Réttur - 01.01.1952, Qupperneq 52

52
RÉTTUR
um, sem þjóðin stóð í fyrir hundrað árum? Erum vér ekki tilbúnir
að taka upp baráttuna og mótmæla? Taka upp baráttu allrar al-
þýðu, taka upp baráttu allrar þjóðarinnar gegn erlendu auðvaldi
og kúgunarvaldi? Sá hinn mikli íslendingur, íslendingurinn sem
mælti hin frægu orð, „Vér mótmælum“. hann ritar á sinn skjöld:
„Eigi að víkja“. Eru þeir til meðal vor í dag, sem vilja víkja?
Ég segi ykkur, að hver sá, sem víkur, hann svíkur. Hann er svikari
við þjóð sína, menningu hennar, sjálfan sig. Allir, allir undantekn-
ingarlaust, eigum vér að mótmæla, mótmæla erlendri kúgun, mót-
mæla innlendum lögbrotum, mótmæla því auðvaldi, sem býður
alþýðu manna áþján, kúgun og hungur. Mótmælum allir sem einn!
Vér mótmælum allir!“
En þúsundirnar, — verkaínenn, menntamenn, íslendingar, —
höfðu safnast saman til aS taka einróma undir mótmæli hans,
safnast saman þar sem lækurinn liðaðist forðum, mitt í höfuð-
borg íslands, ný herteknu af amerískum her.
Og í nafni íslenzkrar alþýðu, íslenzkra erfða, svarar Brynjólfur
Bjarnason á sama fundinum kvíðafullu spurningunni, sem liggur
þyngst á hjarta lítillar þjóðar:
„Er það ekki fávíslegt og hlægilegt að tala um baráttu okkar 140
þúsund sálna, sem ekki eigum svo mikið sem haglabyssu, við herveldi
Bandaríkjanna með öllum sínum drápstækjum: her, flota og kjarnorku-
vopnum? Ég svara þessu neitandi. Ég fullyrði: Við getum unnið sigur i þess-
ari baráttu við hið œgilegasta herveldi allra tima og við munum vinna þann
sigur, aðeins ef við glötum ekki sál okkar. Ég segi þetta vegna
þess, að nú eru aðrir tímar í heiminum en nokkru sinni og við eigum
bandamenn, sem eru miklu voldugri en hin voldugu Bandaríki, stéttar-
bræður okkar og systur um víða veröld. Hœttulegra en allar eyðileggj-
ingar i styrjöld vœri það ef við glötum sál okkar, vitund og vilja, sem
þjóð. Og þessi verðmæti getum við varðveitt, þó við eigum ekki þau
vopn, sem Bandaríkin beita. Og með þessum vopnum, sem munu reynast
meiri en öll múgmorðstæki Bandaríkjanna, munum við sigra, ef við
höldum lífi.
Það var ekki vopnabúnaðurinn sem réði úrslitum í síðustu heims-
styrjöld, heldur hinir miklu mannlegu yfirburðir Sovétþjóðanna. Banda-
ríkjunum tekst ekki og mun aldrei takast að vinna sigur á hinni litlu
kóresku þjóð með sinn frumstæða vopnabúnað, þrátt fyrir allt þeirra
herveldi og öll þeirra tortímingartæki og stuðning alls hins kapítalistiska
heims. Frökkum tekst ekki að sigra í Viet-Nam og Bretum ekki á