Réttur - 01.01.1953, Síða 19

RETTUR
19
sýslað uin oddhvassa steina og hrjúfan vír. Hvað henni
fannst vænt um þessar hendur, hvað þær höfðu oft leikið
sér í hári hennar, hvað þær höfðu oft tekið fast á henni,
hvað hún elskaði þennan rauðbirkna mann.
Eiginlega hafði hún aldrei hugsað um það fyrr, það
hafði einhvernveginn komið að sjálfu sér, án þess hún
gerði sér það ljóst, það hafði verið svo sjálfsagt. En nú
var hún líka svolítið hrædd — og þó. — Það var leikið á
einhvern streng í hjarta hennar, eitthvað dulið innsigli
brotið. Það var eitthvað sem knúði á, eitthvað sem brauzt
út, eitthvað sem flæddi um hana alla, eitthvað sem gaf
henni nýjan kraft, nýtt hugrekki, sem hana hafði ekki
dreymt hún ætti til. Henni fannst hún allt 1 einu þora að
horfast í augu við allan heiminn.
Hún var reiðubúin að verja jörðina sína með honum,
reiðubúin að ganga með honiun móti gapandi byssukjöft-
unum, reiðubúin að deyja með honum, reiðubúin að gera
allt fyrir hann — allt — allt.
TJlfar hélt áfram að stara út um gluggann. Slétt flötin
hallaðist niður að sjónum, þögull minnisvarði um strit
hans, minnisvarði, sem þó talaði sínu máli.
Það var svolítil alda við sandinn, þar sem börnin þeirra
voru að leik. Glöð og hamingjusöm teiknuðu þau myndir
sínar í sandinn, en með flæðinni myndu þær mást út og á
næstu fjöru yrði bara sléttur, gulur sandur.
Skúrin var liðin hjá, sólin var að brjótast gegnum grátt
skýjaþykkni og geislar hennar flæddu aftur yfir landið.
Það varð aftur mjög bjart. Kælan eftir skúrina bærði vott
grasið, þar sem regndropamir titruðu i þúsund litum.
Hlaðhellan var óðum að þoma.
Hann horfði á hana þorna, horfði á hvemig þessi máða
hella fékk aftur sinn eiginlega lit.
Og hann sá fyrir sér alla þá menn, sem höfðu staðið á