Réttur - 01.01.1983, Blaðsíða 46

Guðmundur fékk sína eldskírn í bar-
áttu verkalýðshreyfingarinnar. Pá skipti
mestu máli að tryggja atvinnu, að knýja
fram eðlilegar launabætur og fá félagsleg
réttindi viðurkennd.
Á síðari árum gaf Guðmundur sig mjög
að skipulagi húsnæðismála og fram-
kvæmdum á því sviði.
Hann gerði sér góða grein fyrir því, hve
þýðingarmikil kjarabót það er, öllu al-
þýðufólki, að eiga öruggan aðgang að
heilsusamlegu húsnæði.
Fullyrða má, að Guðmundur átti drjúg-
an þátt í að koma fram þeim umbótum í
húsnæðismálum hinna lægst launuðu, sem
tekist hefur að koma á hin síðari ár.
Síðasti starfsvettvangur Guðmundar
var einmitt hjá Húsnæðismálastjórn þar
sem hann hafði með að gera framkvæmdir
á sviði verkamannabústaða.
Eftirlifandi kona Guðmundar er Marta
Kristmundsdóttir. Allan þann tíma, sem
Guðmundur var önnum kafinn í sínu
fjölbreytta félagsmálastarfi, stóð Marta
við hlið hans. f*að hefir ekki farið fram
hjá mér, né neinum okkar félaganna, sem
nánast samstarf höfðum við Guðmund,
að með engu móti hefði honum tekist að
koma öllu því í verk, sem hann gerði fyrir
flokk og félög og fyrir íbúa Reykjavíkur
sem borgarfulltrúi, nema af því að Marta,
konan hans, stóð af áhuga og fullum
skilningi með honum í öllu hans starfi, og
tók á sig ómælda fyrirhöfn og áhyggjur
með manni sínum.
Marta hefir líka allan tímann verið
virkur og áhugasamur sósíalisti.
Við félagarnir, sem nánast samstarf
áttum við Guðmund, þökkum þér Marta
fyrir þinn hlut í ykkar sameiginlega og
ágæta starfi. Við félagarnir vottum þér,
Marta, innilega samúð okkar með þakk-
læti fyrir samstarfið við okkur.
Við vottum jafnframt börnum ykkar
hjóna og öllu skyldfólki samúð okkar við
fráfall félaga okkar og samstarfsmanns.
Að lokum flyt ég þér, Marta, og öllu
þínu fólki sérstakar samúðarkveðjur mín-
ar og minnar konu fyrir vináttu þína og
ykkar Guðmundar við okkur hjón.
Lúðvík Jósepsson.
* * *
Á gamlársdag hringdi Guðmundur til
mín. „Bara til að óska þér gleðilegs árs
og þakka gömlu árin.“ Hann var hress í
máli að vanda og við spjölluðum stutta
stund um sameiginleg áhugaefni, borgar-
stjórnina og landsmálapólitíkina. Við átt-
um margt eftir að segja hvort öðru þegar
samtali varð að ljúka þeim degi og vorum
staðráðin í að hittast bráðlega á nýja árinu
og halda spjallinu áfram í góðu tómi. Ég
spurði hann ekki um heilsufar og vissi
ekki um að háskalegur sjúkdómur hafði
gert vart við sig, og Guðmundur var ekki
að tíunda slíkt. Það var ekki hans vandi
að fjölyrða um eigin hag, þegar við töl-
uðum saman.
Hreyfing íslenskra sósíalista hefur alla
tíð átt á að skipa mönnum sem gáfu henni
alla starfsorku sína, og urðu svo sam-
grónir henni, að hreyfingin og þeir voru
eitt, og þessa menn hefði maður ekki
getað hugsað sér á öðrum vettvangi. Einn
þessara dýrmætu manna var Guðmundur
Vigfússon. Þegar ég kom til landsins að
afioknu námi 1953 var aðal vettvangur
hans orðinn bæjarráð, en þar tók hann
við að föður mínum látnum 1952. Hann
46