Réttur - 01.07.1972, Qupperneq 9

ÁSMUNDUR SIGURJÓNSSON:
„ VALDAJAFN VÆGI”
í STAÐ
„ORYGGIS
Þegar annar þáttur hernámsins á íslandi
hófst með „varnarsamningnum" og land-
göngu bandaríska hersins 1951, færðu for-
svarsmenn hernámsins fram þau rök fyrir
nauðsyn þess, að ófriðarástand ríkti í heim-
inum og öryggi Islands væri þess vegna sér-
stök hætta búin. Ef hér væri ekki fyrir varu-
arlið frá vinveittu lýðræðisríki, myndi
hrammur heimskommúnismans fyrr en varði
leggjast yfir landið og íslenzka þjóðin verða
hneppt í viðjar hins kommúnistíska þræi-
dóms.
Arum saman dundi áróður af þessu tagi á
Islendingum úr blöðum og af vörum ráða-
manna þeirra stjórnmálaflokka, sem að her-
náminu stóðu. Orðalagið tók kannski ein-
hverjum breytingum þegar á leið, en megin-
ÍSLANDS”
röksemdin fyrir „nauðsyn" hernámsins var
jafnan sú sama: Það var öryggi Islands, ör-
yggi íslenzku þjóðarinnar, sem var í húfi.
Dirfðist einhver að benda á þær augljósu
staðreyndir, að herstöðvar Bandaríkjanna á
Islandi væru aðeins einn hlekkur í sam-
slungnum herstöðvakeðjum þeirra um alla
heimsbyggðina, að Island væri einungis peð í
hernaðartafli hins bandaríska risaveldis, að
dvöl bandaríska herliðsins hér væri ekki Is-
lendingum til verndar, heldur aðeins þáttur
í þeirri yfirlýsm stefnu Bandaríkjanna að
einangra og „loka inni" („contain") Sovét-
ríkin og bandamenn þeirra — þá þótti ekki
taka því að svara þeim rökstuddu staðhæf-
ingum, nema þá með skætingi.
íslenzkir forsvarsmenn hernámsins voru
137