Fréttablaðið - 17.02.2006, Blaðsíða 51

17
Bíllinn þarf sínar olíur og vökva
og í ferðahóp getur verið sniðugt
að skiptast á með aukabirgðir.
Einn getur til dæmis verið með
gírolíu og bremsuvökva, sá næsti
með kælivatn og sjálfskiptiolíu
og sá þriðji með mótorolíu og
rúðuvökva, sem skyldi ekki van-
meta. Þótt takist að koma í veg
fyrir bilun þar sem bíllinn missir
vökva, er hann oft stopp þar til
fyllt hefur verið á hann.
Matarolían gleymist líka allt-
of oft, en hún kemur að góðum
notum þegar er komið að elda-
mennskunni.
Ekki gleyma...
Olíum
Gunnar hefur líklega farið víðar en
flestir jeppamenn. Lengsti túrinn
hans var 55.000 km og lá í gegnum
fjórar heimsálfur: Evrópu, Afríku,
Suður-Ameríku og Norður-Amer-
íku. Þá hefur hann ekið samtals um
20.000 km á Grænlandsjökli og á
fáa bletti eftir ókannaða á Íslandi.
Líklega væri hægt að sækja ráð um
nánast hvað sem er í reynslubanka
Gunnars en að þessu sinni er það
spottaleikfimin sem er til umræðu.
„Til að byrja með er rétt að nefna
að það verður alltaf fínna og jafn-
ara átak með því að spila bíla upp
en að kippa í þá með spotta. Seinni
kosturinn verður þó oftar fyrir val-
inu því hann er fljótlegri,“ segir
Gunnar.
„Góður teygjuspotti virkar lang-
best en að sama skapi er hann
hættulegastur. Ef hann slitnar
getur hann skotist í bíla og menn
og valdið töluverðu tjóni. Þess
vegna ætti aldrei að nota trosn-
aðan teygjuspotta. Hvort hann er
ofinn eða vafinn er sennilega ekki
höfuðatriði. Ég nota sjálfur vaf-
inn spotta en ætla ekki að dæma
um hvort þeir séu betri en ofnir.
Það eru mjög misjafnar skoðanir á
því. Aðalatriðið er að það sé mikil
teygja í honum. Þá er höggið ekki
eins mikið,“ segir Gunnar.
Þegar kippt er í bíl með teygju-
spotta segir Gunnar að teygjan í
spottanum sé í raun notuð til að
draga. „Maður keyrir á fullri ferð
inn í spottann. Þegar hann neitar
að teygjast meira kúplar maður frá
og stígur á bremsuna. Síðan bíður
maður og teygjan sér um vinnuna.
Með þessari aðferð er hægt að losa
upp stærra og þyngra farartæki en
maður er sjálfur á.“
Gunnar ítrekar að það beri að
fara að öllu með gát við slíkar til-
færingar. „Það verður að notast
við gríðarlega góðar festingar á
bílunum. Það er góð regla að setja
eitthvað á spottann, til dæmis úlpu
eða teppi, þannig að ef hann slitnar
þá dettur hann niður frekar en að
skjótast eins og eldibrandur út í
loftið. Umfram allt á ekki að standa
á milli bíla sem eru með teygju-
spotta á milli sín. Ef hann slitnar
getur farið mjög illa.“
Gunnar segir margar fleiri
aðferðir færar þegar kemur að því
að losa bíla úr festum. „Ef menn eru
einir á ferð er jafnvel hægt að nota
drullutjakk til að draga. Þá er hann
festur og spotti settur í hann úr
bílnum. Tjakkurinn dregur svo bíl-
inn áfram. Það er reyndar svo lítil
færsla í tjakknum að það er ekki
hægt að nota spotta með teygju í
þessa aðferð,“ bætir Gunnar við.
Teygjuspottinn bestur
Það er ekki alveg sama hvernig bílar eru dregnir úr festum. Of mikil átök geta eyðilagt
bíla og valdið slysum. Reynsluboltinn Gunnar Valdimarsson gefur lesendum góð ráð.
Gunnar segir að þótt spilið henti oft betur grípi menn oftar til spottans, enda sé það fljót-
legra. FRÉTTABLAÐIÐ/E.ÓL.
Teygjuspotti er hentugastur til að draga
bíla úr festum. Það borgar sig þó að standa
hvergi nærri.
Drullutjakkur er rúmlega metra
langur tjakkur sem hægt er að
nota til dæmis til að lyfta einu
horni jeppa á meðan er verið að
skipta um dekk eða setja möl eða
snjó undir hjólið til að losna úr
festu.
Í stað þess að fara undir grind,
hásingu eða bita undir bílnum
eins og venjulegir tjakkar gera
er algengast að sætið á tjakknum
sé sett undir stuðara, dráttarkúlu
eða jafnvel kastaragrind.
Til hvers er...
Drullu-
tjakkur?
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ { á fjöllum } ■■■■