Réttur - 01.01.1952, Side 41

RÉTTUR
41
Ólafur Thors, annar af raunsæjustu stjórnmálaleiðtogum borg-
araflokkanna, — líka of stoltur til þess að nota lýðræðistugguna
og bolsagrýluna, nema glottandi að lygi þeirra um leið, — kaus
hinsvegar að gefa upp dómgreindina, þegar að hernaðarsáttmál-
anum kom. Hann sagði í nýjárshugleiðingum sínum 1948 út af
Atlanzhafssáttmálanum. (Mgbl. 31 des. 1948):
„Sjálfsagt er íslendingum hentast að setjast ekki í dómarasess í þessum
málum. Forustumenn þessara þjóða, sem lifað liafa tvær heimstyrjaldir,
munu nú þykjast okkur dómbærari um það, hvort hsetta sé á ferð, hvaðan
hún stafi, hversu skuli til vamar snúast og hvert gildi hlutleysisyfirlýsingar
hafa í þessum efnum."
Ólíkt fer nú íslenzkum höfðingjum eða forðum þegar Jón
Loftsson gaf sitt stolta svar: „Heyra má ek erkibiskups boðskap,
en ráðinn em ek í at halda hann at engu, ok eigi hygg ek hann
vili betr né viti en mínir forellrar, Sæmundr hinn fróði ok
synir hans‘“.
Þegar svona langt er komið uppgjöfinni, andlegri og siðferði-
legri, hjá þeim tveim stjórnmálaleiðtogum borgara- og bænda-
stétta, sem hæst hafa risið síðustu tvo áratugina og hafa raunsæi
stjórnmálamanna til að bera, þá þarf engan að undra þótt ömurlegt
sé um að litast hjá öðrum, sem eiga að heita forustumenn í borg-
araflokkunum, en eru andlegir dvergar, sem ganga að áróðurs-
og skítverkunum fyrir ameríska auðvaldið úttútnaðir af þekk-
ingarleysi og ofstæki, steinblindir fyrir öllu því, sem þeir eru
að leiða yfir þjóð sína. Um þá skal ekki orðum eytt.
En hverju skyldi Skagfirðingurinn Stephan G. hafa svarað
Skagfirðingnum Hermanni Jónassyni, — hinn andlegi höfðingi
íslenzkrar bændastéttar um alla eilífð, hafa svarað hinum tíman-
lega foringja íslenzkra bænda um miðbik tuttugustu aldar? Skyldi
hann ekki hafa minnt hann á bóndann, sem stóð einn á hamrinum
í Hergilsey, er ofureflið sótti að sunnan frá:
„En kominti var Börkur og kallaði hátt:
„Um kosti, þú Ingjaldur, velja mátt tvo,
að segja til Gisla eða lúta hér látt.
Þitt lif er i höndum vors fjölmennis, sko!
Þd hýrnaði Ingjaldur — áhyggjunótt
af enni hans leið og hann svaraði rótt:
,,Eg aldrei við svivirðu sœmd mina gef!
Þú selur mér tórandi aldrei mitt lif!