Réttur - 01.02.1927, Qupperneq 23

Rjettur]
ÖRBIRGÐ
25
Hún er svo tötralega búin, að það stingur í stúf við
fötin á flestutm eða öllum), sem þarna eru. Og það er svo
mikið fát á svip hennar og hreyfingum, að mönnum
verður ósjálfrátt að fylgja henni með augunum, þar
sem hún reikar fram og aftur.
Hún er ef til vill að svipast eftir sæti, en enginn
stendur upp til að bjóða henni að setjast. Það vita lík-
lega fæstir þarna, að hún hefir gengið all-langa leið til
kirkjunnar og sjálfsagt verið búin að starfa eitthvað
um morguninn áður en hún lagði af stað. Tillit sumra
er líkt eins og þeir vildu segja: »Hvaða erindi skyldi
þessi ræfill eiga í kirkju«. Alt útlit hennar er í skerandi
ósamræmi við umhverfið þarna, og þess vegna vekur
nærvera hennar óþægindi og sársaukablandna gremju.
Skyldi hún hafa hugmynd um! það? Augu hennar fyll-
ast af tárum. Varirnar titra og kjökurdrættir koma
ki'ingum! munninn. Hún snýr hratt til dyra og hverfur
út úr kirkjunni. Enginn aftrar því. Þetta er hrepps-
ómagi, vanstilt og óþjál í skapi. Hefir lengst af æfinnar
verið notuð til að gegna skarnverkum fyrir sama sem
ekkert kaup.
Enginn gat verið að hugsa um> hvað af henni Sveitar-
Gunnu varð. Messugerðin heldur áfram til enda. Svo
hyrja heillaóskir, hlý handtök, ástúðleg orð, fögnuður
og bros.
Fólkið fer að streyma út, út í sólskinið til að tala við
vini og kunningja, eða týgja sig til heimferðar.
Það er þægilegt að anda að sjer blessuðu vorloftinu
ómenguðu, eftir hitasvækjuna inni. Mönnum líður vel
í meðvitundinni um það, að hafa tekið þátt í helgri at-
höfn og notið blessunar hennar.
Þeir finna sig ljettari og glaðari eins og sál þeirra
hefði baðað sig í endurnærandi laug.
Kirkjan tæmist á fáum m'ínútum.
En í einu horni kirkjunnar stendur Sveitar-Gunna í
fátæklegu fötunum sínum. Hún heldur vasaklút fyrir