Morgunblaðið - 28.05.2006, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. MAÍ 2006 49
MINNINGAR
Þegar ég hugsa til baka er margt
sem rifjast upp. Þú varst ótrúlega
hjálpsamur, þú máttir ekki frétta af
einhverjum sem vantaði hjálp þá
varst þú mættur í vinnugallanum
með hræringinn og til í tuskið.
Eftir að þið fluttuð í Mánatúnið sá
maður þig daglega úti í göngutúr,
enda varst þú alltaf svo vel á þig
kominn og flottur og glæsilegur
maður.
Það er ótrúlega erfitt að kveðja
þig, enda fórstu allt of fljótt og feng-
um við lítinn tíma til að kveðja en
eitt veit ég að þú ert komin á góðan
stað í góðar hendur.
Elsku Svava, við viljum votta þér
okkar dýpstu samúð.
Bryndís Kristjánsdóttir,
Rúnar Páll, Sara Regína
og María Viktoría.
Mikill höfðingi er fallinn frá.
Óli afi var ekki alvöru afi minn en
hann giftist ömmu minni og nöfnu,
frú Svövu Þórðardóttur, áður en ég
fæddist. Hann var því nokkurs kon-
ar stjúpafi minn.
Ólafur Haukur Metúsalemsson
var afar góður maður. Hann var sér-
stakur á margan hátt. Það brást
sjaldan að þegar ég kom í kaffi til
hans og ömmu þá lumuðu þau á
heillaráðum fyrir óharðnaða mig.
Þessi ráð höfðu jafnan með tvennt
að gera. Annars vegar að spara pen-
ing og yfir höfuð allt (enda mátti
maður sjaldan gefa þeim neitt án
þess að vera sakaður um óþarfa
eyðslusemi). Hins vegar að stunda
mikla reglusemi. Reykja ekki og
drekka áfengi í miklu hófi (enda er
það svo dýrt). Mest af öllu var Óla
afa þó í nöp við eiturlyf. Hann vildi
helst að þeim sem smygla eiturlyfj-
um inn í landið yrði komið fyrir katt-
arnef. Honum hitnaði ætíð verulega
í hamsi þegar hann kom að þessu at-
riði.
Annað dæmi um það hvað Óli afi
var sérstakur var hjálpsemi hans og
vinnusemi. Það var með eindæmum
hvað mínum manni þótti gaman að
vinna og það var ótrúlegt hvað hann
var vandvirkur. Þegar ég flutti í
íbúðina mína hjálpaði afi mér mjög
mikið. Það voru ófáar ferðirnar sem
við fórum í Hörpu Sjöfn og það var
ósjaldan sem kallinn borgaði brús-
ann. Síðan mætti hann eins og her-
foringi eldsnemma á morgnana og
vann til kl. 16 eins og hann væri í al-
vöru vinnu. Hann málaði alla íbúðina
og gerði gluggana upp af þvílíkri
vandvirkni að undirrituð hefur aldr-
ei séð annað eins. Ég er að eilífu
þakklát. Þetta gerði hann fyrir mig
og fékk lítið í staðinn nema þakklæti
mitt. Þetta var hann Óli afi í hnot-
skurn. Hann kom og hjálpaði. Það
var ekki rætt meir. Það mátti aftur á
móti lítið hjálpa honum og honum
var held ég illa við að fólk væri yfir
höfuð að hafa eitthvað fyrir honum.
Ég veit að afi hefur fært ömmu
minni ómælda hamingju. Í samlífi
sínu voru þau miklir sóldýrkendur
og fóru að jafnaði einu sinni á ári (ef
ekki tvisvar) til sólarlanda. Þá varð
oftast Benidorm fyrir valinu þó að
Kanaríeyjar hafi líka verið vinsæll
áfangastaður á síðustu árum.
Það er óhætt að segja að afi og
amma séu rík af afkomendum. Óli afi
hefur verið stoð og stytta okkar allra
í gegnum árin. Við fráfall hans
myndast skarð sem erfitt er að fylla
upp í. Amma mín, þú veist að þú hef-
ur okkur öll innan seilingar hvort
sem við búum þér nær eða fjær.
Elsku afi. Þín verður sárt saknað.
Megi Guðs englar vaka yfir þér og
megi sál þín finna frið meðal ann-
arra í almættinu. Minningin lifir.
Svava.
Elsku afi minn, lífið er ekki alltaf
eins og maður vill hafa það. Þú
kvaddir okkur skyndilega og ég vildi
að ég væri ekki svona langt í burtu
svo að ég gæti kvatt þig í hinsta sinn.
Ég mun aldrei gleyma utanlands-
ferðunum okkar og öllum sumarbú-
staðarferðunum. Það sem er mér
samt alltaf eftirminnilegast er þegar
við vorum á Spáni og þú og amma
fóruð og keyptuð tíu miða í lottóinu
sem ég hélt svo uppá handa litlu
dronnsunni ykkar. Þegar ég kem
svo upp á hótelherbergi til ykkar
varst þú búin að raða öllum vinning-
unum upp sem þú hafðir fengið og
sast stoltur með eitt stærsta bros
sem ég man eftir.
Þín verður sárt saknað, elsku afi,
en ég veit að þú er kominn á góðan
stað.
Þín
Drífa.
Nú þegar Óli frændi okkar og vin-
ur er fallinn frá renna í gegnum hug-
ann ótal minningabrot frá þeim
rúmu 30 árum sem við vorum svo
heppin að eiga hann að.
Í þessum brotum má sjá:
– Óla á flotta bláa kagganum þeg-
ar hann kom fyrst í Hjálmholtið. Al-
vöru töffarabíll með fléttuðu stýri.
– Frænku og Óla brosandi á
tröppunum í Hjálmholtinu á leiðinni
í brúðkaupsferðina. Þau saman svo
glöð með hvort annað, töluðu af mik-
illi væntumþykju og virðingu við
hvort annað.
– Óla í eldhúsinu með uppbrettar
ermar að baka hafrakex eða brauðið
góða sem var ómissandi á jólunum.
– „Sæll gæskur,“ sem var kveðjan
hans til allra sama hvers kyns þeir
voru.
– Óla flottastan í málningarbux-
unum og köflóttu vinnuskyrtunni,
með axlaböndin.
– Óla á hvítu Lödunni fyrstan á
staðinn þegar eitthvað þurfti að
gera, hvort sem það var að mála,
smíða, teppaleggja, hvar sem þurfti
að rétta hjálparhönd.
– Óla að stynja og taka bakföll yfir
boltanum sem horft var á af mikilli
tilfinningu.
– Óla að seilast í efri skápinn til að
ná í „eitt namm“ sem fór í munninn á
öllum börnum sem til hans komu.
Svona mætti lengi telja en nú er
komið að kveðjustund. Óli er geng-
inn hnarreistur til verka sinna í
himnaríki, en við minnumst hans
með söknuði, en jafnframt stolti og
þakklæti fyrir að hafa átt þennan
góða mann að í uppvextinum.
Kveðja frá systkinunum af efri
hæðinni í Hjálmholti 8.
Þorleifur Þór Jónsson.
Félagi minn Óli er fallinn frá eftir
stutta en erfiða baráttu við þau ógn-
aröfl sem fellt geta sterkustu menn.
Eitthvað rak mig til að kíkja til fé-
laga míns nokkrum dögum fyrir
andlátið og fann ég þá hversu langt
hann var genginn og efast ég ekki
um að hann vakir núna yfir okkur,
hnarreistur og glæsilegur eins og
hann alltaf var. Ég er forsjóninni
þakklátur að hafa fengið tækifæri til
að kveðja hann síðasta sinni.
Óli var mikill félagi minn og þakka
ég honum fyrir að hafa tekið mig í
sumarvinnu hjá Esso á Gelgjutanga,
þangað sem ég hafði oft fengið að
koma með honum sem lítill gutti.
Fyrir 15 ára óharðnaðan strák tók
nú við alvöru vinna með ábyrgð sem
smám saman jókst með hverju
sumrinu sem leið, allt frá skúringum
til bílstjórastarfa. Undir handleiðslu
Óla fékk ég tækifæri til að takast á
við verkefni sem kenndu manni að
ábyrgð er ekki sjálfgefin og sýna
þarf í verki að maður væri tilbúinn
til að takast á við hana og skila góðu
verki.
Óli hrósaði ekki oft en þegar mað-
ur fékk hrós lifði maður á því næstu
vikurnar og var manni hvatning til
að gera enn betur næst.
Mannskapurinn á Gelgjutangan-
um var mikil flóra og stýrði Óli þeim
hópi af festu og röggsemi. Þótt það
væri manni ekki ljóst á þeim tíma
hafði hann einstakt lag á að takast á
við alla þá mismunandi einstaklinga
sem undir hann heyrðu og undan-
tekningarlaust fengu menn annað
tækifæri ef þeir voru tilbúnir til að
taka sönsum og sýna vilja til að bæta
um betur.
Ég þakka Óla að hafa kennt mér
að takast á við verkefnin og taka
ábyrgð á því sem hann fól mér.
Í seinni tíð var Óli alltaf tilbúinn
til að rétta fram hjálparhönd ef hann
gat mögulega orðið að liði og þegar
við Þórunn byggðum húsið okkar í
Goðasölum var Óli okkur verulega
innan handar við fínni verk svo sem
flísalögn og gluggamálun. Hugsa ég
oft til hans þegar ég virði fyrir mér
„handbragðið“ eins og hann oft kall-
aði það.
Fyrir hönd okkar Þórunnar og
Jóns Þórs vil ég votta frænku samúð
okkar og þökkum Óla fyrir genginn
veg og allt sem hann færði okkur í
gegnum tíðina.
Jóhann Þór Jónsson.
Ó, hve sælt á ævi sinnar vegi
eiga vinarhjarta gott og traust
þar sem hælis synjað er þér eigi
er annað bregzt og harmur sár og tregi
bugar þig, sem hreggið blóm um haust.
(Hannes Blöndal.)
Þetta ljóð kom upp í huga mér er
lokið er lífsgöngu Óla vinar míns.
Minningarnar framkallast þegar ég
hugsa og horfi til baka. Eftir ára-
tuga kynni er margt sem fangar
hugann, en fyrst og fremst er það
þakklæti. Það er hverjum manni
nauðsynlegt að eiga vináttu, en það
lánast ekki öllum að auðga hana og
efla svo eftir sé tekið, hvað þá verða
hennar aðnjótandi.
Ung að árum heyrði ég afa minn
oft segja: „Mikið er hann Óli Met.
góður maður.“ Þeir voru vinnufélag-
ar hjá Essó. Ekki óraði mig fyrir að
síðar yrði samleið okkar að góðri
vináttu er Halldór eiginmaður minn
varð vinnufélagi Óla. Til að vera góð-
ur yfirmaður á vinnustað er margt
sem þarf að búa yfir, að vera sann-
gjarn, trúr, tryggur og umfram allt
tilbúinn að leggja lið og miðla mál-
um. Óla var það eiginlegt, hvar sem
því varð við komið, elja og umhyggja
í fyrirrúmi og hæfileikar til að láta
verkin tala.
Alla tíð hafa Óli og Svava hugsað
um okkur Halldór sem eigin börn.
Við áttum gott og dýrmætt sam-
félag, fylgdumst með okkar fólki,
beggja vegna í blíðu og stríðu. Óli og
Svava voru einstök hjón, þau voru
samhent og vildu hlúa að öllum í
kringum sig. Þau voru óþreytandi að
rétta hjálparhönd. Heimili þeirra
hjóna er einstaklega fallegt, Það var
góður andi sem náði út á götu í
Hjálmholtinu og á sama hátt í Mána-
túni. Heimilið var hornsteinninn,
akkerið og þar vildi Óli helst vera.
Hann horfði á enska boltann, pass-
aði vel að allt væri snyrtilegt úti sem
inni. Matargerð, bakstur og annað
sem tilheyrði heimilisrekstri var
honum eiginlegt að færi vel.
Í hálfa öld vann Óli hjá Essó og
hlaut nokkrar viðurkenningar fyrir
hollustu við félagið. Vinna, heimili og
fjölskylda var hans líf og yndi. Það
voru ófá handtök ef hann vissi að
þurfti á aðstoð við lagfæringar,
hvort sem var utan húss sem innan,
ávallt boðinn og búinn. Óli naut þess
að ferðast, sólarlöndin heilluðu,
Benidorm var eins og að fara heim.
Við eigum Óla mikið að þakka. Af
ótal mörgu er að taka, engin orð ná
yfir það sem við geymum með okkur
sem þekktum hann, áttum samleið
með honum og lærðum af honum.
Kemur napur að norðan
hæðingur éli líkur
hverri sem lokar leið.
Allt sem vordísir vöktu
vonglaða sólskinsdaga
endar sitt aldursskeið.
Dauðann óttast ég ekki
óðum þó birta dvíni
að þegar feigð mín fer.
Horfinna vinahendur
handan við myrkur grafar
taka á móti mér.
(Helgi Sæm.)
Guðrún Jónsdóttir.
Helluhrauni 10, 220 Hf.,
sími 565 2566,
www.englasteinar.is
Englasteinar
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, lang-
amma og langalangamma,
INDIANA ELÍSABET GUÐVARÐARDÓTTIR,
Sólvangi,
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju mánu-
daginn 29. maí kl. 15.00.
Sigurður Arnar Einarsson, Lísabet Sólhildur Einarsdóttir,
Svana Einey Einarsdóttir, Pétur Hafsteinn Jóhannesson,
Jóna Bríet Guðjónsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ASTRID ELLINGSEN
prjónahönnuður,
Ægisíðu 101,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni mánudaginn
29. maí kl. 11.00.
Bjarni Jónsson,
Dagný Erna Lárusdóttir, Jón Árni Ágústsson,
Gísli Örn Lárusson,
Sigrún Helga Ragnarsdóttir,
Erna Svala Ragnarsdóttir, Kristján Sverrisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
FRIÐRIK ÁRSÆLL MAGNÚSSON
frá Höskuldarkoti,
fv. forstjóri Steypustöðvar Suðurnesja,
Grundarvegi 2,
Ytri-Njarðvík,
sem lést sunnudaginn 21. maí, verður jarðsung-
inn frá Ytri-Njarðvíkurkirkju þriðjudaginn 30. maí kl. 14.00.
Ada Elísabet Benjamínsdóttir,
Benjamín Friðriksson, Birna Magnúsdóttir,
Baldur Friðriksson, Lilja Björnsdóttir,
Magnús Friðriksson, María Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, sonur, faðir okkar,
stjúpfaðir, tengdafaðir, afi og bróðir,
GUÐMUNDUR HAFSTEINN FRIÐRIKSSON
fyrrv. atvinnubílstjóri,
Grensásvegi 56,
Reykjavík,
sem lést á Sjálfsbjargarheimilinu, Hátúni 12,
Reykjavík, fimmtudaginn 18. maí, verður jarð-
sunginn frá Grensáskirkju þriðjudaginn 30. maí kl. 15.00.
Margrét Sigurðardóttir,
Guðríður L. Guðmundsdóttir,
Hafsteinn Guðmundsson, Swastika Guðmundsson,
Eyþór Guðmundsson, Þórdís Ósk Sandholt,
Sigurður Jóhann Hallbjörnsson,
Arnar Már Jóhannsson, Þorbjörg Elsa Ingólfsdóttir,
barnabörn og systkini.