Réttur - 01.01.1953, Qupperneq 17

RÉTTUR
17
kollan lá spök á eggjum sínum og það var óendanlega
langt til næsta hausts.
En svo kom bréfið. Það var á mildum degi um Jóns-
messuleytið. Sólskin og skúrir skiptust á, túnið orðið grænt,
ávinslu lokið og fersk angan úr frjórri mold.
Úlfar var að koma inn í matinn. Hann hafði verið að
ganga frá girðingunni í kringmn skákina, sem hann ætlaði
að bylta í haust. Konan var ein í bæmun, bömin að leik í
fjörunni, hundurinn stóð í sjónum úti á nesinu og gellti
að fuglum.
Strax og Úlfar kom inn fékk konan hans honum bréfið.
Haxm reif það upp og las það standandi við eldhúsborðið.
Konan fór að bardúsa við maskínuna, hellti vatni í ketil
og smakkaði á fiskinum hvort hann væri soðinn. Svo skar-
aði hún í eldinum, bætti á hann úr fötunni, þurrkaði af
hendinni á sér á pilsinu, og sogaði svolítið upp í nefið og
leit á mann sinn.
Hún hafði tekið eftir því, að þetta var prentað bréf, og
einhvemveginn hafði hún ótrú á prentuðum bréfvun. Þau
fengu lika svo sjaldan prentuð bréf og þau vissu aldrei
á gott.
Hann las það og hún sá honum brá. Hann las það aftur,
en sagði ekki neitt. Andaði kannski svolítið örar en fyrr,
það var allt og sumt. Svo rétti hann það konu sinni og sagði.
— Lestu ....
Hún tók bréfið og las. Hann horfði á hana meðan hún
las það. Svo lagði hún það frá sér á borðið. Þau litu hvort
á annað, horfðust í augu góða stund. Það var ekkert sagt.
Dökkt regnmettað ský dró fyrir sóhna og skugginn lædd-
ist yfir landið. Það dimmdi á glugganum og í eldhúsinu,
strjáhr dropar skullu á hlaðhellunni, svo steyptist regnið
niður eins og foss. Jörðin varð dekkri en fyrr, steinarnir
vom ekki lengiu' gráir, það varð allt svart, og skúrin braut
hinn tæra spegil hafsins.
2