Réttur - 01.01.1983, Qupperneq 55

Hvernig ætla blankir braskarar að
ná undir sig ríkisfyrirtækjunum?
„Þjófnaðar“-aðferðir athugaðar í skjóli
fenginnar reynslu
Það er á stefnuskrá braskaranna á íslandi (álfursta-verslunarráðsins) að
ná undir sig ríkisfyrirtækjunum á Islandi, — m. ö. orðum ræna af íslenskum
almenningi viðurkenndri þjóðareign hans.
Nú er það kunnugt að flestir þessara herra segjast vera blankir að reiðu
fé, — þeir hafa sett gróða sinn á undanförnum árum í fínar „villur“ og
verslunarhallir — sem að vísu margfaldast að verðmæti í krafti þeirrar
verðbólgu, sem þessir herrar skipuleggja, en eru hinsvegar ekki
auðseljanlegar gegn fé út í hönd. Ennfremur munu ýmsir þeirra eiga
drjúgan skilding í erlendu fé, — en slíkt mundu þeir vart vilja nota til að
borga með, því ætlun þeirra er að stórhækka erlent fé í verði, en fella
íslensku krónuna þegar þeir fá völd.
Hvernig ætla þeir þá aö klófesta
fyrirtækin, sem nú eru þjóðareign?
Minna skal á tvær aðferðir, sem þessir
herrar áður reyndu, hina fyrri gagnvart
einstaklingi, hina síðari gagnvart þjóð-
inni. Af þeirri síðari má sjá hverja aðferð
þeir hafa í huga, — af hinni fyrri hve
grímulaus ránsskapur vissra stórkaup-
manna er.
I. Þegar Morgunblaðinu var rænt
Morgunblaðið var stofnað af Vilhjálmi
Finsen og eign hans, hugsað sem almennt
frjálslynt blað. En vissir stórkaupmenn í
Reykjavík, danskir og íslenskir, vildu ná
því í sínar hendur, til þess að beita því
sem vopni stórkaupmannastéttarinnar
gegn alþýðu. Peir settu 1919 auglýsinga-
skammbyssuna fyrir brjóst Finsens, —
kváðust stofna annað blað, ef hann ekki
afhenti þeim sitt blað, — og auðvitað
hætta þá að auglýsa í Morgunblaðinu. —
Vilhjálmur Finsen sá að hann varð að
gefast upp og „semja“. „Eg var eins og
halakliptur hundur, þegar búið var að
ganga formlega frá þessu,“ — segir
55