Morgunblaðið - 09.02.2006, Síða 39
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2006 39
MINNINGAR
✝ Þóra María Em-ilía Björnsdóttir
fæddist á Siglufirði
6. desember 1929.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Siglufjarðar 1.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Björn
Ólsen Björnsson
verkamaður á
Siglufirði, f. 11.9.
1903, d. 27.5. 1976,
og eiginkona hans
Konkordía Ingi-
marsdóttir húsmóðir, f. 14.6.
1905, d. 6.8. 1987. Systkini Þóru
eru: Ólína Sigríður Björnsdóttir,
f. 17.11. 1927, d. 21.10. 1996, eig-
inmaður hennar Hólmsteinn Þór-
arinsson, f. 1.12. 1926; Erlendur
Björnsson, f. 1.4. 1931, d. 24.2.
2000, eiginkona hans Helga Ívars-
1952. Börn Þóru og Jóhanns eru:
1) María Jóhannsdóttir, f. 15.7.
1954, maki Björn Sigurður Ólafs-
son, börn þeirra Anna María, Ás-
björn Smári og Arnar Þór. 2) Ól-
ína Sigríður Jóhannsdóttir, f.
14.7. 1955, maki Steinar Ingi Ei-
ríksson, börn þeirra Jóhann
Helgi, Þóra Kristín, Rakel og
Ingvar. 3) Stefán Jóhannsson, f.
9.6. 1959, maki Heiðrún Kristín
Óskarsdóttir, f. 17.4. 1960, d.
10.12. 2002, börn þeirra Hafþór
Ingi Bjarnason, Kolbrún Björk
Bjarnadóttir, Sigríður Dana og
Edda Rún. 4) Svanfríður Jóhanns-
dóttir, f. 16.10. 1965, maki Sig-
urbjörn Egilsson, börn þeirra
Arna Björg, María Rós og Tindur
Snær.
Þóra ólst upp á Siglufirði. Hún
lauk prófi frá Iðnskólanum á
Siglufirði og stundaði nám í Hús-
mæðraskólanum á Varmalandi í
Borgarfirði. Þóra vann ýmis
verkakvennastörf, saumaskap,
síldarsöltun o.fl. Þóra tók virkan
þátt í félagsstörfum í Kvenfélag-
inu Von og Slysavarnafélaginu
Vörn.
Útför Þóru verður gerð frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
dóttir, f. 4.1. 1934;
Margrét E. Björns-
dóttir, f. 16.4. 1933,
eiginmaður hennar
Hjörtur Karlsson, f.
13.4. 1926, d. 26.4.
2000; Ágúst K.
Björnsson, f. 16.2.
1938, eiginkona hans
Þrúður Márusdóttir,
f. 15.5. 1939; og
Björn M. Ólsen f. 8.4.
1946, sambýliskona
hans Bergþóra Jó-
hannsdóttir, f. 10.7.
1956.
Hinn 26.12. 1954 giftist Þóra
eftirlifandi eiginmanni sínum Jó-
hanni Helga Stefánssyni frá
Grundarkoti í Héðinsfirði. For-
eldrar hans voru Stefán Erlends-
son bóndi, f. 27.6. 1888, d. 28.12.
1972, og María Þórðardóttir hús-
móðir, f. 11.10. 1889, d. 19.6.
Elsku besta amma. Það var alveg
ólýsanlega erfitt þegar mamma
kom til mín og sagði mér að þú ætt-
ir stutt eftir og það var jafnvel
ennþá erfiðara þegar hún kom svo
morguninn eftir og sagði mér það
að þú værir dáin.
Ég varð eiginlega bara reið yfir
því að þú værir farin. En það var
víst kannski fyrir bestu að þú fengir
hvíldina vegna þess hve veik þú
varst búin að vera.
Það er samt sárt að hugsa til þess
að við systkinin hittum þig ekki aft-
ur þegar við komum til Siglufjarð-
ar. Þú varst alltaf svo góð við okk-
ur, tilbúin til að gera allt í
heiminum fyrir okkur og það var
alltaf svo frábært að koma til þín.
Alltaf tilbúin með heitar lummur
handa pabba og litla bróa og nammi
handa okkur sem þér fannst held ég
betra en okkur. Það eru margar
góðar minningarnar sem við gætum
talið upp um þig, elsku amma.
Vertu bless, elsku amma, og hvíl í
friði.
Arna Björg, María Rós
og Tindur Snær.
Elsku amma mín.
Þegar mamma sagði mér að þú
værir orðin mjög veik vissi ég að
röðin væri komin að þér en kvöldið
áður enn þú kvaddir okkur varstu
svo sterkt í huga mínum að ég grét
mig í svefn og þegar síminn hringdi
snemma um morgun þá vissi ég að
þú varst búin að kveðja.
Þegar ég hugsa til baka þá eigum
við svo góðar minningar saman,
bæði góðar og erfiðar. Þú varst allt-
af til staðar fyrir mig þegar ég kom
heim úr skólanum, lést mig læra og
gafst mér að borða áður en farið
var á æfingar. Þegar heim var kom-
ið og ekki gott að borða hjá mömmu
var alltaf gott að fara á efri hæðina
og fá að borða hjá þér. Það var ein-
hvern vegin þannig, maturinn var
alltaf betri á efri hæðinni hjá ömmu
og maður borðaði allt hjá þér. En
svona eru góðar ömmur, alltaf gott
að koma til þeirra.
Amma, mér er svo minnisstætt
þegar mamma og pabbi fluttu í suð-
urbæinn hvað mér fannst það öm-
urlegt að flytja úr kjallaranum frá
þér aðeins 10 ára. Þó að vegalengd-
in væri ekki löng var engin amma á
efri hæðinni í suðurbænum. Hvað
ætli ég hafi pakkað öllum fötunum
mínum oft niður og borið þau oft
heim til þín, ég ætlaði að eiga heima
hjá ykkur, og þú rakst mig aldrei til
baka, tókst alltaf á móti mér opnum
örmum, með smáglott og sagðir við
mömmu, æ, leyfið henni nú bara að
vera.
Það liðu ekki mörg árin þangað til
ég var komin í kjallarann hjá ykkur
aftur og það voru ansi reynslurík ár,
þú kenndir mér að baka og elda. Ó
mæ! það má nú ekki gleyma lumm-
unum frægu sem engin kann að
gera eins og þú, „nema ég“ það seg-
ir afi allavega og þykir honum þær
ekki slæmar. Það voru margar ferð-
irnar um helgar á Sigló til að líta til
ykkar afa á spítalann. Hafðu þökk
fyrir allt, vona að þú hafir fundið
frið og ró.
Hvernig verður heimurinn án
þín? Bara að vita af þér á jörðu niðri
lætur mér líða vel og að þú hafir
eytt tíma af ævi þinni með mér er
ómetanlegt.
Gleði og gull í hjarta þér,
örvandi hlýja um mig fer.
Dagar og nætur segja mér,
ég mun aldrei gleyma þér.
(Vignir Snær og Birgitta Haukdal.)
Þín
Anna María.
Elsku besta amma.
Það fyrsta sem kom upp í huga
mér þegar ég frétti að þú værir orð-
in mjög veik var að það yrði svo gott
fyrir þig að fá hvíld frá þessum
veika og þreytta líkama.
Þú varst búin að þjást svo mikið í
langan tíma.
En þegar ég fékk fréttina um að
þú værir dáin varð ég svo sár, reið
og sorgmædd að missa þig. Þó að ég
hafi hugsað um að þessi tími mundi
koma að lokum er maður einhvern
veginn aldrei tilbúinn að kveðja.
En í hjarta mínu hef ég svo marg-
ar hlýjar og góðar minningar um
þig. Ég var alltaf hjá þér sem
krakki. Þú passaðir mig frá því ég
man eftir mér. Þú varst mér svo
góð. Ég man svo vel að þegar ég
kom til þín snemma dags byrjaðir
þú alltaf á því að kyssa og knúsa
mig, leist svo á mig og sagðir: Farðu
og þvoðu hendurnar og komdu svo
með hárburstann. Svo greiddir þú
hárið á mér enda vildir þú kenna
mér að vera alltaf hrein og fín.
Það sem er svo sterkt í minning-
unni er að þú passaðir alltaf upp á
að vera með nóg að borða. Setningin
sem þú sagðir svo oft við matarborð-
ið var: Það er nóg af mat fyrir ykkur
öll, þið þurfið ekkert að háma í ykk-
ur. Og það voru sko orð að sönnu.
Þú áttir alltaf nóg til að bakkelsi og
mat fyrir alla þá sem stungu nefinu
inn til þín.
Ég vissi að ég gat komið á hvaða
tíma dagsins sem var til þín og alltaf
gafstu mér eitthvað í svanginn. Þar
sem það var bara eitt hús á milli
okkar var gott að vita af þér. Þú
varst mikið öryggi í æsku minni.
Það var svo gott að hlaupa yfir til
þín. Þú varst alltaf svo kát. Það var
líka svo gaman að gera eitthvað fyr-
ir þig, eins og að fara í sendiferð-
irnar, hjálpa við að hengja upp
gardínur og að taka til. Þú varst
alltaf svo þakklát og sýndir manni
það svo vel og alltaf launaðir þú
manni greiðann. Svo varstu svo dug-
leg að kenna mér fullt af hlutum,
eins og að baka, elda, taka til og
handavinnuna sem þú gerðir svo vel
enda varst þú fullkomin húsmóðir
og varst mér svo góð fyrirmynd.
Það var alltaf svo hreint og fínt hjá
þér. Þú eldaðir svo góðan mat og
varst svo klár í höndunum. Þær eru
ófáar flíkurnar sem þú saumaðir og
heklaðir. Ég mun sakna þess að
geta ekki hringt í þig, amma, og
spurt hvernig ég eigi að gera þetta
og hitt. En ég mun passa og varð-
veita allar uppskriftirnar og aðferð-
irnar sem þú kenndir mér eins og
góðu kjötsúpuuppskriftina sem ég
hef margoft eldað eftir.
Ég gæti talið upp svo margt gott
um þig, amma, en ég mun geyma
allar skemmtilegu og góðu minning-
arnar um þig í hjarta mínu.
Ég vona að þú sért komin á góðan
stað handan móðunnar miklu, ég
veit að þú átt eftir að láta gott af þér
leiða þar eins og þú gerðir hér. Ég
elska þig, amma.
Þín nafna,
Þóra Kristín.
ÞÓRA MARÍA
EMILÍA
BJÖRNSDÓTTIR
„Það er ekki von að
þú fáir fisk, þú ert
ekki með fluguna
sem hann tekur.“ Þetta er ein af
mörgum setningum sem skýtur
upp í huga mér þegar ég hugsa til
baka til þeirra góðu stunda sem ég
átti með Kolbeini Grímssyni við
veiðar.
Árið 1995 bauð hann mér í Hlíð-
arvatn og var ég svolítið stress-
aður yfir því að hann sæi að ég
kynni ekkert að kasta flugu. Ekki
leið á löngu áður en hann var far-
inn að raða flugum í boxið mitt og
benda mér vinsamlega á hvað bet-
ur mætti fara, og ég tala nú ekki
um alla þá tökustaði sem hann
kenndi mér á. Einnig man ég eftir
mínum fyrsta túr í Grímsá. Þá
mættumst við og hann spyr hvern-
ig gangi. Ég svaraði honum því að
þetta væri frekar erfitt. Þá kom
hann skömmu seinna og læddi í
lófa mér nokkrum „Undertaker-
um“ og svörtum „Labradorum“
með hvítum haus og sagði: „Þetta
tekur hann þegar fer að dimma.“
Svo kemur hann til mín þegar
veiðitíminn er úti, réttir mér einn
lax og segir: „Þú ferð ekki fisklaus
heim.“ Þeir sem stunda veiðar
skilja hvað svona hlutir gefa manni
mikið.
Ég var svo heppinn að fara með
KOLBEINN
GRÍMSSON
✝ Kolbeinn Gríms-son fæddist á
Austurbakka við
Brunnstíg í Reykja-
vík 10. des. 1921.
Hann lést á Land-
spítalanum í
Reykjavík 24. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fossvogskirkju
7. febrúar.
Kolbeini í margar
ferðir eftir þetta en
mig langar að minn-
ast á Laxá í Mývatns-
sveit, en þangað fór-
um við tveir saman
sumarið 1995. Ég
hafði veitt í ánni í
nokkur ár og taldi
mig þekkja til, en eft-
ir að hafa verið þar
með Kolbeini fékk ég
nýja sýn á Laxá. Við
vorum ekki í neinu
moki en þessi veiði-
ferð skilaði mér
margra ára reynslu í ánni. Hann
kenndi manni að sleppa urriðanum,
og mér leið vel á eftir.
Ég vil einnig minnast á og þakka
Kolbeini fyrir kastkennsluna og
hnýtingakvöldin heima hjá honum
á Freyjugötunni, en þangað var
gott að koma og þiggja einn vindil
og skiptast á sögum. Einnig var
Kolbeinn duglegur við að labba um
miðbæ Reykjavíkur og leit þá oft
inn til okkar á La Primavera og
þáði Cappuccino með tveimur syk-
urbréfum. Síðan var kveikt í vindl-
um og rabbað um veiði. Þar sem
Kolbeinn á eftir að renna yfir þessi
skrif áður en degi lýkur, þá vil ég
þakka honum fyrir samveruna og
allt sem hann hefur kennt mér.
Einnig votta ég sonum hans og
fjölskyldum þeirra samúð mína.
Ívar Bragason.
Það er júlímorgunn, við göngum
niður að Kaldósi í Hlíðarvatni og
ég velti því fyrir mér hvaða flugu
hann myndi vilja. Kolbeinn svarar
á sinn hægláta hátt og segist vera
með fluguna sem hann tekur. Það
er blíðskaparveður og við nálgumst
veiðistaðinn. Ég sest niður við hól-
inn, geng frá taumi og vel mér
flugu. Félagi minn, vinur og læri-
meistari í fluguköstum og hnýt-
ingum veður út í vatnið, upp að
mitti og byrjar að veiða. Tígulega
réttir hann úr kastöndinni, færir
hana aftur að öxl, með auknum
hraða og stoppar. Línan þýtur aft-
ur uns hún liggur lárétt í loftinu.
Þá færir hann höndina mjúklega
fram og línan skýst út yfir vatnið
og leggst eins og örmjótt strik á
vatnsflötinn. Lítill gáruhringur
myndast fyrir framan línuna. Flug-
an er komin á sinn stað. Hann snýr
sér að mér á meðan flugan sekkur
og spyr hvort ég ætli nú ekki að
fara að koma mér að verki. Ég játa
því hugsi, því ég var hugfanginn
yfir því valdi sem hann hafði á
stöng og línu, því Kolbeinn var
meira en fluguveiðimaður, hann
var listamaður.
Hann hagræðir húfunni og byrj-
ar að draga línuna rólega að sér.
Allt í einu fær hann högg, reisir
stöngina og kallar brosandi til mín
„Peter Ross númer 16. Maður
verður nú að hafa eitthvað í fingr-
unum til þess að geta veitt hér,
Stefán minn.“ Hann þreytir silung-
inn varfærnislega, grípur með
vinstri höndinni um háfinn og án
nokkurrar fyrirhafnar er bleikjan
þar. Mjúklega tekur hann fluguna
úr kjaftvikinu, virðir fiskinn fyrir
sér, setur hann í vatnið að nýju þar
sem bleikjan finnur leiðina til lífs-
ins á milli fingra hans. Kolbeinn
lítur til mín og segir ,„Hún verður
stærri næsta sumar.“ Mörg slík
minningarbrot brjótast fram þegar
Kolbeinn er kvaddur hinstu
kveðju. Hann mun ávallt skipa
veglegan sess í hugum okkar
fluguveiðimanna. Tryggð hans við
félagið okkar Ármenn verður ávallt
í hávegum höfð. Ég er viss um að á
unga aldri hefur veiðigyðjan lostið
hann með töfrasprota sínum og
gert hann að þessum fágaða flugu-
veiðimanni og náttúrunnanda sem
hann var. Hann miðlaði af reynslu
sinni og leiddi fólk í hundraðatali
inn í undraheim fluguveiðanna.
Hann var okkur Ármönnum fyr-
irmynd í einu og öllu, hvað varðar
fluguveiði. Virðing hans fyrir nátt-
úrunni og bráðinni var okkur aug-
ljós. Hann var ávallt þessi hægláti
gleðigjafi sem alla vildi aðstoða.
Kolbeinn var frábær sögumaður,
þótt hætti það til að segja mönnum
sömu söguna oftar einu sinni og
oftar en tvisvar. En það var í lagi,
því sögurnar þróuðust eftir því
sem tíminn leið, fiskarnir urðu
fleiri og þyngri þar til hver saga
náði fullkomnun.
Um árabil rak Kolbeinn versl-
unina Ármót við Flókagötuna
ásamt Þorsteini Þorsteinssyni, ein-
um af hans nánustu vinum. Þessi
litla búð var um margt merkileg og
nánast Mekka fluguveiðimanna.
Frá þeim félögum gekk margur
maðurinn mun fróðari. Þau hjónin,
Steini og Helga, þakka honum
samstarfið og áralanga vináttu á
kveðjustund.
Kolbeinn Grímsson var yndisleg-
ur samferðamaður og ég hef ávallt
verið stoltur af því að vera einn af
lærisveinum hans. Hann skilur eft-
ir sig djúp spor, full af reynslu og
fróðleik sem hann hefur miðlað til
óteljandi veiðimanna. Nú sé ég
hann fyrir mér þar sem hann lokar
hliðinu á eftir sér þegar hann yf-
irgefur hérvistarsviðið. Hann
gengur niður á ströndina, tekur
hvítu derhúfuna ofan og veifar í
kveðjuskyni. Ég kveð hann með
sömu orðum og hann kvaddi mig
svo oft, „ferðu ekki örugglega
beint heim, Kolbeinn minn.“ Ég
færi öllum hans ástvinum mínar
dýpstu samúð.
Stefán B. Hjaltested.
Vinur okkar, granni og fóstri í
fluguveiðum, Kolbeinn Grímsson,
heldur nú á nýjar veiðilendur. Það
er ósköp dapurlegt að vita til þess
að neðri hæðin á Freyjugötunni sé
tóm. Því þótt þar væri hin síðari ár
,,aðeins“ einn öldungur með hærur
gráar, þá fyllti hann upp í til-
veruna með návist sinni, tilfallandi
spjalli í forstofunni og áhuga á því
sem máli skipti: Veiðinni. Fyrir ut-
an það góða mál sem við áttum
sameiginlegt og var: Hvað er kött-
urinn eiginlega að bralla? Um leið
og við skrifuðum undir kaup á
hluta Freyjugötuhússins skráði
Kolbeinn okkur í fluguveiðinám.
Hann fóstraði okkur og hjálpaði. Á
þeim árum ráku þeir Þorsteinn
Þorsteinsson búðina Ármót fyrir
veiðimenn, sem varð helgidómur í
hugum allra sem mátu þessa önd-
vegismenn.
Brugðið er upp mynd af Kolbeini
í bókinni Fluguveiðisögum. Þar
kemur glöggt fram hve takmarka-
laus aðdáun okkar yngri veiði-
manna var á honum. Bara nafn
Kolbeins er tákn. Einhver myndi
segja ,,vörumerki“. En við segjum
,,tign“, því nafn Kolbeins fól í sér
einhverja óskilgreinda aðdáun þeg-
ar við vorum að alast upp sem
veiðimenn, fjölmörg.
Kolbeinn Grímsson er stórmenni
í sögu íslenskra fluguveiða. Hann
fór framarlega í flokki manna sem
boðaði hófsemd og virðingu fyrir
náttúru, var mikill kennari þús-
unda veiðimanna og hannaði merk-
ar flugur.
Kjaftatarnirnar í forstofunni
voru lífið sjálft: Sagðar dyntasögur
af kisa og farið yfir í veiði, því allt-
af hafði Kolbeinn fréttir og sögu
fyrir hvert tækifæri.
Þeir Kári köttur og Goði arftaki
hans urðu fastir heimilisvinir niðri.
Sannkölluð gæludýr í ranni Kol-
beins, svo mjög að aldrei sýndu
þeir jafn dásamlegt afslappelsi og
heima hjá vini sínum.
Kolbeins er sárt saknað af mörg-
um. Hann gnæfði yfir margt sem
spjallað er í heimi fluguveiða, virt-
ur og dáður.
Fyrir okkur var hann granni,
góður vinur, hluti af húsi og heim-
ili. Kolbeins er sárt saknað.
Með kveðju frá Freyjugötu,
Stefán Jón, Guðrún og Goði.