Réttur - 01.07.1974, Blaðsíða 54

engu að síður. Var það til bragðs
tekið, að reyna að koma þessum
kostnaði yfir á Islendinga, og átti
það að heita svo, að hér væri um
varnarskip að ræða til að vernda
land'ð og landsmenn fyrir Tyrkjum
og öðrum sjóræningjum." . . .
Landsmönnum ,,hugkvæmdist
með öðrum orðum það snjallræði,
að múta höfuðsmanni og fógeta til
að afstýra þessari fyrirætlan." . . .
Jón Aðils: Einokunarverslun
Dana á Islandi. (1919). Bls.
596—7.
Annars kemur-------------—
(Gunnar stórbóndi viII ekki gefa
ungum en fátækum manni, B:rnl,
dóttur sína). ,,Nei, en Björn var
af snauðum kominn og svo var
einhver framtaksandi í honum;
það átti ekki við hinn sofandi
sve taranda þar, að hann braut
bág við gamlar venjur, þar sem
annað mátti betur fara, og nurlaði
ekki saman hvert mark og rikisort
til þess að leggja I handraðann,
heldur varði hann því meðfram
til að mennta sig. Það kvað svo
rammt að, að hann keypti Nýju
Félagsrit n, og það var ekki hið
besta á syndaregistri Bjarnar hjá
Gunnari gamla; hann hafði heyrt
prest.'nn og hreppstjórann segja,
að þau vildu draga landið undan
konunginum-, það leist honum illa
á, því að honum hafði einhvern
tíma verið sagt það í búð úti I
Vestmannaeyjum, að ef konungur-
inn væri ekki, þá mundi Tyrkinn
undir e ns koma og leggja allt
Island undir sig. En það vissi
Gunnar, að Tyrkinn er ekki betri
en sá svarti sjálfur."
Jónas Jónasson frá Hrafnagili:
I sögunn: „Glettni lífsins (Rit
1947, II. bindi, bls. 20.?—3.
Sagan kvað styðjast við stað-
reyndir).
Það vil ég ekki, Þjóðunn kvað,
gnóg eru aflaföng:
blóðkrónur, betlidalir
og léreftin löng,
hér land og þar land
— hvað varðar mig þá um frelsissöng.
Eitt sinn var boðorðið eitt í landi:
eigi að víkja —
nú er öldin önnur
og önnnr boðorð sem ríkja
— fyrsta boðorðið er:
að svíkja.
Jóhannes úr Kötlum í „Sóleyjarkvæði" 1952.
Ef sœttist þú á svefnsins ró
og svikur brúði þá,
þú lítur aldrei oftar beint
í augun hennar blá,
og færð því aldrei framar það,
sem fegurst er, að sjá.
Jóhannes úr Kötlum I „Fjallkonan" (1945).
Eg veit að við höfum hnotið á torfœrri götu.
— Eg hefði kannski átt að segja það berari orðum:
Það vex engin þjóð við að þiggja hinn blóðstokkna þening
fyrir þátttöku og hlýðni í samsœrum, ránum og morðum.
Og vei þeim sem tengja vor örlög við eyðing og dauða.
þau óhcefuverk sem að lögðu oss í hlekkina forðum.
Guðmundur Böðvarsson í „I Bifröst" (1952).
Eitt verð ég að segja þér áður en ég dey,
enda skalt þú börnum þínum kenna fræði mín,
sögðu mér það álfarnir í Suðurey,
sögðu mér það dvergarnir í Norðurey,
sögðu mér það gullinmura og gleymmérei
og gleymdu því ei:
að hefnist þeim, er svíkur sína huldumey,
honum verður erfiður dauðinn.
Guðmundur Böðvarsson: Völuvísa (1963).
190