Morgunblaðið - 28.05.2006, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. MAÍ 2006 47
MINNINGAR
Drottinn Guð!
Altaristaflan
í Skálholtskirkju
er stórkostlegt listaverk!
Hún sýnir Jesúm
koma gangandi
gegnum kórgaflinn
inn í kirkjuna!
Veggurinn er
engin hindrun!
Altaristaflan
minnir oss
á guðspjall
uppstigningardags,
er lýsir komu Jesú
til lærisveinanna
gegnum læstar dyr!
Hann var hjá þeim,
þótt hann væri
farinn frá þeim,
og þeir vissu vart,
hverju þeir áttu að trúa,
en þeir skynjuðu
nálægð hans.
Hann sagði við þá:
Bíðið í borginni,
unz þér öðlist
heilagan anda!
Hann lýkur upp
augum yðar
og gjörir mig
vegsamlegan!
Vinir mínir!
Það er yður til góðs,
að ég fari burt!
Heilagur andi
mun leiða yður
á mínum vegum!
Ég verð hjá yður!
Andinn gefur yður
kraft frá mér
og þér verðið
vottar mínir
til endimarka
jarðarinnar!
Í fjörutíu daga
birtist hann þeim,
unz hann sté
upp til himins
og ský
huldi hann sjónum.
Engillinn spurði:
Hví horfið þér
til himins?
Jesús kemur aftur!
Þeir biðu
í borginni
uppfyllingar
fyrirheitisins.
Jesús steig
upp til himins,
settist hjá Guði
og kemur aftur
að dæma lifendur
og dauða!
Frelsarinn
er dómari vor!
Er það ekki
fagnaðarefni?
Jesús elskar oss
og vakir yfir oss.
Þetta er fagnaðarefni
uppstigningardagsins!
Jesús
yfirgaf oss eigi,
er hann steig
upp til himins.
Hann vakir enn
yfir oss!
Vér erum aldrei
ein og yfirgefin.
Altaristaflan
minnir á,
að Jesús kemur enn
gegnum læstar dyr
og steypta veggi.
Einn staður
er lokaður Jesú,
nema honum
sé boðið inn.
Hjarta vort!
Er hann stendur við
hjartadyr vorar,
stanzar hann
og knýr á!
Höfum vér lokið upp fyrir honum?
Hverju svörum vér
kalli hans?
Altaristaflan
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Nú er sveitarstjórnarkosningum lokið og mannfólkinu
þörf á að hvíla líkama og næra sál eftir hið mikla
áreiti undanfarinna vikna. Sigurður Ægisson fann til
þess prósaljóð um uppstigningardag, eftir fyrrverandi
læriföður og vígslubiskup í Skálholti, Jónas Gíslason.
HUGVEKJA
✝ Aðalsteinn Guð-jónsson, fv.
bryti, fæddist á Ísa-
firði 10. febrúar
1921. Hann lést á
Landspítalanum
mánudaginn 1. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðjón Sigurðsson
sjómaður frá Múla í
Þorskafirði, f. 5.12.
1875, d. 24.1. 1964,
og kona hans, Ingi-
björg Eiríksdóttir
frá Oddsflöt í Grunnavík, f. 3.9.
1881, d. 7.2. 1949. Systkini Aðal-
steins voru Guðfinna Guðjónsdótt-
ir, f. 17.7. 1902, d. 1903; Stígur
Guðjónsson, f. 28.7. 1903, d. 1986;
Ingvar Guðjónsson, f. 28.9. 1904, d.
1965; Guðfinna Ingibjörg Guðjóns-
dóttir Clausen, f. 21.10. 1905, d.
1991; Magnús Kristján Guðjóns-
son, f. 22.7. 1907, d. 1946; Eiríkur
Gunnar Guðjónsson, f. 7.6. 1909, d.
1968; Sigurður Jóhann Guðjóns-
son, f. 20.11. 1912, d. 1950; Indriði
Guðjónsson, f. 2.3. 1916; og Halldór
Guðjónsson, f. 1.7. 1919, d. 1975.
Hinn 27. nóvember 1943 kvænt-
ist Aðalsteinn
Björgu Magneu Jón-
asdóttur, f. 17.12.
1920, d. 13.4. 2001.
Aðalsteinn og Björg
eignuðust þrjá syni
og eru tveir þeirra á
lífi; Jónas Pétur, f.
19.4. 1944, fyrri eig-
inkona Jónasar er
Þórunn Guðrún Sím-
onsen og eiga þau
þrjú börn; Bjarni, f.
6.12. 1945, d. 4.12.
1948, og Bjarni
Magnús, f. 19.8. 1949, fyrrverandi
eiginkona hans er Margrét Jódís
Sigurðardóttir, þau eiga þrjú börn.
Aðalsteinn og Björg slitu samvistir
1969.
Aðalsteinn ólst upp á Ísafirði í
foreldrahúsum. Sjálfráða fer hann
til Reykjavíkur og fer m.a. að vinna
hjá Ríkisskipum, lærir matreiðslu,
er fyrst á e.s. Súðinni, síðar bryti á
m.s. Esju og m.s. Heklu, eftir það
matsveinn á fraktskipum Eim-
skips, Sambandsins og í mötuneyt-
um í landi.
Útför Aðalsteins fór fram í kyrr-
þey.
Faðir minn, Aðalsteinn Guðjóns-
son, var yngstur tíu systkina sinna.
Pabbi talaði um að mikil fátækt hefði
verið þegar hann var ungur og strax
þegar hann gat fór hann að hjálpa
móður sinni við eldamennsku en eldri
bræður hans báru björg í bú og afi
stundaði bæjarvinnu eftir að báturinn
Hérumbil, sem hann var sjómaður á,
sökk. Íbúð sem þau höfðu var í blokk
og kallað Vallaborg. Pabbi sagði mér
að hann hefði strengt þess heit að
komast áfram og stóð hann við það.
Hann byrjaði sem hjálparkokkur á sjó
sem fór milli hafna í Ísafjarðardjúpi
og svo áfram til Reykjavíkur. Í
Reykjavík fékk hann svo skipsrúm á
Súðinni og þaðan fór hann til Ríkis-
skipa, fyrst sem kokkur á litlu strand-
ferðaskipunum og svo á þeim stærri. Í
millitíðinni giftist hann móður minni
árið 1943. Árið 1946 tók hann mat-
reiðslupróf. Hann fór til Kaupmanna-
hafnar til að fullnuma sig í skreytingu
á kaldaborði og reyndist laginn við
það. Árið 1953 varð hann svo meistari
í matreiðslu.
Eftir að hann kom heim úr þessu
námi byrjaði hann sem kokkur og
búrmaður en vann sig fljótlega upp í
stöðu bryta og var mörg ár bryti, dáð-
ur af öllum og var til fyrirmyndar fyr-
ir þrifnað, útsjónarsemi og góðan mat.
Aðalsteinn var vel kynntur í hverri
höfn.
Á unga aldri var ég messagutti hjá
honum og aðstoðarþjónn og reglu-
samari yfirmann en pabba var erfitt
að finna. Þegar ég var ungur heyrði
ég mann segja að hann væri þúsund-
þjalasmiður á kokkavísu og sjaldan
hefði hann séð mann gera eins mikið
matarborð úr jafnlitlu. Þessi maður
átti Húsgagnaverslun Reykjavíkur og
gerði við húsgögn o.fl. í eigu ríkisins.
Pabbi gerðist frímúrari og ég man
eftir öllu veseninu í sambandi við
klæðaburðinn en kjólföt eru notuð í
þessum félagsskap. Hann bar mikla
virðingu fyrir Reglunni og talaði aldr-
ei um hvað gengi á innan dyra þar, og
þótt hann væri sjálfur kominn í óreglu
seinna meir, heyrðist ekki eitt orð um
Regluna. Svona var hann.
Hann reyndist systkinum sínum og
fjölskyldu mjög vel og var mjög hjálp-
samur enda tímar allt aðrir en eru í
dag og gott eiga hjálpsaman bróður
enda var hann alltaf tilbúinn til að að-
stoða.
Pabbi talaði mikið um Magnús
bróður sinn og saknaði hans en hann
dó úr berklum fyrir mína tíð. Honum
þótti vænt um Guðfinnu systur sína og
börn hennar en undirritaður var í
nokkur ár hjá henni og manni hennar,
Arinbirni Clausen, og kallaði ég þau
mömmu og pabba. Dóttir þeirra,
Stella Clausen, var mér afar góð en ég
var aðeins u.þ.b. tveggja ára snáði og
móðir mín veik í tvö ár. Ég eignaðist
góða systur og seinna reyndist hún
föður mínum vel. Var hann alltaf vel-
kominn til hennar og hún lokaði aldrei
á hann þótt hann væri í annarlegu
ástandi, en vínið var búið að eyði-
leggja mikið fyrir honum.
Það er sorglegt hvernig fór fyrir
þessum manni sem hafði svo stórt
hjarta og elskaði fjölskyldu sína og
barnabörnin sín öll. Ég fékk hann til
að hætta að drekka og var hann í
minni umsjá að mestu leyti eftir 1978.
Eftir það tóku spilakassar við og varla
slapp ein vika sem hann keypti ekki
miða í Lottó. Hann var góður maður
en óreglan fór illa með hann svo hann
eltist fljótt, en hann var gott gamal-
menni og vildi öllum vel.
Vertu kært kvaddur, pabbi minn.
Þinn sonur,
Jónas Pétur.
AÐALSTEINN
GUÐJÓNSSON
Ég man það eins vel
og það hefði verið í gær
er fundum okkar Sig-
rúnar bar fyrst saman.
Það var í Þjóðleikhús-
inu kvöld eitt í byrjun árs 1971. Ég
var þar ásamt Þórarni syni hennar
sem ég var nýbúin að kynnast og fyrir
tilviljun voru hjónin Sigrún og Þór-
arinn í leikhúsinu þetta sama kvöld.
Vorum við kynnt og minnist ég þess
hve mér þótti þau glæsileg en einnig
virðuleg hjón, Sigrún með sitt milda
og prúða yfirbragð og Þórarinn höfð-
inglegur og greinilega sjentilmaður af
gamla skólanum.
Þessi góðu hjón urðu síðar tengda-
foreldrar mínir. Minnist ég þeirra
beggja með hlýju og þakklæti í huga.
Á ég dýrmætar minningar um sam-
veru með þeim við alls kyns tækifæri
hér í Reykjavík og austur á Héraði á
þeirra gömlu slóðum, þar sem fjöl-
skyldan hefur komið sér upp unaðs-
reit fyrir tilstilli þeirra. Um tíma
bjuggum við Þórarinn á sömu hæð og
þau í Skaftahlíðinni og nutum þar ást-
úðar þeirra og umhyggju. Á þeim
tíma gættu þau frumburðarins meðan
við sóttum vinnu og töldu það ekki eft-
ir sér frekar en annað sem gæti komið
okkur vel.
Það var ætíð notalegt að koma til
Sigrúnar og Þórarins í Skaftahlíðinni.
Þar voru oft líflegar umræður um það
sem efst var á baugi og ósjaldan lagði
á móti manni indælis ilm af nýbakaðri
SIGRÚN I. SIGUR-
ÞÓRSDÓTTIR
✝ Sigrún IngibjörgSigurþórsdóttir
fæddist í Reykjavík
10. janúar 1919. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ
18. maí síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Seljakirkju
26. maí.
hjónabandssælu, sem
Sigrún átti heiðurinn af
og fjölskyldan dásam-
aði. Þau Sigrún og Þór-
arinn eignuðust sjö
börn og ólu einnig upp
fósturdóttur og telur
nánasta fjölskylda nú
vel á sjötta tuginn. Er
fjölskyldan einstaklega
samhent og ánægjulegt
að finna hve góð og
traust vinátta er meðal
unga fólksins ekki síð-
ur en þess eldra í fjöl-
skyldunni. Hafa Sigrún
og Þórarinn ótvírætt lagt góðan
grunn að þessum samskiptum með
því veganesti sem þau veittu börnum
sínum og hvernig þau reyndust okkur
tengdabörnunum og barnabörnunum.
Sigrún var svipsterk og falleg kona
með brún augu. Hún var hlý og kær-
leiksrík, en gat verið föst fyrir. Hún
var sjálfstæð í hugsun og gekk til
sinna verka af dugnaði og ósérhlífni.
Man ég ekki eftir að hafa heyrt hana
kvarta yfir nokkrum hlut. Þó fjöl-
skyldufólkið væri jafnan tilbúið að
létta henni snúninga og þess háttar
hafði hún sjálf farið þá áður en maður
vissi af. Hún hafði ung stýrt erilsömu
heimili á Eiðum, á sama tíma sem hún
sinnti kennslu í handavinnu við Al-
þýðuskólann og hlúði að nemendum
sem dvöldu í heimavist í návígi við
heimili skólastjórahjónanna. Má heita
að þau hafi staðið vaktina allan sólar-
hringinn ef svo bar undir.
Sigrún var mjög iðjusöm og féll
sjaldan verk úr hendi. Var hún mikil
hannyrðakona og liggja eftir hana
einstök útsaumuð veggteppi sem þau
Þórarinn hönnuðu og hún saumaði.
Lengi var hún ávallt með sokka eða
vettlinga á prjónunum handa börnum
og barnabörnum eða óskyldum börn-
um sem hún lét sér annt um. Var hún
sífellt að hugsa um aðra og vildi öllum
gott gera. Systurbörn mín sem búa í
Bandaríkjunum minnast hennar með
hlýhug og þakklæti fyrir þá hugul-
semi sem hún sýndi þeim þrátt fyrir
að hafa í mörg horn að líta með sína
stóru fjölskyldu. Myndu líklega
margir geta tekið undir með þeim.
Sigrún var greind kona og námfús
en fékk ekki almennilega útrás fyrir
þá löngun fyrr en um miðjan aldur
þegar barnahópurinn var meira og
minna uppkominn. Settist hún þá á
skólabekk í Öldungadeild Mennta-
skólans í Hamrahlíð. Gekk henni vel
með námið hvort sem það var stærð-
fræði, tungumál eða saga sem ég held
að hún hafi haft hvað mest dálæti á.
En þar sem hún vildi síður láta námið
koma niður á heimilishaldinu las hún
oft á nóttinni. Man ég hvað hún var
stundum upptendruð eftir að hafa les-
ið sagnfræðiritin og deildi gjarnan
með okkur skoðunum á því sem hún
var að lesa.
Sigrún vann um skeið við skrif-
stofustörf hjá Menntaskólanum í
Hamrahlíð og síðar í fimmtán ár sem
gæslukona á Þjóðminjasafninu. Þess-
um störfum eins og öðrum sinnti hún
af samviskusemi og alúð.
Það var oft kátt á hjalla á heimili
Sigrúnar og Þórarins. Þau voru bæði
mjög söngelsk og á meðan Þórarins
naut við var söngur í hávegum hafður
í öllum fjölskyldu- og vinaboðum þar
sem Þórarinn stjórnaði af kunnri
röggsemi. Þórarinn lést árið 1985 og
skyldi eftir sig stórt skarð. Sigrún fór
ekki varhluta af áföllum í lífinu en
tókst jafnan á við þau af æðruleysi.
Nú í seinni tíð þegar heilsa hennar fór
smám saman dvínandi hélt hún eftir
sem áður reisn sinni. Var hún falleg
sem fyrrum. Og mikið þótti henni
gaman að hlusta á fagran söng og
kyrja gömlu góðu íslensku sönglögin.
Sigrún bjó síðustu árin í Skógarbæ
þar sem hún naut góðrar aðhlynning-
ar sem vert er að þakka af heilum
hug.
Samfylgdin við Sigrúnu var mér
ómetanleg. Hafi hún þökk fyrir allt.
Sigríður Vilhjálmsdóttir.