Réttur - 01.01.1952, Qupperneq 97

RÉTTUR
97
mátt og gæði lands síns, sem árið 1945 reis til eindreginna mót-
mæla gegn því að Bandaríkin fengju land af hennar landi og
gerði að sínu landi, til þess síðan að stjórna hennar gamía landi
frá sínu nýja landi.
En kröfuhafinn frá 1945 var ekki á því að láta 100 þús. manna
smáþjóð úti á íslandi hindra sig í að fá vilja sínum framgengt.
En til þess að beygja hana undir hinn volduga vilja varð fyrst að
brjóta niður efnahagskerfi hennar, gera hana fjórhagslega háða,
og skapa hjá henni vantrú á gæði síns eigin lands, vantrú á að það
gæti brauðfætt hana svo viðunandi væri. En til þess að afla sér
nauðsynlegra bandamanna innlendra varð að koma gullklyfjuðum
asna inn í höfuðborg hins íslenzka peningavalds. Sá gullklyfjaði
asni var Marshalláætlunin, sem nú þegar henni lýkur hefur leyst
hlutverk sitt svo vel af hendi, að s.l. vor þorðu hinir sömu menn,
er 1945 sóru við allt sem heilagt var að aldrei skyldu þeir taka
i mál að veita erlendri þjóð herstöðvar, að biðja um erlenda hersetu
á ótilteknum svæðum af landinu með svo viðtækum réttindum,
að hver einasti erlendur maður sem eitthvert skynbragð ber á
þessa hluti lítur nú á sjálfstæði íslands sem pappírssamþykkt eina.
Það var blekkt þjóð, svikin þjóð, sem vorið 1952 lét því að
mestu ómótmælt, er þingfulltrúum íslenzkra borgaraflokka var
hóað saman á klíkufund til að samþykkja fyrirfram ákveðinn
samning ríkisstjórnarinnar um að stórveidinu sem neyddist til að
þola neitun smáþjóðarinnar 1945 væru nú afhent land af landi
hennar til að gera það að landi af sínu landi, og stjórna síðan
hennar gamla landi frá sínu nýja landi.
Ásmundur Sigurðsson.
S
7