Réttur - 01.02.1927, Síða 24

26
ÖRBIRGÐ
[Rjettur
andlitinu og grœtur með þungum ekka. Það er eins og
hún viti ekki um ösina, sem fram hjá streymir, en
mörgu auga er rent til hennar og í svip margra má lesa
samkend og hlýju. Enginn talar til hennar. Fátt geng-
ur meir til hjarta en grátstunur þeirra, sem enginn á
orð til að hugga.
Menn eru á heimleið frá kirkjunni. Þeir fara eftir
þjóðveginum í hópum, stórum og smáum, ríðandi og
gangandi. Þeir, sem eiga góðhesta, fara greitt. Mold og
samþir þyrlast upp úr veginum og hylur þá, sem) næstir
eru, í þjettum mekki. Þegar fremsti hópurinn er kom-
inn nokkuð áleiðis, verður einum manninum litið á vasa-
klút, sem liggur við götujaðarinn. Hann fer af baki og
tekur upp klútinn, semj er svo velktur og óásjálegur, að
hann gerir sig líklegan til að fleygja honum aftur, en
hættir við það og lætur hann í tösku við hnakkinn sinn.
Og ferðinni er haldið áfram.
Skömmu síðar sjer samferðafólkið konu koma á móti
sjer. Hún fer svo hratt, sem fæturnir geta borið hana
og másið heyrist langar leiðir. Þarna er Sveitar-Gunna
komin. Fólkið stöðvar ferðina og horfir undrandi á
hana. Hvernig í ósköpunum vjek þessu við, að hún
mætti fólkinu, sem var að koma frá kirkjunni og það á
þessum litlu hlaupum^ eins og lífið lægi við. Sjaltuskan
hennar flaksast út í loftið eins og hún væri orðin að
vængjum og pilsgarmurinn slettist utan um öklana á
henni. Stundum1 sveiflast það upp undir hnje og snýst
svo fast að leggjunum, að hún verður að hika um svip-
stund, til þess að geta hert á hlaupunum á ný. Hún stað-
næmist hjá fólkinu, en kemur engu orði upp fyrir
mæði.
»Þið hafið ekki fundið vasaklút?« segir hún loksins
með öndina í hálsinum. Það var þá ekki annað en þetta.
Fyrir óhreina klútdulu hafði hún hlaupið eins og hún
væri að vinna fyrir lárviðarsveig.
Maðurinn rjetti henni klútinn. »Þetta fundum við«,