Réttur - 01.02.1927, Blaðsíða 25

Iljettur]
ÖRBIRGÐ
27
segir hann. Þá bregður gleðibjarma á andlit hennar og
tárin koma fram í grátþrútin augun, en það eru gleði-
tár.
»Guði sje 'lof!« segir hún eins og ljett sje af henni
þungri byrði. »Jeg átti ekki þennan klút. Jeg fjekk
hann að láni í morgun og mjer hefði þótt sárt, að geta
ekki skilað honuim aftur. Þið hafið gert mjer greiða.
Jeg hefði farið alla leið til baka að leita að honum. Jeg
þakka ykkur kærlega fyrir.« Hún segir þetta svo barns-
lega og einlæglega, að engum dettur í hug að brosa. Það
er eins og öll hennar velferð sje undir því komin, að
geta skilað klútnum. Svo varpar hún kveðjuorðum á
fólkið og snýr við á harða spretti.
Hestarnir brokka eftir veginum. Gunna er jafnhliða
þeim um stund. Hún er aftur orðin lafmóð og eldrauð
og sveitt í andliti.
»Þarftu að flýta þjer svona mikið?« segir einhver í
hópnum.
»Já, já, heim til að smala ánum«, segir hún með and-
köfum.
Hestarnir herða brokkið eins og þeir sjeu að reyna
sig við hana. Smátt og smátt dregst hún aftur úr. Nýir
hópar koma og þeysa fram hjá henni. Hún fjarlægist
meir og mjeir. Nú er hún orðin eins og einhver ólöguleg
þústa. Sjalið er aftur orðið að vængjum. Handleggirnir
sveiflast aftur og fram til að ljetta undir gönguna.
Hægri höndin er krept utan um klútinn, sem hún hafði
orðið að fá að láni og átti engin ráð til að borga, þrátt
fyrir æfilangan'þrældóm, klútinn, sem hafði drukkið í
sig tárin hennar þegar hún grjet einstæðingsskap sinn
og auðnuleysi.
Hóparnir fara fram hjá henni einn eftir annan.
Nú er hún horfin í sandmekki undan fótum gæð-
inganna.
Kristín Sigfúsdóttir.