Réttur


Réttur - 01.05.1965, Blaðsíða 14

Réttur - 01.05.1965, Blaðsíða 14
78 R É T T U R og glampandi kopar á þaki villu, sjálfopnan'di bílskúrshurð eða bara stáss í stofu. Ef slíkt mat næði að gagnsýra íslendinga, þá værum við orðin ,.auðvaldsþjóð,“ andlega fátæk í þeirri merkingu, er Stephan G. lagði í orðin „auðvalds-þjóð er hörmulegast snauð,“ — andleg smáþjóð, en ekk,i lengur „stórþjóð og heimsveldi og ósigrandi jaðar heims,“ sem andi hins fátæka alþýðuskálds gerði „þetta fá- tæka eyland“ að í „Heimsljósi" Halldórs Kiljan Laxness. Oss íslendingum fjölgar ört, — en mannmat borgarastéttarinn- ar, auðvaldsþjóðfélag.ið og áróðurinn, miðar allt að því að smækka okkur. Baráttan stendur um, hvort það skuli takast eða ekki. Hún stend- um um, hvort skáldin skuli kveða þjóðina til baráttu, vera sjá- endur og þar með löggjafar framtíðar hennar, vera samvizka henn- ar og reisnin í viðleitni hennar, — vera rauðir pennar. Eða hvort þau skuli kappkosta að venja sig á að taka ekki hlutina alvarlega, hafa ekkert að segja, vera bara trúðar í hégómans hofi, við heild- salans hirð, — vera tömir pennar. III. Þeir halda það, skriffinnar burgeisastéttarinnar, að þeir og þeirra lið sé nú ofan á. Tímabili hinna rauðu penna sé að fullu og öllu lokið. Það er mikill misskilningur. Þeir eru að vísu ofan á í svipinn — eins og froðan sem hreykir sér hátt. — Þeim er hreykl liátt, bornir uppi af peningum brask- ara, hossað sleitulaust í dagblöðum borgarastéttarinnar. En það er ekki nýtt tímabil, — tímabil hinna tómu penna, — sem er að verða drottnandi. Það lendir saman sem í röst tvenns konar straumum, tvenns konar ólíkri afslöðu til lífsins: Annars vegar þeim, sem kjósa sér það hlutskipti að verða leik- brúður yfirstéttarinnar, andleg endurspeglun yfirborðsmennskunn- ar. Hins vegar þeim bugsandi skáldum, sem taka fólk.ið og lííið alvarlega, verða andlegir fulltrúar vinnandi og hugsandi manna, — vita og sýna í verki að „lífsins kvöð og kjarni er að líða og kenna til í stormum sinna tíða.“ Þeir, hinir rauðu pennar, eru undiraldan á þessu skeiði, er hófst með síðasta áratug. Og það er sterk undiralda, djúp og mögnuð
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Réttur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Réttur
https://timarit.is/publication/319

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.