Réttur - 01.01.1952, Qupperneq 8

8
RÉTTUR
þungt högg fyrir brjóstið, og torgið borðið — allt — þyrl-
aðist í hring og hvarf henni sýnum.
Það liðu nokkrar klukkustundir þar til unga stúlkan kom
aftur til meðvitundar.
Líkami hennar var eins og opin kvika, fötin héngu í
tætlum, og hún hafði týnt af fæti sér öðrum skónum. Torg-
búðirnar voru alelda; piltar og stúlkur í hvítum sloppum
fluttu lemstruð líkin hljóðlega burt á handbörum. Allt
sviðið var ein sundurflakandi auðn.
Sprengjum hafði lostið niður rétt hjá bækistöð Tsoi
Syn Hi; hálfu þakinu var svipt af og veggjunum raskað
.... Heimili Súk Sja var horfið; þar gein nú við opinn
gígur eftir þúsund kílóa sprengju. Húfupottlokið hans
Súns litla var eitt eftir skilið; það lá í garðinum, storkið
svörtum flekkjum.
Langa stund sat Súk Sja við nöturlega rústina. Loks
reis hún á fætur eins og í draumi og klöngraðist niður í
kjallarann, þar sem epli og kimsja (kálmeti) höfðu verið
geymd á friðartímum og þar sem rauðu skómir hennar
lágu í litlu knýti í einu hominu. Hún dró mjúka skóna
á fætur sér, stakk barnshúfunni í knýtið sitt og hélt af
stað sem leið liggur til Vonsan, hægt og reikandi.
Það var farið að dimma af nótt, þegar Súk Sja réð við
sig að leita skjóls og hvíldar í lítilli gilskoru á milli tveggja
lágra ása. Nokkrir kóreskir hermenn höfðu þar náttstað
undir berum himni, og var eldur kveiktur þar í hellis-
skúta, svo að ekki varð séð úr lofti, en lágvaxin stúlka í
hermannaskykkju bjástraði við eldinn og gætti annað
veifið ofan í stóran ketil með kraumandi hrísgrjónum.
Sumir hermennimir þvoðu sér við lækinn, aðrir fægðu
vopn sín, en hæmgrár fyrirliði hugði að landabréfi, sem
breitt var úr á stórum, gráum steini.
Súk Sja hallaðist upp að köldum kletti og virti fólkið
fyrir sér, og skyndilega þyrmdi yfir hana sár einmana-
kennd. Hún læddist hljóðlega þangað sem fyrirliðinn sat;