Morgunblaðið - 06.04.2006, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. APRÍL 2006 37
MINNINGAR
heyskap hjá nafna. Honum var að
vísu ekkert vel við að ég færi mikið á
gamla grána, gráum Ferguson, því
hemlar á því farartæki heyrðu for-
tíðinni til, þannig að hann stoppaði
einungis þar sem honum hentaði.
Það gat allt eins orðið úti í fljóti eins
og inni á miðju túni.
Stundum skammaði nafni mig líka
ógurlega, enda oft ástæða til. Þá tók
hann stundum að fara með ein-
hverja kviðlinga, sem ég veit ekki
hvaðan komu, en hljóðuðu eitthvað á
þessa leið:
Gættu nú að þér Gísli minn,
Guð lýsir ekki veginn þinn …
Þarna kom Krilla oftast til skjal-
anna og stöðvaði bónda sinn, enda
þekkti hún framhaldið! Hún vissi
sem var, að þegar Skógargerðis-
menn lenda á hálum ís, geta þeir
orðið eins og beljur á svelli.
En rósin reyndist of ung til að
takast á við andstreymi lífsins.
Skuggabaldrar hlóðust að. Þeir
beygðu rósina. Vík varð á milli vina.
Þar kom, að hún var ekki lengur
húsfreyja á Helgafelli. Hún varð rót-
laus og nafni minn líka. Þá kom sér
vel að eiga góða að.
Eftir aðskilnaðinn bárust nafni
minn og Krilla um lífsins ólgusjó
eins og stefnulaus reköld um árabil.
Af og til sáu þau þó í gegn um sort-
ann.
Nafni minn var nærri hengiflug-
inu þegar hann kúventi og gekk loks
til liðs við bindindishreyfinguna! Þar
munaði um krafta hans, enda var
Bakkus lengi vel eins og vængstífð-
ur eftir að hafa misst þennan öfluga
liðsmann.
Nafni fann sér góða konu, en þau
áttu ekki lengi samleið. Ávöxturinn
varð þó sólargeisli, dóttir til viðbótar
við drengina tvo. Það gerði lífið þess
virði að lifa því. En það mátti ekki
ganga. Krabbinn felldi nafna minn,
þann góða og lífsglaða dreng, á
stuttum tíma.
Þetta hafði ég upp úr því að hætta
að drekka nafni minn, sagði nafni
þegar ég heimsótti hann á dánar-
beði. Svo hló hann sínum einstaka
hlátri. Ég fann að hugur fylgdi ekki
máli. Dengsi var hann stundum kall-
aður af sínum nánustu, enda var
hann drengur góður, sem öllum vildi
rétta hjálparhönd, ef hann mögu-
lega gat. Stundum gleymdi hann
hins vegar að hjálpa sjálfum sér.
– Ég er bara einnar konu maður,
nafni minn, sagði nafni eftir að hafa
lent í skipbroti í kvennamálum.
Krilla lenti í sömu hremmingum.
Ég held þau hafi verið ætluð hvort
öðru, þótt þau bæru ekki gæfu til að
lifa saman.
Rósin frá Neskaupstað felldi blöð-
in smátt og smátt, þótt af og til næði
hún lit. Þegar við kvöddum nafna
minn fann ég, að lífsgleðin var farin,
þótt af og til glitti í gömlu góðu
„Krillu“.
Hún vildi þó lifa fyrir sig og sína,
en hjartað var ekki á sama máli. Það
gaf sig án fyrirboða. Núna dansar
hún djúpan tangó við nafna minn á
dáindisekrum Helgafella annarra
heima. Dansiði dátt mín kæru.
Gísli Sigurgeirsson.
Í minningu okkar var Helgafell
líflegur og skemmtilegur staður.
Þar bjugguð þið Gísli með strák-
ana og afi og amma í næstu íbúð. Þið
bjugguð með kýr og fjósið var hin-
um megin við húsið. Við sóttum
kýrnar og hjálpuðum til við að moka
flórinn. Einnig voru nokkrar kindur
á búinu og er okkur minnisstætt
hvað lömbin voru stór þegar þeim
var sleppt á fjall á vorin.
Í afmælum strákana var farið í
leiki og út í fjós að líta á kálfana.
Ekki komu menn alltaf hreinir úr
þeim leiðöngrum, en því tókst þú
með stakri þolinmæði og leystir þau
vandamál sem upp komu. Við mun-
um eftir ferð í Neskaupstað í hvítum
Moskvits. Það var sungið og trallað
alla leiðina sem var hreint ekki stutt
í þá daga.
Nú hefur margt breyst. Þið Gísli
hafið bæði kvatt þennan heim og
einnig afi og amma.
Helgi og Rafn Óttar, missir ykkar
er mikill en minningin lifir.
Þú, Guð, sem stýrir stjarna her
og stjórnar veröldinni,
í straumi lífsins stýr þú mér
með sterkri hendi þinni.
(Valdimar Briem.)
Ingólfur Bragason og
Anna Bragadóttir.
Hún er í minningunni 100% mann-
eskja og þoldi ekki gerviefni eða
neitt óekta. Hún var örlát, barngóð,
hláturmild, skemmtileg, falleg og
gáfuð. Hún var mjög elskuð af okkur
öllum. Alltaf var hægt að koma á
Fornhagann og þiggja sæti í eldhús-
inu við Gullvegginn. Við þekktum
engan annan sem var með Gullvegg í
eldhúsinu og jafngóða stillimynd á
borðum. Stillimyndin var þó mis-
munandi, en alltaf voru rúsínur, ost-
ur og kex. Krakkar fengu síðan katt-
artungur og annað sælgæti úr
kústaskápnum en þar leyndist oft
góðgæti. Fullorðnum var boðið upp
á smávindla sem hún geymdi inn-
pakkaða í plast í ísskápnum og þeir
voru púaðir.
Við og mamma vorum iðulega far-
þegar í bíl Gúa þegar farið var inn
eftir þ.e. á Kambsveginn eða suður
eftir þ.e. í Skólagerðið. Á heimleið-
inni fór Sissa stundum fram á smá-
rúnt niður Laugaveginn fyrir okkur
stelpurnar til að líta í búðaglugga.
Ein jólin fengum við forláta kjóla
sem Dúdda hafði keypt í Ameríku.
Okkur þótti þeir svo flottir að við
fórum í þá strax á aðfangadagskvöld
og mættum í síðum flónelskjólunum
í jólaboð til Möggu, um kvöldið. Þeg-
ar Sissa sá okkur í kjólunum í boð-
inu, sagði hún „Ætlið þið að gista hér
í Kópavoginum?“ Þá rann upp fyrir
okkur að mamma hafði haft rétt fyr-
ir sér um að þetta væru náttkjólar
en því höfðum við neitað að trúa.
Stundum þegar maður kom í
heimsókn var hún að gjörlesa blöðin
og þá er átt við að þau voru lesin
spjaldanna á milli með stækkunar-
gleri. Ef kominn var nóvember var
hún kannski að klára ágúst. Allt á
heimilinu var einhvern veginn svo
skipulagt og í föstum skorðum. Sem
dæmi ritaði Sissa innkaupalista fyrir
Gúa þar sem hlutirnir voru taldir
upp í þeirri röð sem þeir voru í búð-
inni. Hún reyndist frábær fóstra,
þegar hún passaði Guðmund Gísla
fyrsta árið og var það ómetanleg
hjálp fyrir fjölskylduna. Hann var á
fyrstu árunum ekki kallaður annað
en Gúi litli og hefur ávallt dýrkað
Sissu.
Við höfum alist upp við mikinn
samgang milli systranna fjögurra,
mömmu, Fríðu, Möggu og Sissu, eða
Kollý-systranna eins og Nonni bróð-
ir þeirra nefnir þær.
Árlega hittist fjölskyldan og gerir
laufabrauð frá grunni. Það hefur
alltaf verið tilhlökkunarefni að kom-
ast í þau boð. Hver hafði þar sitt
hlutverk og Sissa flatti út meðan
kraftar entust.
Í seinni tíð sá hún um hrós og að
útdeila kökum til skurðarfólksins.
Einhver skemmtilegasta manneskja
til að hafa í boðum, fannst okkur og
vildum ekki að hún færi, þegar Gúi
vildi að þau kæmu sér heim. „Er
hann nú að verða geggjaður karlinn“
sagði hún hlæjandi þegar Gúi stóð
með kápuna tilbúna og rak á eftir
henni.
Börnin okkar hafa einnig í gegn-
um tíðina notið sömu frændsemi og
væntumþykju sem við þekktum svo
vel. Það er komin sending frá Sissu
og Gúa, jólagjafir og páskaegg sem
sluppu í gegnum strangar gjafaregl-
ur Kollý-systranna.
Hún átti við heilsuleysi að stríða
seinni hluta ævinnar en góða geðið
eltist ekki af henni. Þau hjónin hafa
búið að Aflagranda 40 síðustu árin
og stundum þegar við spurðum
mömmu eftir heimsókn til Sissu,
hvernig hún væri, var svarið: „Hún
var eins og drottning.“
Óteljandi skemmtilegar sögur
væri hægt að rifja upp, en hér er
stiklað á stóru svo um munar.
Við sendum Gúa, Didda og Guð-
rúnu, Dúddu og Bigga, Lilla og Auði
og fjölskyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur.
Minning um einstaka móðursyst-
ur okkar lifir. Hvíl í friði.
Anna Soffía og Vala.
✝ SigríðurBjarnadóttir
fæddist í Reykjavík
14. febrúar 1920.
Hún lést á heimili
sínu, Lyngmóum 14
í Garðabæ, 24. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Bjarni Þórðarson, f.
22. júlí 1888, d. 29.
mars 1975 og Guð-
rún Guðmundsdótt-
ir, f. 21. mars 1894,
d. 27. ágúst 1989.
Systkini Sigríðar
eru: Ásgeir, f. 25. janúar 1924, d.
30. janúar 1983, kvæntur Unni
Helgadóttur, f. 14. mars 1931, d.
8. desember 1980 og Kristín, f.
14. apríl 1922, gift Guðmundi
Guðjónssyni, f. 3. mars 1922.
Sigríður giftist 4. ágúst 1945
Gunnari Vagnssyni fram-
kvæmdastjóra, f. 13. júlí 1918, d.
23. september 1977. Þau eignuð-
ust fjögur börn sem eru: 1) Bjarni
menntaskólakennari, f. 6. júní
1946, kvæntur Dagbjörtu Gunn-
arsdóttur verslunarmanni, f. 19.
mars 1950. 2) Kristín skrifstofu-
stjóri, f. 7. apríl 1948, gift Ólafi
Inga Jóhannssyni verslunar-
manni, f. 10. júní 1947, dætur
þeirra Aðalheiður líffræðingur, f.
4. janúar 1974 og Sigríður nemi,
f. 2. apríl 1981. 3) Gunnar Vagn
tannsmíðameistari, f. 11. ágúst
1950, kvæntur Berglindi H. Hall-
grímsdóttur skrifstofustjóra, f. 3.
júlí 1953, börn
þeirra María Helga
kennari, f. 7. ágúst
1975 og Róbert Orri
nemi, f. 20. ágúst
1985. 4) Margrét
lögfræðingur, f. 23.
janúar 1965, gift
Gunnari Ármanns-
syni framkvæmda-
stjóra, f. 10 apríl
1967. Sonur Mar-
grétar er Gunnar
Þór Bergsson nemi,
f. 30. maí 1982 og
stjúpdóttir Fjóla
Hreindís Gunnarsdóttir, f. 10. júlí
1995.
Barnabarnabörnin eru sjö tals-
ins.
Sigríður ólst upp í Reykjavík,
gekk í Miðbæjarskólann og vann
ýmis störf t.d. á prjónastofunni
Hlín. Hún stundaði íþróttir og var
í sýningarhópi Ármanns, m.a. á
lýðveldishátíðinni á Þingvöllum
1944. Þau Gunnar hófu búskap í
Reykjavík og bjuggu þau þar
nema árin 1946-1949 á Siglufirði.
Árið 1966 flutti hún ásamt fjöl-
skyldu sinni í Garðabæ og bjó hún
þar síðan. Eftir fráfall Gunnars
starfaði hún í Flataskóla sem
gangavörður þar til hún náði eft-
irlaunaaldri. Hún sinnti fé-
lagsstörfum í Kvenfélagi Garða-
bæjar um árabil.
Sigríður verður jarðsungin frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
„Komið þið sæl og blessuð“ var
kveðjan sem við fengum hjá ömmu
Siggu, ásamt stóru brosi og faðm-
lagi. Hlý kveðja frá hlýrri konu. Það
var alltaf gaman að fara í heimsókn
til ömmu, enda var ávallt mjög gest-
kvæmt í Lyngmóum 14. Það var ekki
af skyldurækni sem ættingjar og
vinir fóru í heimsókn til ömmu. Hún
laðaði að sér fólk með gestrisni sinni
og skemmtilegum samræðum.
Venjulega settist hún í græna stólinn
sinn, tók kannski upp prjónana og
svo var setið og spjallað á milli þess
sem hún bar góðgæti og kaffi á borð.
Svo leysti hún okkur oftast út með
smá nammi, vettlingum eða sokkum.
Síðustu árin bættust svo við lopa-
peysur á barnabarnabörnin. Amma
var alveg sérstaklega góð við alla
karlmennina í fjölskyldunni. Bauð
þeim að leggja sig í sófann og setti
svo fótboltann á fyrir þá.
Við fjölskyldan skipuðum stóran
sess í lífi hennar og fundu allir fyrir
þeim mikla velvilja hennar í okkar
garð. Hún sagði okkur hvað hún
væri ánægð með okkur og stolt af
öllu því sem við tókum okkur fyrir
hendur. Hún var ekki feimin við að
segja skoðanir sínar og fór ekki leynt
með það sem henni líkaði vel eða illa,
hvort sem það var klæðaburður eða
annað, en aldrei risti gagnrýnin
djúpt.
Amma lærði aldrei á bíl og síðustu
árin voru fæturnir orðnir lélegir.
Hún var því háð ættingjum og vinum
með allar ferðir. Stundum fórum við
barnabörnin með henni í búð. Þær
ferðir urðu oftast langar en aldrei
leiðinlegar. Amma þræddi alla hillu-
rekkana og skoðaði allt nýtt, enda
ákaflega nýjungagjörn, og á hverju
horni hitti hún einhvern sem hún
þekkti og vildi spjalla við. Svo voru
nýjustu prjónablöðin skoðuð vel.
Já, amma sannaði það að þó að
fólk verði gamalt þarf það ekki að
detta úr takti við tímann eða ein-
angrast frá samfélaginu. Þótt hún
færi sjaldan að heiman var enginn
sem fylgdist eins vel með því sem var
á döfinni og hún, hvort sem það voru
fréttir, þjóðfélagsmál eða íþróttir.
Hún hafði mikinn áhuga á öllum
tækjum, sérstaklega þeim sem sneri
að matreiðslu. Hún var meira að
segja nýbúin að fá DVD-spilara.
Stálminnug var hún líka allt fram á
síðasta dag.
Í byrjun þessa árs greindist amma
með krabbamein. Þetta var mikið
áfall en hún bar sig þó vel. Hún gat
að miklu leyti séð um sig sjálf en
undir það síðasta var það orðið henni
mjög erfitt. Það var því líkn að hún
skuli hafa dáið snögglega í græna
stólnum fyrir framan sjónvarpið.
Það var örugglega sá dauðdagi sem
hún hefði óskað sér. Við þökkum fyr-
ir hennar langa og gæfuríka líf og
fyrir allt sem hún hefur verið okkur,
góð amma og góður vinur.
Aðalheiður Ólafsdóttir og
Sigríður Ólafsdóttir.
Bærinn minn,
bærinn minn og þinn
sefur sæll í kyrrð.
Fellur mjöll
hljótt í húmi á jörð.
Grasið mitt
grasið mitt og þitt
geymir mold til vors.
Hjúfrar lind
leynt við brekkurót,
vakir eins og við.
Lífi trú
kyrrlát kaldavermsl
augum djúps
út í himinfirð
stara stillt um nótt.
Langt í burt
vakir veröld stór,
grimmum töfrum tryllt,
eirðarlaus,
óttast nótt og dag.
Augu þín,
óttalaus og hrein,
brosa við mér björt.
Vonin mín,
blessað brosið þitt,
vekur ljóð úr værð.
Hvílist jörð
hljóð í örmum snæs.
Liljuhvít
lokar augum blám
litla stúlkan mín.
(Jakobína Sigurðardóttir.)
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku amma og langamma.
Við þökkum þér fyrir allar dýr-
mætu stundirnar sem þú gafst okk-
ur. Nú lifa þær áfram í hjarta okkar
sem hlýjar og góðar minningar. Við
kveðjum þig nú með söknuði, hvíldu í
friði.
María Helga, Björn Ingi,
Victor Vagn og Orri Fannar.
Ég veit er ég dey, svo verði ég grátinn
það verður eflaust til taks.
En ætlirðu blómsveig að leggja á mig
látinn,
láttu mig fá hann strax.
Og mig eins og aðra er afbragðsmenn
deyja
í annála skrásetur þú.
Og hrós um mig ætlar þú sjálfsagt að segja
en segðu það heldur nú.
Og vilji menn þökk mínum verðleikum
sýna
þá verður það eflaust þú.
Ef sjóð lætur stofna í minningu mína
mér kæmi hann betur nú.
Og mannúðarduluna þekki ég þína
sem þenur dánum í hag.
En ætlirðu að breiða yfir brestina mína
þá breiddu þá yfir í dag.
(Höf. ókunnur.)
Góð frænka er dáin. Hennar er
sárt saknað.
Bjarni, Jóhanna, Ásgeir
og Jónas Roy.
Í dag kveð ég góða vinkonu mína
til 25 ára. Ég kynntist Sigríði þegar
ég hóf störf við Flataskóla í Garðabæ
árið 1982 þar sem við unnum saman í
6 ár við gangavörslu. Eftir að við
hættum að vinna saman hélst vinátta
okkar. Sigríður var virk í starfi
Kvenfélags Garðabæjar þar sem hún
sinnti ýmsum störfum í gegnum tíð-
ina og var ávallt dugleg að sækja
fundi. Sigríður hafði mikla ánægju af
handavinnu og var sérlega lagin við
að prjóna og hafa barnabörn mín
fengið að njóta góðs af því.
Ég kveð vinkonu mín með söknuði
og þakka af alhug vináttu hennar öll
árin. Guð blessi minningu Sigríðar
Bjarnadóttur.
Hrönn Jóhannsdóttir.
SIGRÍÐUR
BJARNADÓTTIR
Seztu hérna hjá mér,
systir mín góð.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát og hljóð.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát af því,
að mamma ætlar að reyna að sofna
rökkrinu í.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát og hljóð.
Mamma ætlar að sofna,
systir mín góð.
(Davíð Stefánsson.)
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Gunnar Vagn, Berglind
og Róbert Orri.
HINSTA KVEÐJA
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Ef útför hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Minningar-
greinar