Réttur - 01.02.1927, Blaðsíða 56

58
JÚDAS ÍSKARÍOT
[Rjettur
ann með sjer, eða hann með djörfum tilsvörum hneykslar
áheyrendur sína og fær strauminn á móti sjer. Eitt sinn
gekk það svo langt, að ýmsir Jærisveinar hans hurfu frá
honum, og hann fann ástæðu til að spyrja hina tólf, hvort
þeir ætluðu ekki að fara líka. Þá varð Pjetur fyrir svörun-
um og sagði: »TiI hvers ættum vjer að fara. Þú hefir orð
hins eilífa lífs«. Við vitum ekki, hvað hinir postularnir
hugsuðu að því sinni. Það þarf meira en lítið þrek til að
ganga á rnóti svo kröftugri játningu fjelaga síns og segja
skilið við meistara sinn, sem áður liafði tekið mann heilan
og óskiftan.
Það er ekki gott að geta sjer til um það, hvenær Júdas
fyrst tekur að efast um, að það hafi verið rjett gert að af-
sala sjer öllu til að fylgja Jesú. Það dýpsta og háleitasta í
boðskap hans skilur hann ekki. Hann skilur ekki, hvað það
er að týna lífi sínu til að finna það. Spámenn liðinna tíma
hafði hann sjeð í Ijóma tilbeiðslu margra kynslóða. Jesú
kyntist hann í klæðum hins daglega lífs. Hann var sjónar-
vottur að því, að andúð lýðsins gat svift hann lækninga-
mættinum. Það var greiðari gatan fyrir vantraustið að
brjósi Júdasar, því meira sem hann hafði að sakna frá
fyrra lífi. Þegar út í alvöruna var komið, þá veittist hunum
erfiðara en hinum lærisveinunum að lifa fátæklegu farand-
lífi, sneyddu allri höfðinglegri glæsimensku. Ekki er ó-
sennilegt, að hann hafi freistast til að veita sjer eitt og
annað fyrir sameiginlegt fje þeirra, sem þeir þó hafi komið
sjer saman um að neita sjer um. Á því gæti bygst sá dóm-
ur um hann, að hann hafi stolið úr pyngjunni. Vera má, að
hann hafi ríkulega lagt í sameiginlegan sjóð þeirra og
hohuni fundist hann vera vel að því kominn að veita sjer
eitt og annað, sem hann ekki hefir treyst sjer án að lifa.
En hann hfefir fundið ónáð fjelaganna á sjer hvíla og fjar-
lægst þá enn meira. Geri maður ráð fyrir þvi, sem mjög er
sennilegt, að hann hafi gerst nokkurskonar útlagi frá vin-
um og ættingjum, þegar hann gengur opinberlega í lið
með Jesú, þá verður skiljanlegt, að meðvitundin um það,