Réttur - 01.01.1953, Blaðsíða 18

18
RÉTTUR
— Ég trúi þessu varla, sagði konan. Ég vil ekki trúa
þessu. Það er verið að plata okkur. Þetta hlýtur að vera lýgi.
Ég vil heyra þ i g lesa það. Lestu það fyrir mig.
Úlfar tók bréfið, setti svolítið í brýmar og las. Rödd
hans var lítið eitt óstyrk.
Herra Úlfar Örlygsson.
Að hálfu yfirmanns vamarhðsins verðum vér
að tilkynna yðiu’, að þér verðið að vera fluttur
burtu af jörð yðar fyrir 15. júlí n.k. þar sem hún
er innan þess svæðis er varnarliðinu hefir verið
úthlutað til að styrkja varnir sínar gegn yfirvof-
andi árás. Það er von vor og vissa, að þér skiljið
það mikilvæga hlutverk, sem þér vinnið landi yðar
með því að færa þessa fóm til öryggis öllum vest-
rænum þjóðum. Að sjálfsögðu fáið þér andvirði
jarðarinnar greitt samkvæmt mati.
Virðingarfyllst,
Sýslumaður.
— Úlfar, getur þetta verið satt, sagði konan og horfði á
mann sinn.
— Já, því miður, sagði hann. Þetta er satt. Ég var búinn
að heyra um þetta, en ég hlustaði ekki á það. Ég trúði
því ekki, ég hélt það væri uppspuni úr kommúnistum. Ég
hélt aldrei, að mennimir væm svona ósvífnir, svona vondir.
Hann forðaðist að horfa á konu sína eins og barn, sem
forðast að horfa á móður sína, þegar það hefir skrökvað.
Hún veitti honum athygli þar sem hann stóð við borðið.
Og í fyrsta sinn tók hún eftir þvi, að hann var þreytulegur.
Hún hafði aldrei tekið eftir því fyr, að hann var að byrja
að grána í vöngum. ,
Hún virti fyrir sér hendur hans, sprungnar og vinnulegar,
þessar sigggrónu alþýðuhendur, sem imdanfarið höfðu