Réttur - 01.01.1953, Síða 21

RÉTTUR
21
lifandi skyldi steingrár fallbyssukjaftur rísa upp úr tóft-
arbrotinu, sem hann ætlaði að refta yfir, þegar hann hefði
efni á að kaupa sér dráttarvél. Dráttarvélar eru betri en
fallbyssur. Hann gat ekki hugsað sér neitt eins ömurlegt
eins og auðan bæ og gapandi fallbyssu í grænu túni.
Kona hans kom til hans, þar sem hann stóð við borðið.
Hún lagði aðra höndina á öxl hans, en með hinni ýtti hún
við bréfinu — það féll á gólfið.
Sólskinið flæddi um grænt túnið, hann var allur að
glaðna til, spegill hafsins orðinn tær og blikandi og hinu-
megin við sléttan flóann reis hvítur jökullinn eins og hann
væri að teygja sig upp í blámann.
— Sjáðu jökulinn, sagði hún.
— Já, sagði hann.
Svo varð þögn. Það sauð í katlinum á eldamaskínunni,
gufan rauk út um stútinn, svo spýttist vatnið niður á heita
vélina með háu hvissi.
— Og hvað ætlarðu að gera, sagði hún og leit í augu
hans. Þau horfðust í augu. Það var nýtt blik í augum
hennar, leiftrandi og skært eins og sólargeisli, sem fellur
á kristallstæra lind.
— Við förum ekki, sagði hann og tók hana í fang sitt.
' — Förum ekki, sagði hún.
— Þó að þeir komi á öllum sínum skriðdrekum með allar
sínar byssur förum við ekki heldur. Við getum það ekki,
viljum það ekki, megum það ekki, sagði hann og tók fast
á henni.
— Megum það ekki — aldrei, hvislaði hún og kyssti
hann. Og sólin hélt áfram að skína.