Réttur - 01.05.1965, Síða 10

74
Ií E T T U II
Ef til vill halda þeir að kviðfyllin ein nægi til að slökkva allan
áliuga mannsins fyrir vandamálum lífsins? Ef til vill finnst þeim
cin ferð til Majorea, — á sólfagurri strönd með fátæklina og fas-
ismann á næsta leiti, — hljóti að drepa alla mannlega tilfinningu
fyrir ranglæti ríkjandi skipulags?
Þeir eru þá vissulega haldnir borgaralegum hugsunarhætti eins
og hann er lítilsigldastur, — en það er ekki víst að þeir reikni rétt
í að þeim lakist að gera alla íslenzku þjóðina svo litilsiglda, svo
borgaralega líka.
En þeir reyna það vissulega — og eru ölulir við.
Einn af þeim mönnum, er rita ritfregnir i Morgunblaðið, Erlend-
ur Jónsson að nafni, hittir naglann á höfuðið, er hann þann 19.
febr. í ritdómi um hók eins af hinum nýju „rauðu pennum“, um
„Langnætti á Kaldadal“, segir eftirfarandi um höfundinn, Þorstein
írá Hamri:
„Auk þess finnst mér hann vera of mikill alvöruinaður, einkurn
af svo ungum manni að vera. Hátíðleikinn fellur illa í kramið nú á
dögum. Menn hafa smám saman vanizt af að taka hlutina alvarlega.
Rödd eins skálds megnar ekki að snúa þeirri þróun til baka.
Þá þykir mér anda helzti mikils kulda af kvæðum Þorsteins.
„Andinn frá jöklum vorum“ er of sterkur í þeim.
Heiðríkja og svali er sannarlega hressandi. Samt er ekki holll að
hafa of mikið af svo góðu. Skáldið þyrfti að bakast undir suðrænni
sól.“ (Mgbl. 19. febr. 1964.).
„Menn liafa smám saman vanizt af því að talca hlatina alvarlega.“
Hvaða menn? Hverrar stéttar? Hverjir v.ilja líta á það sem gerist í
kringum þá, — með sljóum augum sem kviðafull kýr, eða hoppandi
í tré sem fjörugur api? Er það hugsunarháttur gullkálfanna í
Reykjavík sem á að verða gildandi fyrir alla „menn“?
Er máske engin ástæða til þess að taka hlutina alvarlega? Er allt
í svo góðu lagi hjá okkur að skáldin, samvizka þjóðarinnar, megi
sofa rótt sjálf og sízt vekja aðra?
Nokkrir lugir manna eiga hvergi höfði sínu að halla í
Reykjavík, — sofa undir hátum og í skúmaskotum. — Arlega
eru hörn og jullorðnir drepnir af ökutœkjum nútímans á
Reylcjavíkurgölwm. — Börnum er kennl að stela og dœmd.
— Hundruð stúlkna lenda á glapstigum, eru jajnvel eyði-
lagðar jyrir lífið. — Vitskert jólk fœr ekki vist á hœlum. —
Gamalmennum er hrúgað saman í örnurlegum þakherbergj-