvissaði þau
um, að þetta væru mjög
merkilegar rústir. Það
væru um tiu kilómetrar
út að rústunum, og þau
yrðu aldrei nema þrjá
klukkutima i ferðinni.
Frú Curgon sagðist vera
þreytt og vildi hvila sig,
þar sem þau yrðu að
leggja upp aftur næsta ,
dag. Kitty sagði ekki
neitt, en ræðismaðurinn
áleit að hún væri sama
sinnis. Þau urðu þvi
fjögur, sem fóru: Árni, ■
Berit, Alexej og ræðis-1
maðurinn. Hann átti,
gamlan, fjórhjólaðan
vagn, sem tveir, stórir
hestargengu fyrir. Berit i
fannst það vera regluleg
nautn að setjast i þessi
mjúku vagnsæti. F\rst
óku þau sama veginn og
þau höfðu komið um ■
kvöldið. Þau fóru i gegn-
um sömu blóma-
breiðurnar, og nú sá
Berit betur en áður, hve
undur fagrar þær voru.
Aldrei á ævi sinni hafði
hún séð slikar blóma-
breiður.
Eftir dálitla stund
beygðu þau út af aðal-
veginum og stefndu á
hæðardrög i norðvestur- [
átt. Að baki þeim voru
hinar fornfrægu borgar-
rústir. Berit sat i fram-
sætinu við hlið ræðis-
mannsinns og leit á ný
yfir blómaskrúðið. Allt
umhverfið var svo frið-
sælt og fagurt.
,,Nei, Berit!” kallaði
Árni allt i einu. ,,Sjáðu
þetta einkennilega
dökka ský, rétt að baki
okkar”.
Bæði Berit og ræðis-
maðurinn litu við. „Guð
hjálpi okkur! Þetta eru
engisprettur”, hrópaði
ræðismaðurinn.
„Hvilikur ægilegur
fjöldi! Bara að þær
steypist ekki yfir okk-
ur”.
En það var einmitt,
sem þær gerðu. Eftir
nokkur augnablik hafði
þetta ægilega, dökka ský
náð þeim, og þvi fylgdi
einkennilegur, brakandi
þytur. Seinna var Árna
sagt, að þetta hljóð
myndaðist á fluginu,
þegar afturlappirnar
strykjust við vængina.
Loftið umhveríis þau
varð gljáandi og blik-
andi. Milljónir mílljóna
af þessum gulbrúnu,
gljándi skordýrum
skullu á fólkinu og vagn-
inum og mergðin var
svo mikil, að alveg von-
laust var að bera hönd
fyrir höfuð sér. Þótt
fólkið reyndi að berja
frá sér, þá var það eins
og að slá út i loftið.
Nokkur hundruð, eða ef
til vill þúsundir. féllu
dauðar við höggin, en
önnur hundruð og þús-
undir steyptu sér þá yfir
vagninn. Hestarnir
trylltust og þutu eitt-
hvað út i loftið með
vagninn. Kjálkarnir
brotnuðu og vagninn sat
eftir, en hestarnir þutu
út i loftið. í þvi tókst
þeim Árna og Alexej að
draga tjaldið yfir vagn-
inn og loka gluggunum.
Þeim létti, en hræðilegt
var að sjá, hvernig þau
litu út. Þau voru öll löðr-
andi i blóði, en i
sætunum og á gólfinu
lágu hrúgur af dauðum
engisprettum. A vagn-
inum dundi eins og dynj-
andihaglél. Það dimmdi
úti fyrir gluggunum og
loftið inni var þrungið af
ógeðslegri, væminni
lykt.
Ekkert þeirra gat gert
sér þess fulla grein, hve
lengi þau sátu þarna
innilokuð, en Berit
fannst liðinn fullur
klukkutimi, er loks fór
að grána úti fyrir
gluggunum, og ekki
dundi eins þétt á vagn-
inum. Svo varð skyndi-
lega bjart, og skýið var
liðið hjá eins skyndilega
og það kom.
Berit varð fyrst til að
opna glugga. Langt i
burtu sá hún skýið
bverfa i norðurátt. Svo
leit út sem þetta lifándi
ský varu um 100 metra
þykkt, og ef til vill
nokkrir kilómetrar á
hvorn veg. Hvilikur
ótölulegur fjöldi dýra
var i þessu þykkni!
Vafalaust margir
milljarðar (þúsundir
milljóna). En hvar voru
blómabreiðurnar? Berit
glennti upp augun. Ekki
eitt einasta blóm var
sjáanlegt. Ekki eitt ein-
asta blað eða stilkur.
Umhverfis þau var kol-
svart flag. Engisprett-
umar höfðu eytt öllum
gróðri eins og eldur
hefði geisað. Nú skildu
þau Árni og Berit, hvers
vegna engisprettumar
eru taldar i hinum sjö
plágum i bibliunni.
Ökumaðurinn fór af
stað að leita að hest-
unum. En vagninn var
eyðilagður og i honum
gátu þau ekkert komist.
Þau urðu að sleppa þvi
að sjá borgarrústirnar
og fara gangandi aftur
til Caha,
Árni var með allan
hugann hjá engisprett-
unum og lét ræðismann-
inn aldrei i friði með
spurningunum: Hvers
vegna hópuðust þær
saman i svona gifurlega
hópa?” En ræðismaður-
inn gat fáu svarað. Hann
var litlu fróðari. En
hann sagði, að svona
óskaplegur fjöldi, eins
og i dag, sem liti út eins
og heljarmikið þrumu-
ský, væri mjög sjald-
gæft. Hann sagði, að
slikt kæmi aðeins fyrir á
margra ára fresti.